برچسب: درمان

استفاده از اشعه ماوراء‌بنفش در درمان پسوریازیس

اشعه ماوراء‌بنفش به طور موفقیت آمیزی در درمان بیماری هایی نظیر نرمی استخوان، پسوریازیس، اگزما، ویلتیگو، و یرقان به کار گرفته شده است. این روش درمانی نمی تواند عوارض جانبی ناشی از این اشعه را از بین برده ولی در این گونه درمان ها که تحت نظارت پزشکی هم صورت می گیرد باید اطمینان حاصل کرد که مزایای استفاده بیش از خطرات آن نباشد. با وجود این نقش موثر اشعه ماوراو‌بنفش و کاربرد درمانی آن، اغلب اثرات مضر آن به مراتب سنگین‌تر از مزایای استفاده از آن است. به مدت طولانی در معرض اشعه ماوراء‌بنفش قرار گرفتن، پوست، چشم و سیستم ایمنی شما را تحت تاثیر قرار می دهد.

درمان پسوریازیس با طیف خاصی از اشعه ماوراء‌بنفش:

اشعه خورشید از زمان های دور در درمان بیماری های مختلف پوستی به کار میرفته است. برهمین اساس دستگاه هایی ساخته شد که بخش های مفید این اشعه را تولید می کند. به درمان بیماری ها با این دستگاه نور درمانی یا فتوتراپی گفته می شود. در حال حاضر نور درمانی با اشعه ماورای بنفش باند باریک شایعترین روش نور درمانی در درمان بیماری های پوستی است. طول موج معمول اشعه ماورای بنفش نوع B بین ۳۲۰-۲۹۰ نانومتر است ولی اشعه ماورای بنفش باند باریک طول موج حدود ۳۱۱ نانومتر دارد. ثابت شده است که طول موج ۳۱۱ نانومتر مفید ترین بخش نور خورشید در درمان بیماری پسوریازیس است.

همچنین از نور درمانی با اشعه ماورای بنفش باند باریک میتوان در درمان بیماری های دیگر پوستی مثل درماتیت آتوپیک، لک و پیس، لیکنپلان، خارش و درموگرافیسم استفاده کرد. نور درمانی با اشعه ماورای بنفش باند باریک نسبت به نور درمانی با اشعه ماورای بنفش معمولی چهار مزیت دارد:

مدت اشعه درمانی کمتر ولی شدت آن بیشتر است؛

دوره درمان با باند باریک کوتاه تر است؛

احتمال پاسخ درمانی با باند کوتاه بیشتر است؛

پس از درمان با باند کوتاه بیمار مدت بیشتری در بهبودی میماند؛

آیا تاثیر اشعه ماوراء بنفش نوع A و نوع B بر روی بدن متفاوت است؟

اشعه ماوراء بنفش نوع (UVA) رنگدانه های ملانین را که در سطح بالایی سلولهای پوستی هستند، فعال می کند و باعث قهوه‌ای شدن پوست می شود که اغلب به سرعت هم ناپدید می شود. به علاوه (UVA) به لایه های عمیق‌تر پوست نفوذ کرده و بافت های همبند و عروق خونی را تحت تاثیر قرار می دهد. در نتیجه پوست به تدریج خاصیت ارتجاعی خود را از دست داده و شروع به چروک شدن می کند. بنابراین در معرض مقدار زیادی از اشعه (UVA) قرار گرفتن پیری زودرس را به دنبال خواهد داشت.

علاوه بر این، تحقیقات اخیر بر این نکته بسیار تاکید دارد که تابش دوز بالای این اشعه خطر توسعه سرطان های پوستی را افزایش می دهد. مکانیسم این آسیب (UVA) به طور کامل قابل درک نیست، اما طبق یک فرضیه معروف، اشعه‌ی (UVA) باعث افزایش تنش اکسیداتیو در سلول ها می شود.

اشعه ماوراء بنفش نوع (UVB) محرک تولید ملانین های جدید است که باعث افزایش شدید رنگدانه های تیره رنگ ظرف مدت چند روز می شود. این قهوه‌ای شدن پوست ممکن است مدت زیادی طول بکشد. (UVB) همچنین باعث تحریک سلول ها برای تولید اپیدرم ضخیم‌تر می شود . بنابراین (UVB) هم در تیره شدن پوست و هم در ضخیم شدن سلول های لایه بیرونی پوست (روپوست) تاثیرگذار است.

