کاربرد انجیر در درمان مشکلات پوستی اگزما و پسوریازیس

درخت انجیر که با نام علمی فیکوس (Ficus) از خانواده (Moracee) موراسه بوده و دارای بیش از ۶۰۰ گونه مختلف می‌ باشد که در علم پزشکی سنتی برای درمان انواعی از مشکلات پوستی همچون اگزما و پسوریازیس استفاده می‌ شود. بررسی‌ های اخیر حاکی از آن است که انجیر می‌ تواند در درمان بیماری‌ های مختلفی از اگزما تا پسوریازیس مفید باشد.

انجیر ضد پسوریازیس:

انجیر در سراسر جهان و از دوران باستان به دلیل فوائد پزشکی، خواص تغذیه‌ای و همچنین مصرف آن در آشپزی یکی از مغذی‌ترین و خوشمزه‌ترین میوه‌ ها به حساب می‌ آید. انجیر منبع غنی از انواع ویتامین‌ ها و مواد معدنی است. همچنین میزان فیبر خوراکی و کلسیم موجود در آن قابل توجه است. انجیر و عصاره آن از خاصیت قلیایی بسیاری برخوردارند پس می‌ توانند سطح PH بدن را تنظیم کنند و آنتی‌ اکسیدان زیاد انجیر از آسیب ناشی از رادیکال‌ های آزاد پیشگیری می‌ کند. همچنین منبع خوب پسورالن است؛ ماده‌ای که برای درمان اختلالات پوستی مانند پسوریازیس، اگزما و برص مفید است.

برگ انجیر و کاهش ضایعات پسوریازیس:

انجیر ضایعات را التیام می دهد. برای این منظور کافی است، شیره درخت انجیر را به مدت چند روز روی ضایعات پسوریازیس بگذارید آنها را از بین می‌ برد. شیره سفیدی که با شکستن شاخه‌ های درخت انجیر و یا از میوه نارس آن خارج می‌ شود بسیار سمی است و اگر بر روی ضایعات پسوریازیس زده شود سلول های مرده را از بین می برد.

انجیر و درمان پوسته ریزی:

انجیر پوسته پوسته شدن پوست را صفا می بخشد. برای استفاده از این خواص انجیر، باید برگ خشک کرده درخت انجیر را کوبیده در سرکه خیس نموده بر پوست بمالید.

انجیر و آرتریت:

یکی از داروهای بسیار موثر برای درمان آرتریت و درد مفاصل، مخلوط شیر بز و انجیر سیاه می باشد. این مخلوط سموم مختلف را از بدن خارج کرده و درد را از بین می برد.

انجیر، ضد سرطان:

انجیر تازه منبع غنی بتاکاروتن و ویتامین ث است. این دو آنتی اکسیدان در پیشگیری از ابتلا به سرطان نقش مهمی را ایفا می‌ کنند. انجیر همچنین حاوی طیف گسترده‌ای از دیگر ویتامین‌ ها نیز است.

انجیر و کاهش وزن:

انجیر منبع بسیار خوبی از فیبر غذایی است. شاید بدانید که مواد غذایی حاوی فیبر نقش موثر و مفیدی در مدیریت و کنترل وزن ایفا می‌کنند. فیبر، گرسنگی را به تأخیر می‌ اندازد و از این‌ رو در رژیم‌ های کاهش وزن جایگاه ویژه‌ای دارد. البته به آن شرط که در خوردن آن و سایر مواد غذایی نیز از حد تعادل خارج نشویم. مربا و کمپوت انجیر برای درمان یبوست موثر است، لذا می توان ۳ یا ۴ انجیر تازه را چهار قطعه کرد و در نیم لیتر شیر جوشاند تا بپزد و آن را با ۱۲عدد کشمش صبح ناشتا بخورند.

انجیر برای سلامت موها:

وجود گوگرد در انجیر باعث ازدیاد مو شده و از ریزش آن جلوگیری کرده و شوره سر را درمان می‌ کند. برای این منظور باید برگ خشک کرده درخت انجیر را کوبیده در آب خیس نموده بر سر یا ابرو بمالید. این یکی دیگر از خواص انجیر و شیر آبه ان است.

