افزایش ریسک ابتلا به سلولیتیس با اختلالاتی مثل اگزما یا پسوریازیس
مردم دچار اختلالاتی مثل اگزما یا پسوریازیس در ریسک بالاتری برای ابتلا به سلولیتیس قرار دارند.
سلولیتیس (سلیولیتیس)، نوعی عفونت باکتریایی درمیس یا لایه زیرین پوست و همچنین بافتهای زیر جلدی (لایه چربی و بافت نرم) پوست است. برخی انواع باکتری به طور طبیعی روی پوست وجود دارند و به صورت معمول باعث ایجاد مشکلی نمی شوند. به هر جهت، اگر باکتری وارد عمق پوست شود، می تواند باعث ایجاد عفونت گردد. باکتری می تواند از میان بریدگی، خراش یا جای نیش حشرات وارد لایه زیرین پوست شود. مردم دچار اختلالاتی مثل اگزما یا پسوریازیس در ریسک بالاتری برای ابتلا به سلولیتیس قرار دارند.
علایم سلولیتیس:
اگرچه علایم سلولیتیس ممکن است در هر نقطه از بدن بروز یابد، احتمال آسیب دیدن پاها از همه نقاط دیگر بدن بیشتر است. نواحی آسیب دیده دچار موارد زیر می شوند:
گرم
حالت افتادگی
التهاب
متورم
قرمز
دردناک
برخی از مردم ممکن است دچار تاول، رنگ پریدگی پوست یا نقاط برجسته شوند. آنها ممکن است به تب، لرز، تهوع یا حالت رعشه مبتلا گردند.
غدد لنفاوی ممکن است متورم شده و حالت افتاده پیدا کنند. اگر سلولیتیس به ناحیه پا آسیب رسانده باشد غدد لنفاوی ناحیه کشاله ران ممکن است متورم شده یا حالت افتادگی پیدا کنند.
علل سلولیتیس:
باکتری های گروه استرپتوکوکی و استافیلوکوکی به شکل شایع در سطح پوست وجود دارند و به طور معمول ضرری به همراه ندارند، اما به هر جهت اگر آنها وارد پوست شوند میتوانند سبب ایجاد عفونت گردند.
برای اینکه باکتری به لایههای عمیقتر پوست دسترسی پیدا کند، به مسیری برای ورود نیاز دارد که معمولاً از میان یک پارگی یا درز در پوست میگذرد. پارگی یا شکاف در پوست ممکن است بر اثر عوامل زیر ایجاد گردد:
بریدگی یا زخم برخی اختلالات پوست مثل اگزما، پای ورزشکار، یا پسوریازیس
اولسر
سوختگی
گزش حشرات
بریدگی هنگام اصلاح
برخی از مردم بدون وجود شکافی در پوست به سلولیتیس دچار می شوند.
درمان سلولیتیس:
درمان های زیر به طور معمول برای سلولیتیس توصیه می شوند:
سلولیتیس تقریباً در همه موارد به سرعت به آنتیبیوتیک جواب می دهد. انواع متفاوتی از آنتیبیوتیک ها را میتوان برای درمان سلولیتیس مورد استفاده قرار داد. نوع آنتیبیوتیک تجویز شده به نوع باکتری مسبب عفونت که دکتر ظن به وجود آن دارد، وابسته است. آنتیبیوتیکها معمولاً برای مصرف در طول یک دوره ۵ تا ۱۰ روزه تجویز می شوند، اما در عین حال ممکن است که در برخی موارد درمان تا ۱۴ روز ادامه پیدا کند.
برخی از مردم دچار سلولیتیس شدید نیازمند درمان در بیمارستان هستند، به ویژه اگر سلولیتیس حالت تخریب کننده داشته باشد، یا اگر بیمار دچار تب شدید گردد، یا استفراغ داشته باشد، یا اگر به دارو پاسخ ندهد، یا اگر با برگشت سلولیتیس مواجه شود. اغلب مردمی که درمان در مورد آنها در بیمارستان انجام میشود آنتیبیوتیک را به صورت تزریق داخل وریدی در ناحیه بازو دریافت میکنند.