این عکس‌العمل ها را می توان نوعی واکنش دفاعی پوست برای جلوگیری از آسیب بیشتر اشعه های ماوراء‌بنفش دانست. اگرچه دوز بالای اشعه (UVB) باعث سوختگی می شود اما مکانیسم دقیق اثر اشعه (UVB) بر افزایش خطر ابتلا به سرطان هنوز ناشناخته است.

اشعه های ماوراء‌بنفش و چشم ها:

اشعه های ماوراء‌بنفش، علاوه بر پوست در اعماق مختلف چشم نیز نفوذ می کنند. در حالی که اشعه (UVB) به طور کامل توسط قرینه جذب می شود، اشعه (UVA) از لایه های سطحی عبور کرده و به لنز می رسد. در بزرگسالان تنها ۱ درصد از اشعه های ماوراء‌بنفش دریافتی به شبکه می رسد چراکه، قرینه و لنز که قبل از شبکه قرار دارند همانند فیلتر عمل می کنند. در مقابل نور مرئی به راحتی به شبکه نفوذ کرده، گیرنده ها را فعال می کند و باعث به وجود آمدن زنجیره‌ای از فرآیند های بیوشیمیایی برای تشکیل تصویری قابل مشاهده می شود.

اشعه های ماوراء‌بنفش و سیستم ایمنی بدن:

اغلب تحقیقات اخیر، بیشتر تمرکز خود را بر روی اشعه (UVB) قرار داده‌اند چراکه تاثیر آن در ایجاد نوسانات ایمنی بدن بیشتر از (UVA) است. اگرچه امروزه تمایل برای تحقیق راجع به تاثیر اشعه (UVA) بر بدن در حال افزایش است. اعتقاد بر این است که اشعه ماوراء‌بنفش توسط مولکولی در پوست جذب می‌شود که این امر منجر به وقوع تغیراتی در توزیع و فعالیت بعضی از مولکول ها و سلولهای کلیدی سیستم ایمنی بدن می شود.

این تغییر تعادل در پاسخ ایمنی در میان سلولها . آنتی بادی ها ممکن است باعث کاهش توانایی بدن در برابر برخی بیماری های خود ایمنی شود.

تاييد اسپری سرنيوو در درمان پسوريازيس خفیف

اخیرا اسپری ۰/۰۵ درصد بتامتازون دیپروپیونات با نام سرنیوو (Sernivo) از سوی سازمان غذا و داروی آمریکا تایید شد. اسپری سرنیوو، یک استروئید موضعی نسخه‌ای است که برای درمان پسوریازیس خفیف تا متوسط در بیماران بالای ۱۸ سال تجویز می ‌شود. ورود به بازار گسترده این محصول قرار است در ۳ ماهه آینده آغاز شود.

تحقیقات نتیجه دهی اسپری سرنیوو:

شرکت پرومیوس، ۲ مطالعه بالینی موفق تصادفی چند مرکزی دوسوکور را روی بیماران بالای ۱۸ سال مبتلا به پسوریازیس پلاکی، برای ارزیابی ایمنی و اثربخشی اسپری سرنیوو انجام داد. در هر دوی این مطالعات، بیماران داوطلب به طور کاملا تصادفی اسپری سرنیوو یا اسپری دارونما را روزانه ۲ بار و برای مدت ۲۸ روز دریافت کردند. بیماران شرکت کننده در مطالعات، بین ۱۰ تا ۲۰ درصد مساحت سطح بدن شان درگیر بود و معیار جهانی ارزیابی (IGA) آنها، ۳ بود (با شدت متوسط).

اثربخشی، به معنای درمان موفق و رسیدن به IGA  صفر یا ۱ (پاک یا تقریبا پاک از ضایعات) درنظر گرفته شد. موفقیت درمانی در بیشتر شرکت‌ کنندگان تحت درمان با سرنیوو در روز ۱۵ و روز ۲۹ درمان در هر دو مطالعه به‌ دست آمد. در روز ۲۹ مطالعات ۱ و ۲، اسپری سرنیوو موفقیت درمانی را در ۴۲/۷ درصد و ۳۴/۵ درصد بیماران در مقایسه با گروه‌های دریافت کننده دارونما، موفقیت در ۱۱/۷ درصد و ۱۳/۶ درصد بیماران به‌دست آورد. (P<0/001)

شرکت سازنده:

راگاو چاری، سخنگوی شرکت پرومیوس فارما می‌ گوید: «در حوزه تخصص بیماری‌ های پوست، ما متعهد هستیم که گزینه‌ های درمانی نوآورانه ارائه دهیم و خدماتی که در اختیار بیماران و درمانگران شان قرار می‌ دهیم را بهبود بخشیم. تایید سرنیوو، تاکیدی بر تلاش‌ های ادامه‌دار ماست و منتظر ورود به بازار موفق اسپری سرنیوو در ۳ ماهه پیش روی هستیم.»

