عوامل پیش ظهور در پسوریازیس اطفال نسبت به بزرگسالان حایز اهمیت بیشتری هستند. آنها به طور عمده شامل تروما، عفونت، دارو و استرس می شوند. فارنژیت استرپتوكوك یا درماتیت استرپتوكوك پریانال به طور معمول موجب ایجاد پسوریازیس حاد می شود. عفونت با ویروس نقص ایمنی بدن می تواند پسوریازیس را القاء یا تشدید نماید.

عوامل پیش ظهور در کودکان بسیار مهمتر از پسوریازیس در بالغین:

عوامل پیش ظهور در کودکان بسیار مهمتر از پسوریازیس در بالغین می باشد. آنها عمدتا شامل تروما، عفونت، دارو و استرس می باشند. ظهور ضایعات پسوریازیس در پوست غیر درگیر در محل های آسیب سابق، به عنوان پاسخ ایسومورفیک یا پدیده کوبنر شناخته می شود. هر نوع تروما شامل آسیب فیزیکی، شیمیایی، حرارتی، جراحی یا التهابی می تواند سبب تشدید پسوریازیس گردد. فارنژیت استرپتوكوكی یا درماتیت استرپتوكوكی پریانال معمولا سبب ایجاد پسوریازیس گوتات و پسوریازیس پوسچر در دوران کودکی كه توسط آنت ژن استرپتوکكیك ایجاد می شود. عفونت با ویروس نقص ایمنی بدن می تواند پسوریازیس را ایجاد یا تشدید كند. در حالیکه استفاده از داروهای ضد انعقادی و لیتیوم یک عامل شناخته شده پسوریازیس در بیماران بزرگسال است، ضد مالاریا و برداشت کورتیکواستروئیدهای خوراکی یا موضعی نقش مهمی در بازگشت یا ایجاد پسوریازیس کودکان ایفا می کند. علاوه بر این مطالعات متعددی بر تأثیر عوامل روانشناختی و روانشناختی مانند استرس یا عدم حمایت اجتماعی در دوره ابتلا به پسوریازیس تأکید دارند. تمرکز التهابی شایع ترین عامل مهار مشاهده شده توسط Barisic-Drusko و Rucevic است.

ژن عمده برای حساسیت به پسوریازیس عمدتا بر روی کروموزوم ۶، محل HLA کلاس I (مرتبط با بیماری زودهنگام) و II (ابتلای دیر هنگام) واقع شده اند که به نظر می رسد موجب بروز انواع مختلفی از بیماری می شود.

از نقطه نظر بافت شناسی، پسوریازیس یک درماتوز پویا می باشد که طی تکامل یک ضایعه در فرد مبتلا تغییر می کند. ضایعات معمولا در مراحل اولیه یا نزدیک حاشیه پلاک پیشرو تشخیص داده می شوند.

وقوع پسوریازیس مادرزادی، به صورت گسترش هر یک از انواع بالینی آن در هنگام تولد و یا در طول اولین روزهای زندگی، بسیار نادر است. نوع متغیر اریترودرمیک استثنایی است. CEP یکی از عوارض نادر و شدید پسوریازیس است. این نوع نخستین بار در سال ۱۹۶۶ توسط Frost و Van Scott توصیف شد که این نوع را از اریترودرمای مادرزادی تشخیص داد که تبیین انها ممکن است گیج کننده باشد. نوزادانی که به اریترودرما مبتلا هستند، در معرض خطر کمبود آب بدن، عوارض سیستمیک شدید، هیپوآلبومینمی و هیپرتروسی هیپوترمی به عنوان یک نتیجه از عوارض اریتودرما قرار دارند. CEP در کودکان ۵ روزه نیز گزارش شده است.

پسوریازیس نوع پوسچر به طور بالقوه نوع پسوریازیس تهدید کننده زندگی:

پسوریازیس نوع پوسچر (شکل حاد، اپیزودیک و به طور بالقوه نوع پسوریازیس تهدید کننده زندگی) به طور کلاسیک به عنوان ورقه های گسترده ای از پوسچول های استریل در پوست ارتیمات روشن ظاهر می شود که در طی ۳-۴ روز با امواج مکرر التهاب مرتفع می شود. پوسچولاسیون حاد معمولا با تب و تغییرات سمی مرتبط همراه است. با توجه به شرایط بیمار، GPP در کودکان می تواند بیشتر به صورت نوع شدید یا نوع ملایم طبقه بندی گردد. در مقایسه با فرم های بالغ، اولین علامت GPP در کودکان معمولا تب بالا همراه با پوسچول های عمومی می باشد. چند مورد اندک از این موارد به پسوریازیس vulgaris تبدیل می شوند. هر قدر سن ابتلا کمتر باشد، وضعیت بیمار می تواند شدیدتر باشد.

کراتولیتیک، مانند اسید سالیسیلیک و اوره، میزان پوسته ها را کاهش داده و جذب سایر داروها را افزایش می دهد. اسید سالیسیلیک می تواند در خصوص ضایعات پوستی کف دست و پا در کودکان بالای ۶ سال مورد استفاده واقع شود. این روش بنا به علت خطر جذب سالیسیلات پوستی که باعث بروز سرگیجه می شود نباید در مورد کودکان کوچک تر مورد استفاده قرار گیرد.  استعمال موضعی اسید سالیسیلیک بنا به دلیل اثر فیلتر موجب کاهش اثر نور فتوتراپی ماوراء بنفش B (UVB) می گردد.