تشخیص و پیامدهای سلولیتیس:
تشخیص سلولیتیس در اکثر مواقع به آسانی میسر است و به طور معمول نیازی به انجام تستهای پیچیده ندارد. دکتر بیمار را معاینه کرده و علایم موجود در وی را مورد ارزیابی قرار میدهد. اگرچه اکثر موارد سلولیتیس بر اثر باکتریهای استرپتوکوکی و استافیلوکوکی ایجاد میشود، دیگر مشکلات پزشکی مثل بیماری لایم ممکن است شبیه به سلولیتیس باشند، بنابراین پیگیری بالینی وضعیت پس از تشخیص سلولیتیس از سوی پزشک اهمیت دارد.
در صورت وجود زخم سر باز امکان نمونهگیری با سواب از سوی دکتر وجود دارد. این کار به تشخیص نوع باکتری مسبب سلولیتیس کمک میکند. به هر جهت، این نمونه ها به آسانی و بر اثر وجود چند نوع مختلف باکتری که روی پوست زندگی میکنند، آلوده میشوند. پس از درمان، بیمار نیاز دارد تا برای پیگیری وضعیت خود به دکتر مراجعه کند تا بتوان کارآیی درمان را تأیید کرد.
درصد اندکی از بیماران ممکن است دچار پیامدهای جدی شوند که عبارتند از:
عفونت خون و سپسیس: اگر باکتری بتواند وارد جریان خون شود، بیمار در ریسک بالایی برای ابتلا به سپسیس قرار خواهد گرفت. فرد دچار سپسیس ممکن است تب، تپش قلب، تنفس سریع، افت فشار خون (هیپوتانسیون)، سرگیجه در هنگام ایستادن، کاهش جریان ادرار، و پوست سرد، رنگ پریده و عرق کرده داشته باشد.
انتقال عفونت به دیگر نواحی بدن: این مورد بسیار نامعمول است، اما باکتری مسبب سلولیتیس میتواند به دیگر نقاط بدن منتقل شود که این نقاط عضلات، استخوانها یا دریچههای قلب را شامل میشود. اگر چنین اتفاقی رخ دهد، بیمار نیازمند درمان اورژانسی خواهد بود.
ورم مداوم: مردمی که برای مداوای سلولیتیس خود به طور کامل درمان نمیشوند، در ریسک بالایی برای ابتلا به ورم مداوم در ناحیه آسیب دیده قرار دارند.
در اکثریت موارد درمان سلولیتیس کارآمد و مؤثر است، و فرد با هیچ گونه عوارضی مواجه نخواهد شد.
پیشگیری از سلولیتیس:
اگرچه برخی از موارد سلولیتیس قابل پیشگیری نیست، کارهایی هست که مردم میتوانند برای کاهش خطر ابتلا به آن انجام دهند.
درمان بریدگی ها و خراشیدگی ها: اگر پوست بر اثر بریدگی، نیش حشرات یا تیغ اصلاح دچار پارگی یا خراش شود، باید برای کاهش خطر عفونت محل زخم را تمیز و ضد عفونی کرد.
کاهش احتمال خراش و عفونت پوست: خطر بروز خراشیدگی در پوست با کوتاه نگه داشتن ناخنها به میزان قابل توجهی کاهش پیدا میکند.
مراقبت مناسب پوست: اگر پوست خشک باشد، استفاده از مرطوب کنندهها مانع از ترک برداشتن پوست میشود. افراد دارای پوست چرب نیازی به استفاده از مرطوب کننده ندارند. مرطوب کنندهها به پوستی که هماکنون دچار عفونت است کمکی نمیکنند.
محافظت از پوست: پوشیدن دستکش و پیراهن آستین بلند در هنگام باغبانی، و عدم استفاده از لباسهای آستین کوتاه در صورت وجود خطر خراشیدگی یا بریدگی کمک کننده است.
وزن در صورت چاقی: چاقی احتمال ابتلا به سلولیتیس را افزایش میدهد.
Source
Cellulitis: Symptoms, causes, and treatments
Last updated Wed 19 April 2017
By Christian Nordqvist
Reviewed by William Morrison, MD