عوارض شایع:

در مطالعات بالینی با استفاده از دارونما، شایع ترین عوارض جانبی گزارش شده طی دوره ۲۸ روزه، با شیوع بیشتر از ۱ درصد عبارت بودند از واکنش‌های محل مصرف نظیر کهیر، سوزش، گزگز، درد و نیز آتروفی پوستی. دوره درمانی باید به ۴ هفته محدود باشد و مصرف اسپری در نواحی دچار آتروفی شده پوستی ممنوع است.

روش های درمان و کنترل خارش ضایعات پوستی پسوریازیس

خارش ضایعات پسوریازیس باعث تاثیر بیشتر این بیماری بر کیفیت زندگی بیماران پسوریازیس می شود. با این حال، درمان پسوریازیس نیز می‌ تواند به شدت این نشانه‌ ها و توانایی خود برای مقابله با پسوریازیس را روز به روز بهبود بخشد. لازم به ذکر بوده که اساسا کلمه پسوریازیس از کلمه یونانی ψωρίασις، به معنی «شرایط خارش» یا «خارش داشتن» از psora به معنی «خارش» و iasis به معنی «عمل، وضعیت» گرفته شده است. در ادامه مطلب به انواع روش های درمان و کنترل خارش ضایعات پوستی پسوریازیس اشاره می کنیم.

پسوریازیس و خارش پوست:

پسوریازیس شکلی از بیماری است و به صورت تکه‌ های برآمده و قرمز پوشش داده شده با یک لایهٔ سفید نقره‌ای از سلول‌ های پوست مرده به نظر می‌ رسد. این تکه و یا پلاک اغلب در پوست سر، زانو، آرنج و کمر ظاهر می‌ شود.

خارش پوست در بیماران پسوریازیس وضعیتی ناراحت کننده بوده و ممکن است، به همراه سایر مشکلات همچون خشکی پوست و التهاب ضایعات رخ دهد. خارش، یکی از شایع ترین شکایات پوستی است که گاهی آن قدر شدید می‌شود که خواب و آرامش را از فرد می‌گیرد. شدت خارش گاهی به حدی است که بیمار با خاراندن های مکرر، بدنش را زخم می‌ کند.

درمان و کنترل خارش ضایعات پسوریازیس:

پوست را آغشته نگه دارید. این اولین گام در کنترل خارش است به دلیل آن که قرمزی و خارش را کاهش می‌ دهد و کمک می‌ کند تا پوست التیام بخشد. متخصصین پوست توصیه به استفاده از کرم و پماد غلیظ برای نگهداشتن آب در پوست می‌ کنند. حتی روغن پخت و پز نیز می‌ تواند جایگزین مقرون به صرفه برای مرطوب کنندهٔ تجاری باشد.

به حداقل رساندن مقیاس پوسته پوسته‌ ها و استفاده از محصول نرم‌ کننده (کراتولیتیک) برای کاهش پوست اضافی و جلوگیری از پلاک پسوریازیس از ترک خوردگی و پوسته پوسته شدن نیز در کنترل خارش بیماری موثر است. دوش آب سرد و کمپرس سرد نیز می‌ تواند خارش را تسکین دهد. از حمام کردن در آب بسیار گرم خودداری کنید و سعی کنید به محدود کردن دوش گرفتن به ۱۰ دقیقه یا کمترعادت کنید. آب گرم می‌ تواند باعث تحریکات پوستی شود و خشکی را تشدید کند. استفاده از لوسیون پس از شستشو برای نگهداشتن رطوبت توصیه می‌ شود. قرار دادن لوسیون خنک‌ کننده در یخچال و فریزر قبل از استفاده می‌ تواند کمک به افزایش تسکین خارش کند

زمانیکه خارش پوست بوجود آمد، از بعضی از درمان های زیر بسته به شرایط بیمار استفاده می گردد:

درمان های دارویی خارش پوست

کرم های کورتیکواستروئیدی:

این کرم ها که بصورت موضعی استفاده می شوند، می توانند به کاهش خارش پوست و کنترل آن کمک نمایند. برای استفاده از این کرم ها شما می توانید آنرا برروی ناحیه های خارش دار گذاشته، و آنها را با باندهای پنبه ای بپوشانید. معمولا این باندها را در آب و یا سایر محلول ها مرطوب کرده تا به جذب بهتر کرم کمک نماید.