انجیر ضد دیابت:

بررسی‌ ها همچنین نشان می‌ دهد برگ‌ های درخت انجیر می‌ تواند به تسکین علائم دیابت کمک کند. نتیجه مطالعه انجام شده در سال ۲۰۰۳ حاکی از آن است که عصاره انجیر از طریق متعادل کردن میزان اسید چرب خون و سطح ویتامین E می‌ تواند در بهبود علائم دیابت موثر باشد.

خرید و نگهداری انجیر:

موقع خرید انجیر دقت کنید که تازه و پوست آن صاف باشد. اگر بوی ترشیدگی می داد، آن را نخرید، زیرا این بو نشان می دهد که قند موجود در انجیر تخمیر و میوه خراب شده است. انجیر تازه را حتماً باید در یخچال نگهداری کنید، ولی انجیر خشک را می توانید در یخچال یا در هوای اتاق نگهداری کنید. البته باید در یک ظرف یا بسته بندی بدون هوا و رطوبت باشد که در اینصورت برای چندین ماه می توان آن را نگه داشت.

گزارشی از آخرین توصیه‌ها برای درمان آرتریت پسوریاتیک

به گزارش سایت درمانی پسوریازیس، یک گروه بین المللی برای تحقیقات و ارزیابی پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک (GRAPPA) توصیه‌ های درمانی خود را برای آرتریت پسوریاتیک روزآمد کرد تا آخرین پیشرفت‌ های این حوزه را در زمینه درک بیماری و گزینه‌ های درمانی جدید در خود بگنجاند. توصیه‌ های جدید همه ۶ حوزه بیماری آرتریت پسوریاتیک را شامل می‌ شود: آرتریت محیطی، درگیری محوری، انتزیت، داکتیلیت، پوست و بیماری ناخن. همچنین به اهمیت کوموربیدیتی‌ ها هم مانند بیماری قلبی‌ عروقی و افسردگی در این توصیه‌ ها اشاره شده است.

اصول اساسی برای تحقیقات و ارزیابی پسوریازیس و آرتریت پسوریاتیک:

البته پیش از بیان توصیه‌ های جدید، پزشکان و بیمارانی که در گروه GRAPPA بوده‌اند، چندین اصول اساسی را ترسیم کرده‌اند. نخست آنکه، اهداف نهایی درمان برای همه بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک رسیدن به کمترین سطح ممکن از فعالیت بیماری در همه حوزه‌ ها است تا بیمار به وضعیت مطلوب عملکری برسد، کیفیت زندگیش ارتقا یابد و احساس تندرستی داشته باشد. همچنین از بروز عوارض، هم مربوط به بیماری فعال درمان نشده و هم مربوط به درمان، پیشگیری شده یا به حداقل میزان خود برسد.

دیگر جنبه‌ اصول اساسی درمان شامل نیاز به ارزیابی و مدیریت چند رشته‌ای این وضعیت، شخصی‌ سازی کردن تصمیم‌ های درمانی با تاکید خاص بر ترجیح بیمار و تشخیص زود هنگام با ارزیابی‌ های مجدد مکرر و تنظیم درمان است.

این گروه بین‌ المللی از شواهدی که از منابع منتشر شده و چکیده‌هایی که در کنگره‌ ها ارایه شده‌اند، جمع‌آوری کرده، در ارتقای توصیه‌ های خود استفاده کرده و در متدولوژی خود از «درجه‌بندی توصیه‌ها، ارزیابی، توسعه و سنجش» یا GRADE بهره گرفته است. توصیه‌ ها به دو گروه قوی یا مشروط تقسیم شده‌اند. شواهدی که براساس چکیده مقالات منتشر نشده بوده‌اند، به عنوان مشروط در نظر گرفته شدند.

