اساس انتخاب درمان مناسب برای بیماران پوستی پسوریازیس به شدت بیماری فرد بستگی دارد. درمان موضعی یا داروهای مالیدنی در موارد متوسط به پایین بیماری کفایت می کند. مقاومت به داروهای موضعی یکی از بزرگترین مشکلاتی است که افراد مبتلا به پسوریازیس با آن روبرو هستند اما بازگرداندن اثر قبلی داروهای موضعی غالباً امکان پذیر بوده و با در نظر گرفتن چندین عامل می توان مقاومت به داروهای موضعی را کاهش داد.

داروهای موضعی:

در حال حاضر دارو های موضعی بسياری وجود دارند كه در درمان پسوريازيس مصرف مي شوند از جمله كرم‌ها، پمادها، خمیرها، لوسیون‌ ها و ژل‌ ها از انواع داروهای موضعی هستند. علاوه بر این موارد قطره‌ های چشمی و گوشی را هم می‌ توان جزو داروهای موضعی محسوب كرد. داروهای زیادی ساخته شده است كه باید آنها را روی سطح پوست استفاده كنیم و بعد از مدتی می‌ توانیم شاهد آثار درمانی آنها باشیم. این داروها بعد از قرارگرفتن روی پوست، جذب بدن می‌ شوند. البته انواع مواد آرایشی نیز موضعی محسوب می ‌شوند ولی ما فعلا به انواع دارویی آنها که در درمان ضایعات پسوریازیس موثر هستند بسنده می‌ كنیم. اگر داروها به مقدار كافی و در محل مناسب مصرف شوند، آثار درمانی خوبی دارند.

موارد تجویز داروی موضعی:

تصمیم گیری برای درمان فرد مبتلا به پسوریازیس باید براساس شرایط آن فرد تنظیم شود و این توضیحات فقط جنبه هدایت کننده دارند. معمولا در مواردی که ضایعات پسوریازیس کمتر از ده درصد سطح پوست (متوسط به پایین)  را گرفتار کرده باشند تجویز داروهای موضعی به تنهایی کفایت می کند، البته اگر بیماری پسوریازیس کف دست و یا پای بیمار را گرفتار کند و پوست بیمار به درمان های موضعی مقاوم باشد و ضایعات برای بیمار آزاردهنده بوده و در زندگی روزمره او  ایجاداختلال کرده باشد، میتوان درمانهای دیگری را نیز همراه داروهای موضعی به کار برد. در ۸۰% بیماران پسوریازیس بیماری کم و ضایعات محدود بوده و می توان با داروهای موضعی و مالیدنی بیماری را کنترل کرد. درمان های موضعی را گاهی به عنوان درمان کمکی در کنار نوردرمانی و یا داروهای خوراکی نیز بکار می برند.

علل مقاومت به داروهای موضعی:

علل مقاومت به داروهای موضعی و شکست درمان در اثر داروهای موضعی عبارتند از:

1. تجویز نامناسب:
   انتخاب تنهای درمان های موضعی به بیمارانی که بیش از ده درصد سطح بدن آنها دچار ضایعات پسوریازیس می باشد می تواند یکی از عوامل شکست و مقاومت ضایعات به درمان های موضعی باشد.
2. استفاده نامنظم:
   برخی از بیماران مبتلا به پسوریازیس، نه وقت و نه حوصله استفاده از داروهای موضعی را دارند لذا داروها را نامنظم استفاده کرده و نتیجه نیز نمی گیرند.
3. غفلت از عوامل تشدید کننده بیماری:
   مثلا تحت فشار بودن سطح پوست از عوامل تشدید کننده بیماری است. فردی که عادت دارد روی آرنج های خود تکیه کند، با وجود استفاده از داروهای موضعی بر روی آرنج هیچ نتجه مثبتی نخواهد گرفت.
4. عدم نفوذ داروهای موضعی به پوست:
   برخی نواحی پوست بدن ضخیم بوده، مثلا داروهای موضعی درکف دست و پا به خوبی جاهای دیگر بدن اثر نمی کنند.
5. عدم استفاده از مقادیر کافی دارو:
   تعداد دفعات استفاده مناسب دارو در طول روز و در طول دوره درمانی و همچنین مقدار مناسب استفاده آن از دیگر عوامل بسیار مهم در تاثیر گذاری داروهای موضعی بر روی ضایعات پسوریازیس می باشند.

نکته: عواملی از جمله سن پوستی، خصوصیات پوست، مکان مورد استفاده، متابولیسم پوست و جریان خون موضعی منطقه بر جذب موضعی داروها نیز موثر هستند.

راه حل هایی برای افزایش اثر بخشی داروهای مالیدنی:

• پانسمان بسته:
  در قسمت هایی از پوست که ضخامت بیشتر است (مانند کف دست و پا) و یا در مواقعی که ضایعات پوستی پسوریازیس ضخیم هستند، می توان از روش پانسمان بسته استفاده کرد. پانسمان بسته عبارتست از پوشاندن سطح پوست پس از مالیدن کرم با یک پوشش پلاستیکی (بعنوان مثال پس از مالیدن کرم به کف دستها یک دستکش پلاستیکی یکبار مصرف پوشیده شود) البته پانسمان بسته فقط برای برخی داروها و فقط یرای برای نواحی خاصی از بدن امکان پذیر می باشد.
• ترکیب دو یا چند داروی موضعی:
  گاهی استفاده از دو داروی مختلف با مکانیسم اثر متفاوت پاسخ دهی به درمان را افزایش میدهد. البته این شیوه نیز فقط برای برخی داروها امکان پذیر بوده و حتما باید زیر نظر پزشک انجام شود.