مهارکننده های کلسینورین:

داروهای خاص، از قبیل تاکرولیموس و پیمکرولیموس بعضی اوقات بجای کرم های کورتیکواستروئیدی بخصوص در مواقعی که سطح خارش دار کوچک است، استفاده شوند.

قرص های آنتی هیستامین:

ممکن است پزشک شما برای درمان خارش شما داروهای ضدآلرژی تجویز نماید. این داروها شامل سیتیرزین، لوراتادین و یا دیفن هیدرامین باشند. داروهای آنتی هیستامینی که خواب آور نیز هستند، برای افرادیکه شب ها خارش زیادی دارند، مفیدتر بوده چراکه به خواب راحت تر و بهتر نیز کمک می نماید.

درمان های خانگی و تغییرات سبک زندگی برای درمان خارش پوست:

برای بهبود موقتی خارش و قابل تحمل تر شدن آن، رعایت موارد زیر لازم می باشد:

از کرم های مرطوب کننده با کیفیت استفاده نمایید. این کرم ها را حداقل یک و یا دوبار در روز مصرف نمایید و تمرکزتان برروی ناحیه خارش دار باشد.

از کرم های ضدخارش و یا محلول های ضدخارش برروی ناحیه خارش دار استفاده نمایید. مصرف کوتاه مدت کرم های حاوی حداقل ۱ درصد هیدروکورتیزون می توانند بطور موقت باعث بهبود مشکل شما شود. بی حس کننده های موضعی همچون لیدوکائین و بنزوکائین می توانند کمک کننده باشند. از بنزوکائین در کودکان زیر دوسال بدون دستور پزشک استفاده ننمایید.

تا آنجا که می توانید از خارش پوست اجتناب نمایید. اگر قادر به جلوگیری از خارش نیستید ناحیه خارش دار را بپوشانید، ناخن هایتان را کوتاه نمایید و شب ها از دستکش استفاده کنید.

مپرس سرد و مرطوب استفاده نمایید. پوشاندن محیط تحت تاثیر با بانداپ به جلوگیری از خارش نیز کمک می نماید.

حمام آب ولرم نیز کمک می کند. مخلوط کردن آب وان با جوش شیرین نیز می تواند کمک نماید.

از لباس های گشاد و نخی (پنبه ای) استفاده نمایید.

از شوینده های ملایم که رنگ و عطر ندارند استفاده نمایید. بعد از شستن با صابون حتما همه صابون و یا شوینده روی پوست را با آب بطور کامل بشویید.

از شیونده های ملایم و بدون عطر برای شستن لباس ها و حوله ها استفاده نمایید. موقع شستن لباس ها میزان آب کشی را افزایش دهید.

از چیزهایی که باعث التهاب پوست شما شده و واکنش آلرژیکی بهمراه دارند، اجتناب نمایید. این مواد شامل گردنبدنها، جواهرات، عطرها و هزاران مواد دیگر می باشند.

قبل از خروج از خانه و قرار گرفتن در برابر نور آفتاب از کرم های ضدآفتاب استفاده نمایید.

نوردرمانی برای درمان خارش پوست:

نوردرمانی، شامل قرار دادن پوست جلوی اشعه های خاص فرابنفش می باشد. این درمان توسط پزشک و دستگاه های مخصوص آن اعمال می شود. معمولا برای نتیجه گیری نیاز به چندجلسه نوردرمانی می باشد.

کنترل خارش پسوریازیس پوست سر:

پسوریازیس پوست سر می‌ تواند به ویژه خارش‌دار و ناراحت‌ کننده باشد. درمان معمولا شامل پماد موضعی و شامپوهای خاص است. براي جلوگيری از پوسته شدن و خشك شدن پوست سر كه باعث خارش می شود، بايد شامپوی دارای PH متناسب مصرف كنيد. PH شامپو بايد بين ۵/۴ و ۵/۵ باشد، معمولا می توانيد PH شامپو را روی برچسبش بخوانيد.

همچنین:

درصورت خشك بودن پوست سر، كمی روغن ولرم از جمله روغن زيتون به پوست سر بماليد و بگذاريد يك شب كامل روی موها بماند.