تصمیم های درمانی مختلف با توجه به شرایط بیمار:

برای حوزه‌ های خاص بیماری، محققان متذکر می‌ شوند که تصمیم‌ های درمانی شخصی برای هر بیمار بستگی به فعالیت بیمار، عوامل پروگنوستیک، بیماری‌ های همراه و دسترسی‌ های محلی به درمان داردند. آنها همچنین معتقدند بسیاری از بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیک تظاهرات متعددی را به نمایش می‌گذارند که باید در انتخاب‌های درمانی مورد نظر قرار گیرند. شاید باید در انتخاب درمان شدیدترین شاخص بیماری فرد را مدنظر داشته باشیم.

برای حوزه آرتریت محیطی، گزینه‌ های درمانی مشروط شامل داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی که باید با احتیاط تجویز شوند، زیرا عوارض جانبی بالقوه‌ای دارند. همچنین کورتیکواستروئیدها هم با کمترین دوز و برای مدت زمان کوتاهی تجویز می‌ شوند.

داروهای آنتی‌ روماتوئیدی تعدیل کننده بیماری یا DMARDs و عوامل فاکتور نکروزدهنده ضدتومور یا TNF قویا برای آرتریت محیطی توصیه می‌ شوند، با این شرط که در بیمارانی که عوامل پروگنوستیک ضعیفی مانند مفاصل درگیر چندگانه و مارکرهای بالای التهابی دارند، توجه به تشدید اوایل بیماری داده شود.

در بیمارانی که مبتلا به آرتریت محیطی هستند و درمان با DMARDs در آنها با شکست مواجه شده، دیگر گزینه‌ های درمانی شامل apremilasیا Otezla و ustekinumab یا Stelara است. بیمارانی که با یک داروی بیولوژیک دچار شکست درمانی می‌ شوند، تغییر به داروی دیگری به‌صورت مشروط توصیه می‌شود.

برای بیماری محوری، توصیه‌ ها از تجربیاتی که از اسپوندیلیت انکیلوزان برآمده، گرفته شده است، زیرا داده‌ ها در مورد بیماری محوری مرتبط با آرتریت پسوریاتیک در دسترس نیستند. درمان ابتدایی می‌ تواند شامل NSAIDs، تزریق‌ های ساکروایلیاک و فیزیوتراپی باشد، اما DMARDs برای این حوزه از بیماری موثر نیستند، بنابراین در صورت نیاز، درمان ضد TNF می‌تواند آغاز شود.

آغاز درمان برای انتزیت براساس NSAIDs و فیزیوتراپی تعریف می‌ شوند، اما داده‌ ها در مورد اثربخشی DMARD موجود نیستند. شواهدی با کیفیت بالا هم از مهارکننده‌های TNF و هم از ustekinumab برای درمان این حوزه از بیماری حمایت می‌ کنند، در حالی که شواهدی که فقط در حد چکیده مقاله در دست هستند، از apremilasو secukinumab (Cosentyx). حمایت می‌ کنند.

در مقابل، DMARDs به عنوان خط اول درمانی داکتیلیت، همراه با تزریق‌ های کورتیکواستروئیدها توصیه می‌ شوند. داده‌ های اثربخشی برای مهارکننده‌های TNF، ustekinumab، secukinumab و apremilas هم در دسترس قرار دارند، اما در حال حاضر شواهدی در زمینه تعویض میان درمان‌ ها وجود ندارد.

درمان مشکلات پوستی همراه با آرتریت پسوریاتیک:

جزء پوستی آرتریت پسوریاتیک می‌ تواند در ابتدا با درمان‌ های موضعی، فوتوتراپی و DMARDs درمان شوند. بیولوژیک‌ ها هم برای بیمارانی در نظر گرفته می‌ شود که به درمان پاسخ نمی‌ دهند. بیماری ناخن، زمانی که متوسط تا شدید است، می‌ تواند با مهارکننده‌های TNF یا دیگر بیولوژیک‌ها مانند ustekinumab درمان شوند. برای بیماری خفیف‌ تر، گزینه‌های درمانی شامل DMARDs، تزریق‌های استروئید و درمان‌های موضعی هستند.

