رژیم غذایی فاکتور مهمی در ایجاد و آسیب شناسی بیماری پسوریازیس دارد و نقش مواد مغذی در درمان آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است. سلنیوم یکی از عناصر معدنی است که در پوست نقش مهمی دارد، در تعدادی از مطالعات بالینی نقش سلنیوم در بیماری پسوریازیس بررسی شده است و مطالعات نشان می دهد که در بیماران مبتلا به پسوریازیس، میزان سلنیوم کاهش چشمگیری داشته است و کمبود آن در پیشرفت و شدت بیماری موثر بوده است.

سلنیوم و پسوریازیس:

بیماری پسوریازیس یک بیماری مزمن پوستی مرتبط با سیستم ایمنی بدن است. یکی از عوامل ایجاد کننده این بیماری شرایط استرس اکسیداتیو و تولید رادیکال های آزاد اکسیژن است که می توانند ناشی از مواجهه با اشعه UV خورشید باشند و باعث تحریک تولید Tumor necrosis factor alpha (TNF-α), شوند.

سلنیوم به روش های زیر در مقابل آسیب پوستی ناشی از UV نقش محافظتی دارد:

کاهش آسیب اکسیداتیو DNA

جلوگیری از تولید سیتوکین های سرکوب کننده ایمنی

افزایش ایمنی خونی و سلولی

همچنین سلنیوم در ساختار سلنوپروتئین ها مانند تیوردوکسین ردوکتاز و گلوتاتیون پراکسیداز وجود دارد، این سلنوپروتئین ها در فیبروبلاست، کرانیوسیت و ملانوسیت ها وجود دارند و نقش محافظتی در مقابل عوامل اکسیدان داشته و در رشد کرانیوسیت ها موثرند.

مطالعات بالینی حاکی از آن است که استفاده از مکمل سلنیوم باعث تسریع در بهبود علائم بالینی بیماران دچار پسوریازیس شده و شدت این بیماری را کاهش می دهد.

سلنیوم چیست:

سلنیوم، عنصری شبه فلزی و کمیاب از گروه گوگرد است که در خاک و غذا یافت می شود. سلنیوم، آنتی اکسیدانی قوی است و از واکنش های شیمیایی زیان آوری که در سلولی های بدن روی میدهند جلوگیری می کند و در نتیجه، سلولی های حمایت شده خواهند توانست بهتر در برابر بیماری های قلبی، سرطان و اختلالات وابسته به سن، از خود مقاومت نشان دهند. سلنیوم به درمان لوپوس، روماتیسم مفصلی و سیروز الکلی کبد، کاهش قابلیت ارتجاع پوست، آکنه، اگزما و پسوریازیس کمک می کند.

اکثر افراد مقدار کافی سلنیوم را از طریق رژیم غذایی دریافت نمی کنند و پایین بودن مقدار سلنیوم در بدن، فرد را در معرض ابتلا به بیماریهای مختلف قرار میدهد زیرا این کمبود، موجب اختلال سیستم ایمنی و ساخته شدن مواد سمی در خون می شود.

در صورت پایین بودن سلنیوم در رژیم غذایی، معمولاً باید از مکمل سلنیوم که به صورت ترکیب با ویتامین E است استفاده کرد. مصرف سلنیوم همراه با ویتامین E، سلامت عمومی بدن را تقویت می کند و در درمان یا پیشگیری بسیاری از بیماری ها موثر است.

منابع غذایی سلنیوم:

هر ماده‌ غذایی که پایه‌ گیاهی دارد مانند سبزیجات منبع این ماده‌ معدنی محسوب می‌ شود. میزان سلنیوم موجود در سبزیجات بستگی به میزان سلنیوم موجود در خاکی دارد که این گیاهان در آن کشت شده‌اند. ماهی، غذاهای دریایی، گوشت قرمز، دانه های کامل، تخم مرغ، مرغ، جگر، گردو به خصوص گردوی برزیلی و سیر و مخمر آب جو، جوانه‌ی گندم نیز از منابع خوب این ماده‌ معدنی محسوب می‌شوند.

علائم و عوارض کمبود سلنیوم چیست؟

ضعف عضلانی یا دردهای عضلانی، بی رنگی موها یا پوست صورت یا پوست بدن و سفید شدن ناخن‌ها از علائم کمبود سلنیوم است.

نیاز روزانه‌ به سلنیوم:

بدن همه‌ی ما بر حسب سن و سال و جنسیت به میزان مشخصی از این ماده‌ی معدنی نیاز دارد و بزرگسالان به طور میانگین ۵۵ میکروگرم در روز به سلنیوم احتیاج دارند.

چه کسانی به مصرف مکمل سلنیوم نیاز دارد:

افرادی که از آکنه، آسم، سرطان کولورکتال، سرطان مری، ناباروری، کیست رحمی، بیماری پارکینسون، بیماری‌های پارادونتال (که بافت‌های محافظتی دندان‌ها را درگیر می‌کند)، پسوریازیس، آب مروارید و سرطان معده رنج می‌برند.

خطرات مصرف بیش از اندازه‌ی سلنیوم:

وجود بیش از اندازه‌ی سلنیوم در خون (یعنی بالای ۱۰۰ میکروگرم در دسی لیتر) می‌تواند باعث ابتلا به یک بیماری به نام سلنوز (مسمومیت با سلنیوم) شود. این بیماری می‌ تواند باعث بروز ریزش مو، آسیب روی ناخن‌ ها، حالت تهوع، زودرنجی، خستگی، آسیب‌ های سطحی به سلول‌ های عصبی می‌ شود.