يك سهم گياه هامامليس را با ۲ سهم آب معدنی مخلوط و مو و پوست سر را خوب خيس كنيد و ماساژ دهيد و پس از چند دقيقه بشوييد.

جوش شيرين را در آن حل كنيد و به‌طور مستقيم روی پوست سر بماليد و پس از چند دقيقه با آب بشوييد.

ژل گياه آلوورا را به كف سر بماليد و پس از ۱۵ دقيقه با شامپو بشوييد.

چاي بابونه نيز خارش سر را تسكين مي‌بخشد.

انواع داروهای بیولوژیک و نقش آنها در درمان پسوریازیس

ژیکزیست‌ داروها یا داروهای بیولوژیک (Biopharmaceutical) داروهایی هستند که از منابع زیستی گرفته شده باشند. واکسن،خون و فراورده‌ های آن، یاخته‌های سوماتیک،آلرژن‌ها،بافت‌های زیستی و پروتئین‌های نوترکیب‌ کننده شناخته‌شده‌ترین انواع زیست‌ داروها به شمار می‌روند.
داروهای بیولوژیک داروهائی هستند که برای کاهش التهاب و آسیب های مفصلی ساخته شده اند.

این داروها با تکنیک خاص مهندسی ژنتیک ساخته می شوند. داروهای بیولوژیک برروی مولکول های مختلفی اثر می کنند که همه آن ها به نوعی در کاهش التهاب و آسیب های مفصلی نقش دارند. این مولکول ها در سلول های سیستم ایمنی ، مفاصل و یا موادی که در مفاصل تولید می شوند وجود دارند. در سال ۱۹۹۸ اولین داروی بیولوژیک به نام اتانرسپت (Etanercept) برای درمان آرتریت روماتوئید به بازار آمد.

بعد از آن طولی نکشید که سایر داروهای بیولوژیک یکی بعد از دیگری ساخته شد و برای بیماری های مختلف روماتیسمی مورد استفاده قرار گرفت. اثرات درمانی این داروها نسبت به داروهای غیر بیولوژیکی سریعتر ظاهر می شوند.

انواع داروهای بیولوژیک:

درحال حاضر چند نوع داروی بیولوژیک موجود است که هر نوع از آن ها ، بر روی ملکول خاصی تاثیر می کنند. این داروها عبارتند از:
داروهائی که بر روی TNF اثر می کنند : این نوع داروها بر روی مولکولی به نام (Tumor Necrosis Factor(TNF اثر می کنند و به بلوک کنند های TNF یا داروهای anti TNF نامیده می شوند. این داروها برای درمان آرتریت روماتوئید ، آرتریت کودکان ، آرتریت پسوریاتیک و اسپوندیل آرتریت آنکیلوزانت مصرف می شوند.

این داروها عبارتند از:

اتانرسپت (Etanercept)

اینفلکسی مب (Infliximab)

آدالی مومب (Adalimumab)

گولی مومب (Golimumab)

سرتولیزو مب پگول (Certolizumab Pegol)

داروهائی که بر روی Interlukin-1 اثر می کنند: آناکینرا (Anakinra)

داروهائی که بر روی Interlukin-6 اثرمی کنند: توسیلی زومب (Tocilizumab)

دارهائی که لنفوسیت های B را از بین می برد: ریتوکسی مب (Rituximab)

داروهائی که از فعال شدن لنفوسیت های T جلوگیری می کنند: آباتاسپت (Abatacet)

داروهای بیولوژیک برای چه بیمارانی تجویز می شوند؟

با آنکه داروهای بیولوژیک در دهه گذشته،درمان بیماری آرتریت روماتوئید و بیماری پوستی پسوریازیس و برخی دیگر از بیماری های روماتیسمی را در بسیاری ازکشورها دگرگون ساخته است ، اما مشکل بزرگ این داروها، قیمت بسیار بالای آن ها می باشد. بطور متوسط هزینه درمان با این داروها حدود معادل ۱۵۰۰۰ دلار برای یک سال می باشد. در کشور ما اکثر سازمان های بیمه های پایه ، هزینه درمان را متقبل نمی شوند.داروهای بیولوژیک را هم باید به مدت طولانی مصرف کرد ، بدین معنی که دوره درمان بعد از یک سال یا یک مدت معین تمام نمی شود. بنابراین قبل از شروع درمان با این داروها، حتما باید وضعیت

اقتصادی بیمار و خانواده وی در نظر گرفته شود. داروهای بیولوژیک برای بیمارانی تجویز می شود که با وجود مصرف داروهای زمینه ای تغییر دهنده[Disease Modifying Antirheumatic Drugs(DMARDS)] و به مدت کافی ،هنوز بیماری فعال داشته باشند. در کشورهای مختلف ، تجویز این داروها با قوانین خاصی کنترل می شوند.