غربالگری و مدیریت بیماری‌ های همراه با آرتریت پسوریاتیک:

نویسندگان GRAPPA، در زمینه وجود بیماری‌ های همراه بیشتر بیماری قلبی‌ عروقی، دیابت، چاقی، سندرم متابولیک، استئوپورز، بیماری کبد چرب غیرالکلی و افسردگی، همچنین تظاهرات بیماری خارج مفصلی مانند بیماری التهابی روده و یووئیت را مدنظر قرار داده‌اند. در این شرایط، محققان متذکر می‌ شوند، هرچند غربالگری و مدیریت بیماری‌ های همراه در این بیماران تفاوتی با جمعیت عمومی ندارد، با این حال مهم است که برای به حد مطلوب رساندن مراقبت از بیماران مبتلا به آرتریت پسوریاتیکی، به‌طور فعال آنها را شناسایی کنیم.

در نهایت، نویسندگان به یک دستور کار تحقیقاتی اشاره می‌ کنند که شامل استقرار مقیاس‌ های خاص برای اندازه‌گیری پیامدهای آرتریت پسوریاتیکی، تعیین بیومارکرها برای کمک به تشخیص بیماران پسوریازیسی که بیشتر احتمال دارد به سمت آرتریت پسوریاتیکی پیشرفت کنند و تاکید بیشتر بر کوتاه کردن زمان تشخیص و درمان است. آنها به نتایج یک نظرسنجی تلفنی اشاره می‌ کنند که بیش از ۷۰۰ بیمار مبتلا به آرتریت پسوریاتیکی بررسی شده‌اند. از این تعداد، تقریبا ۶۰ درصد آنها یا فقط درمان موضعی دریافت می‌ کردند یا اصلا درمانی نمی‌ گرفتند.

انواع آرتریت پسوریازیس:

پنج نوع مختلف این بیماری بر اساس مفصل درگیر عبارتند از:

آرتریت پسوریازیس متقارن:

بر مفاصل متقارن بدن اثر دارد. آرتریت روماتوئید نمونه ای از آرتریت پسوریازیس متقارن می باشد.

آرتریت پسوریازیس نامتقارن:

معمولا یک و یا سه مفصل بزرگ و یا کوچک بدن را درگیر می کند مانند: مفاصل زانو، ران، یک یا چند بند انگشت. این نوع آرتریت پسوریازیس، بر مفصل های جفت و یا مفاصل متقارن اثر نمی کند.

آرتریت پسوریازیس مربوط به انگشت:

این نوع، غالبا مفاصل کوچک در انگشتان دست و پا و نزدیک ناخن ها را درگیر می کند. برخی مواقع، آرتریت پسوریازیس مربوط به انگشت با استئوآرتریت اشتباه گرفته می شود. استئوآرتریت یک بیماری مزمن است که باعث بدشکلی غضروف مفصلی و استخوان می شود.

اسپوندیلیت:

بر ستون فقرات اثر می گذارد. اسپوندیلیت باعث التهاب و سفتی مفاصل گردن، کمر، ستون فقرات و لگن می شود و موجب می شود که مشکل در حرکت داشته باشید. از بهترین ورزش ها برای این بیماران، شنا، پیاده روی و دوچرخه سواری می باشد.

آرتریت موتیلان:

نوع شدید، بدشکلی و یا تحلیل استخوان ها و مخرب آرتریت پسوریازیس می باشد. هنگامی که این بیماری بر دست اثر می گذارد، باعث پدیده ای به نام انگشت تلسکوپی می گردد. این نوع بر مفاصل کوچک در انگشتان دست و پا که نزدیک به ناخن می باشد، اثر دارد. باعث کاهش عملکرد مفاصل درگیر می شود.خوشبختانه، این نوع بسیار نادر می باشد.

