تخمین زده می شود که ۱۲۵ میلیون نفر در سراسر جهان به بیماری پسوریازیس مبتلا هستند که مردان و زنان را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد.

باید توجه داشت که این بیماری در هر سنی ممکن است رخ دهد، اما معمولاً در بازه زمانی ۲۰ تا ۵۰ سالگی فرد ظاهر می شود. در حالی که سلول های طبیعی پوست هر سه تا چهار هفته یکبار تعویض می شوند، افراد مبتلا به پسوریازیس هر سه تا هفت روز یک بار سلول های جدید ایجاد می کنند. درمان‌های کنونی عمدتاً شامل استفاده روزانه از کرم ‌های حاوی ویتامین D یا پمادهای استروئیدی است.

یافتن سیگنال ‌های مولکولی قابل اندازه‌ گیری در بیماران پسوریازیس:

پروفسور خوزه شر استاد نیویورک و محقق ارشد این مطالعه، در رابطه با یافته های به دست آمده توضیح می‌دهد: هدف اولیه ما یافتن سیگنال ‌های مولکولی قابل اندازه‌ گیری بود که می ‌توانست به ما بگوید چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به پسوریازیس شدید بوده و همچنین چه کسانی در معرض خطر بالاتر ابتلا به اختلالات مرتبط با پسوریازیس مانند آرتریت و بیماری‌های قلبی عروقی هستند. با یافتن سیگنال‌ هایی با پیامد های سیستمیک بالقوه، ما در حال کار برای درک این موضوع هستیم که چگونه التهاب پوست می ‌تواند منجر به بیماری گسترده‌ ای شود که سایر اندام‌ ها را تحت تأثیر قرار می‌ دهد.

این تیم تحقیقاتی ویژگی ‌های غیر قابل مشاهده التهاب را در بیماران ترسیم و سپس این ویژگی‌ ها را در موارد افزایش شدت مقایسه کردند. یافته های این مطالعه می تواند توضیح دهد که چگونه التهاب موضعی پوست می تواند اثرات گسترده ای بر سایر اعضای بدن داشته باشد.

به گزارش پسوریازیس کیور، باید توجه داشت که تعداد قابل توجهی از بیماران پسوریازیس (تا ۲۰ درصد) در نهایت دچار التهاب در مفاصل می شوند که به عنوان آرتریت پسوریاتیک شناخته می شود. این مطالعه همچنین ممکن است روشن کند که چرا پسوریازیس می تواند باعث دیابت نوع ۲، بیماری های قلبی و بیماری التهابی روده شود.

تنظیم ‌کننده‌ های کلیدی التهاب در پسوریازیس:

گفتنی است طی این مطالعات، دانشمندان گروه ‌هایی از سلول‌ ها به نام فیبروبلاست را شناسایی کردند که همراه با ماکروفاژها (نوعی گلبول سفید) تنظیم ‌کننده‌ های کلیدی التهاب محسوب می شوند. بررسی ها نشان می دهد این سلول ها در موارد شدید پسوریازیس در لایه های فوقانی پوست شیوع بیشتری دارند. به گزارش پسوریازیس کیور، علاوه بر این، فعالیت ژن مرتبط با متابولیسم و کنترل سطوح لیپید و عواملی که در دیابت و بیماری‌های قلبی عروقی مختل می ‌شوند در ده ها مسیر مولکولی در نمونه‌های پوستی ۱۴ بیمار وجود داشته و ژن ها حتی در پوست شفاف و دور از هر ضایعه بیماران نیز دیده می شود.

دکتر شروتی نایک، از پژوهشگران ارشد مطالعه فوق در این رابطه می‌گوید: مطالعه ما به عنوان یک منبع ارزشمند برای جامعه علمی عمل و جامع ‌ترین آرشیو از ویژگی‌ های سلولی و مولکولی مربوط به پوست بیمار و سالم را ارائه می ‌کند.

تخمین زده می شود که ۱۲۵ میلیون نفر در سراسر جهان به بیماری پسوریازیس مبتلا هستند که مردان و زنان را به طور مساوی تحت تأثیر قرار می دهد. در حال حاضر، ابزارهای تشخیصی به جای بررسی اثرات سیستمیک و مولکولی ضایعات پوستی، به شدت بر روی علائم قابل مشاهده ضایعات پوستی تمرکز می کنند. در حالی که بسیاری از درمان‌های موجود، از جمله استروئیدها و داروهای سرکوب‌ کننده سیستم ایمنی، التهاب و علائم را کاهش می‌دهند، اما به دلایل اصلی بیماری نمی‌پردازند.

نوشته یافتن سیگنال ‌های مولکولی قابل اندازه‌ گیری در بیماران پسوریازیس اولین بار در سایت درمانی پسوریازیس پدیدار شد.

مقصر اصلی در پسوریازیس:

در پسوریازیس، مقصر اصلی را کلاسی از مولکول های سیستم ایمنی به نام سیتوکین ها می دانند. این سیتوکین ها نقشی کلیدی را در فرایندهای سیگنالینگی که موجب مبارزه سلول های ایمنی با عفونت می شوند، دارند. در پسوریازیس، دو سیتوکین اینترلوکین ۱۷ و TNF بیان بیش از حدی دارند و منجر به این می شوند که سیستم ایمنی فرد به سلول های پوست خود فرد حمله کنند. این دو مولکول نقش اصلی را در ایجاد بثورات دردناکی دارند که مشخصه این بیماری هستند.

اختلال سیتوکین های اینترلوکین ۱۷ و TNFدر بیماری پسوریازیس:

این محققین در پی این بودند که ببینند آیا این دو مولکول ممکن است تاثیری در ایجاد نقاط تیره پوستی که پسوریازیس به جا می گذارد داشته باشند یا خیر.

یکی از درمان ها پسوریازیس نور درمانی است و محققین تصور می کردند که این روش مسئول ایجاد تغییرات پیگمنتاسیونی است اما مطالعه حاضر نشان داد که این دلیل این مطلب نیست.

محققین دریافتند که سیتوکین های IL-17 و  TNF تولید رنگدانه در ملانوسیت ها را مختل می کنند. این محققین سلول های طبیعی را با این دو سیتوکین تیمار کردند و مشاهده کردند که آن ها همراه با هم منجر به مهار تولید ملانین می شوند.

هم چنین این محققین بیان ژن ها را در سلول های پوستی افراد مبتلا به پسوریازیس بررسی کردند و دریافتند که ژن های دخیل در سیگنالینگ کاهش بیان پیدا می کنند که این همراه با افزایش مقدار IL-17 و TNF است.

نوشته شناسایی تغییرات مولکولی مسئول بی رنگی پوست در پسوریازیس اولین بار در سایت درمانی پسوریازیس پدیدار شد.