تصمیم گیری در مورد مصرف داروهای بیولوژیک برای بیماری های پسوریازیس ، باید توسط پزشک متخصص و با درنظرگرفتن تمام جوانب اعم از فوائد دارو ، هزینه و عوارض احتمالی آن برای هر بیمار صورت گیرد. اکثر داروهای بیولوژیک ، همراه با متوترکسات و یا سایر داروهای زمینه ای مصرف می شوند. در مقایسه با داروهای غیر بیولوژیک ، داروهای بیولوژیک سریعتر بر روی بیماری اثر می کنند.

عوارض داروهای بیولوژیک:

علاوه بر عوارض خاص هر دارو که شامل واکنش های اطراف محل تزریق و واکنش های حساسیتی است ، همه داروهای بیولوژیک عوارض مشترکی دارند که عبارتند از:

عفونت : یکی از شایعترین و مهمترین عارضه داروهای بیولوژیک عفونت می باشد. چون سیستم ایمنی با این داروها تغییر رویه می دهند، قدرت مقابله بدن با عفونت در موقع مصرف این داروها کم می شود.

بطور مثال بیمارانی که تحت درمان با داروهای بیولوژیک هستند اگر مبتال به آنفلوآنزا شوند شدت بیماری در آنها بیشتر از افراد دیگر خواهد بود ویا احتمال ابتلا به عفونت های شدید در آنها زیاد می شود. احتمال فعال شدن بیماری توبرکولوز (سل) در کسانی که سل خاموش دارند و بیماری هپاتیت B با مصرف بعضی از داروهای بیولوژیک وجود دارد.

قبل از شروع درمان با داروهای بیولوژیک ،پزشک دستور انجام تست پوستی بیماری سل (توبرکولین یا PPD) ، عکسبرداری از ریه ها، و انجام آزمایشات خون برای بیماری هپاتیت را میدهد.در هنگام درمان با داروهای بیولوژیک ، واکسن هائی که در آنها ویروس زنده وجود دارد مانند واکسن خوراکی فلج اطفال ، آبله مرغان – سرخک – سرخجه – اوریون و نوعی از واکسن آنفلوآنزا که از طریق بینی مصرف می شود، نباید استفاده شود.از طرف دیگر انجام واکسیناسیون بر ضدپنوموکوک (یک بار) و تزریق ساالنه واکسن آنفلوآنزا (نوع تزریقی) در بیماران توصیه می شود.

سرطان : گزارشاتی مبنی بر افزایش سرطان بخصوص لنفوم – سرطان غدد لنفاوی- در بیمارانی که از بعضی از انواع داروهای بیولوژیک (بویژه داروهای ضد TNF) استفاده می کنند وجود دارد و
این موضوع در بروشورهای این داروها نوشته شده است. از طرف دیگر شیوع سرطان در بیماران مبتال به آرتریت روماتوئید ، بدون درنظرگرفتن مصرف دارو، نیز بیشتر از افراد دیگر است.

خطرات احتمالی داروهای بیولوژیک در دراز مدت:

چون سابقه استفاده از داروهای بیولوژیک زیاد نیست ، فعلا نمیتوان در مورد خطراتی که ممکن است چندین سال بعد اتفاق بیافتد اظهار نظر کرد.
استفاده از داروهای بیولوژیک بلافاصله قبل از حاملگی ، در زمان حاملگی و در شیردهی ممنوع است.در مورد داروهای ضد TNF  سه ماه قبل از حاملگی و در مورد ریتوکسیمب شش ماه قبل از حاملگی باید دارو قطع شود.

در صورتی که سابقه برخی بیماریهای سیستم اعصاب نظیر مولتیپل اسکلروزیس (MS) و بعضی از سرطانها مانند لنفوم وجود داشته باشد ، نیز نباید از داروهای بیولوژیک استفاده شود.

تجویز داروهای بیولوژیک برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس و سایر بیماری های روماتیسمی ، باید توسط پزشک متخصص و با درنظرگرفتن تمام جوانب اعم از فوائد دارو ، هزینه و عوارض احتمالی آن برای هر بیمار صورت بگیرد.

چگونگی مصرف داروهای بیولوژیک:

همه داروهای بیولوژیک ، به صورت تزریقی زیرجلدی یا وریدی مصرف می شوند. این داروها از موقع ساخته شدن تا موقع مصرف توسط بیمار باید در یخچال نگهداری شوند. در موقع مسافرت هم این داروها را باید در یخچال قابل حمل یا در کیف های حاوی یخ نگهداری کرد.

تزریقات زیر جلدی در پوست شکم یا با بالای ران ها توسط خود بیمار یا شخص دیگر انجام می شود. تزریقات وریدی حتما باید زیر نظر پزشک و در بیمارستان یا کلینیک هایی که مراکز سرم درمانی مجهز دارند انجام گیرند.

Cimzia
این دارو با نام ستولیزوماب پگول (certolizumab pegol) شناخته شده است. یک داروی بیولوژیک است که در سپتامبر ۲۰۱۳ توسط FDA برای درمان ورم مفاصل پسوریاتیک فعال تصویب شد. همچنین برای درمان آرتریت روماتوئید و بیماری کرون تایید شده است.Cimzia بصورت تزریق زیر پوست مصرف می شود. دوز توصیه شده برای ورم مفاصل پسوریاتیک ۴۰۰ میلی گرم در ابتدا ( دو تزریق ۲۰۰ میلی گرم) و در هفته دوم و هفته چهارم، یک دوز ۲۰۰ میلی گرم در هر هفته است.

enbrel
این دارو با نام اتانرسپت (etanercept) یک مهار کننده TNF آلفا است که برای افراد مبتلا به آرتریت متوسط تا شدید پسوریازیس در ژانویه سال ۲۰۰۲ و برای پسوریازیس در ماه آوریل سال ۲۰۰۴ تایید شد. همچنین برای درمان آرتریت روماتوئید تایید شده است .درمان شامل یک یا دو بار در هفته به خود تزریق زیر پوست است. دوز توصیه شده برای بزرگسالان مبتلا به ورم مفاصل پسوریاتیک ۵۰ میلی گرم در هر هفته است.همچنین برای درمان انکیلوزان اسپوندیلیت و آرتریت نوجوانان ایدیوپاتیک تایید شده است.

Humira
این دارو با نام ادالیموماب (adalimumab) یک مهار کننده TNF آلفا است که توسط FDA در اکتبر ۲۰۰۵ برای درمان ورم مفاصل پسوریاتیک و در ژانویه سال ۲۰۰۸ برای درمان پسوریازیس تاییدشد.

دوز توصیه شده برای بزرگسالان ۴۰ میلی گرم (میلی گرم) در هر هفته است. این دارو در زیر پوست تزریق می شود.این دارو نیز برای درمانآرتریت روماتوئید، آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان، اسپوندیلیت انکیلوزان و کرون تایید شده است.

Remicade
این دارو با نام اینفیلیکسیماب (Infliximab) توسط FDA در مه ۲۰۰۵ برای درمان ورم مفاصل پسوریاتیک و در سپتامبر ۲۰۰۶ برای درمان پسوریازیس تصویب شد . همچنین برای اسپوندیلیت انکیلوزان، کولیت اولسراتیو، آرتریت روماتوئید و بیماری کرون تایید شده است.در طول شش هفته اول درمان ورم مفاصل پسوریاتیک با رمی کید، افراد ۵ میلی گرم از این دارو در هر کیلوگرم (کیلوگرم) وزن بدن در سه تزریق در مطب دکتر دریافت خواهند کرد. پس از سه درمان اول، افراد همچنان تزریق رمی کید در فواصل منظم از هشت هفته دریافت خواهند کرد. مشابه انبرل و Humira، رمی کید نیزداروی ضد TNF آلفا است.

Simponi
این دارو با نام گولیموماب (golimumab) توسط FDA در آوریل ۲۰۰۹ برای درمان بزرگسالان مبتلا به آرتریت متوسط تا شدید پسوریازیس مورد تایید قرار گرفت. همچنین برای آرتریت روماتوئید و اسپوندیلیت انکیلوزان تایید شده است. Simponi با تزریق زیر پوست دریافت میشود. دوز توصیه شده برای بیماران مبتلا به ورم مفاصل پسوریاتیک ۵۰ میلی گرم یک بار در ماه است. Simponi همچنین یک مهار کننده TNF-آلفا است.

Stelara
این دارو با نام اوستکناماب (ustekinumab) توسط FDA در سپتامبر ۲۰۰۹ برای درمان پسوریازیس متوسط تا شدید پلاک تصویب شد. در سپتامبر سال ۲۰۱۳ FDA نیز تایید Stelara برای درمان بزرگسالان مبتلا به ورم مفاصل پسوریاتیک تصویب شد.Stelara توسط تزریق زیر پوست در هفته ۰ (هفته اول درمان) و هفته ۴ داده می شود، و سپس هر ۱۲ هفته پس از آن. دوز شروع توصیه شده ۴۵ میلی گرم برای افراد با وزن ۲۲۰ پوند یا کمتر، و ۹۰ میلی گرم برای کسانی که وزن بیش از ۲۲۰ پوند دارند.

داروهای آنتی TNF:
اتانرسپت (Etanercept) : تزریقات زیرجلدی آمپول های ۵۰ میلی گرمی یک بار در هفته یا ۲۵ میلی گرمی دو بار در هفته
اَدالیمومب (Adalimumab) : تزریقات زیرجلدی ۴۰ میلی گرم هر دو هفته یک بار یا هفته ای یکبار
اینفلکسی مب (Infliximab) : تزریقات وریدی مخلوط با سرم ، در کلینیک یا بیمارستان (پس از تزریق اول ، ۵ هفته و ۶ هفته بعد از اولین تزریق و سپس هر ۸ هفته تزریقات تکرار می شوند).آمپول های اینفلکسی مب ۱۰۰ میلی گرمی است و مقدار دارو بر حسب وزن بیمار ۳تا ۵ میلی گرم بازای هر کیلوگرم وزن بدن محاسبه می شود.

داروهای ضد اینترلوکین -۱:
اَناکینرا (Anakinra) : بشکل تزریقات زیرجلدی روزانه . این دارو بیشتر در یکی از انواع آرتریت کودکان (نوع سیستمیک که با تب همراه است) مورد مصرف قرار می گیرد.

داروهای ضد اینترلوکین- ۶ :
توسیلی زومب (Tocilizumab): تزریقات وریدی مخلوط با سرم در کلینیک یا بیمارستان بفاصله هر ۴ هفته صورت می گیرد.

داروهائی که بر روی لنفوسیت های B اثر می کنند:

ریتوکسی مب (Rituximab) یکی از این داروهاست که قبل از این که در درمان بیماری های روماتیسمی بکار گرفته شود ، در درمان لنفوم (سرطان غدد لنفاوی) استفاده می شده و هنوز هم استفاده می شود.

چنانچه بیماری آرتریت روماتوئید به داروهای آنتی TNF جواب مساعد ندهد ، از این دارو برای درمان استفاده می شود. بعضی از پزشکان قبل از تجویز داروهای آنتی TNF هم ، این دارو را برای درمان آرتریت روماتوئید تجویز می کنند.ریتوکسی مب بصورت آمپول های ۵۰۰ میلی گرمی وجود دارد.

مقدار مصرف آن برای درمان آرتریت روماتوئید ، ۱۰۰۰ میلی گرم مخلوط در سرم و به آهستگی طی مدت ۳ تا ۵ ساعت تزریق می شود. قبل از تزریق دارو برای جلوگیری از عوارض حساسیتی دارو، از کورتون تزریقی یا آنتی هیستامین ها استفاده می شود. هر دوره درمان شامل دو تزریق به فاصله دو هفته است . دوره بعدی درمان برحسب جواب بیمار بعد از ۶ ماه یا بیشتر ممکن است تکرارشوند.

داروهائی که ازفعال شدن لنفوسیت های T جلوگیری می کنند:

اَباتاسپت (Abatacept): مقدار مصرف این دارو بر حسب وزن بیمار ۵۰۰ میلی گرم یا ۷۵۰ میلی گرم یا ۱۰۰ میلی گرم (به ترتیب برای وزن های کمتر از ۶۰ کیلو گرم ، بین ۶۰ تا ۱۰۰کیلوگرم و بیشتر از ۱۰۰ کیلوگرم( محاسبه می شود. این دارو در مدت نیم ساعت به آهستگی در ورید تزریق می شود. دوره درمان هر هفته یک تزریق تا ۳ بار و سپس هر ۴ هفته ادامه درمان خواهد بود.