مصرف داروهای بیماری پسوریازیس در دوران بارداری

خانم‌های مبتلا به پسوریازیس یا برخی از بدخیمی‌ های پوستی که از دارویی مانند «متوترکسات» استفاده کرده‌اند، نباید تا ۱۲ هفته پس از قطع مصرف این دارو باردار شوند. به طور کلی اگر خانم یا آقا بیماری پسوریازیس دارند، باید قبل از اقدام به بچه‌دار شدن در مورد این بیماری با متخصص صحبت کنند و در مورد آثار آن بر بارداری و باروری بپرسند. اگر بیماری آن‌ ها بر روند باردار شدن یا در طول بارداری اثر منفی داشته باشد، باید حتماً آن را کنترل کنند.

فرزند ما هم دچار پسوریازیس می شود؟

اگر در یکی از والدین این بیماری وجود دارد، حدود ۲۵ درصد احتمال دارد کودک نیز آن را داشته باشد. اگرهر دو پدر و مادر پسوریازیس داشته باشند، این احتمال تا ۶۵ درصد افزایش می یابد. هیچ کس نمی تواند پیش بینی کند که چه کسی پسوریازیس خواهد گرفت. دانشمندان معتقدند که حداقل ۱۰ درصد از جمعیت عمومی، یک یا چند ژن را که استعداد ابتلا به پسوریازیس را ایجاد می کنند به ارث می برند. با این حال تنها در ۲ تا ۳ درصد از جمعیت این بیماری ایجاد می شود. یک فرد می تواند ژن پسوریازیس را داشته باشد بدون این که تاثیر آن را بر روی پوست خود ببیند. ژن ها ممکن است از چندین نسل از یک خانواده بگذرند قبل از اینکه ترکیبی صحیح از ژن ها و عوامل زیست محیطی ایجاد شود که منجر به توسعه پسوریازیس می گردد.

پسوریازیس به دختران بیشتر ارث می رسد یا پسران؟

هیچ تفاوتی در ابتلا به بیماری پسوریازیس در میان پسران و دختران وجود نداشته و بیماری می تواند به هر کدام از آن ها به یک نسبت به ارث برسد. به عبارتی ژن بیماری می تواند به همه فرزندان چه دختر و یا پسر منتقل شود اما ممکن است سیستم دفاعی بدن یک فرزند به دلایل خاصی (برای مثال استرسهای لحظه ای) واکنش منفی نشان داده و عملکرد و رفتار اشتباه سیستم ایمنی بدن شروع شود و زمانی که بیماری به اصطلاح فعال شده از آن روز به بعد در بدن فرد برای ابد شروع خواهد شد و کم و یا زیادش بسته به درجه ی زندگی و استرس فرد تغییر خواهد نمود.

کاهش ضایعات پسوریازیس با از بین رفتن عادت ماهیانه و توقف تخمک گذاری در دوران بارداری:

همانطور که می دانید بدلیل اینکه در دوران بارداری عادت ماهیانه خانم ها متوقف میشود (و این بدلیل آن است که ترشح هورمون پروژسترون متوقف شده و عمل تخمک گذاری انجام نمی شود) هورمون استروژن به تنهایی افزوده شده و هورمون های خاصی در بدن توسط غده ی هیپوفیز ترشح می شود که باعث آن می شود که سیستم دفاعی بدن فعالیت خیلی منظم تری داشته باشد و توجه آن معطوف به سایر قسمت های بدن شود. در حقیقت اولین عاملی که می تواند باعث کاهش ضایعات پسوریازیس در دوران بارداری شود از بین رفتن عادت ماهیانه و توقف تخمک گذاری و توقف ترشح هورمون پروژسترون است.

با این حال علائم برخی بیماری های پوستی مانند لوپوس یا پسوریازیس در بارداری فروکش کرده و بعد از زایمان ممکن است تشدید شوند. برای این منظور حتما باید زیر نظر متخصص باشید و او را از جریان بارداری آگاه کنید.

منع مصرف متوترکسات در دوران بارداری و شیردهی:

متوترکسات (Methotrexate) یکی از موثرترین داروهائی است که بطور شایع برای درمان آرتریت روماتوئید و پسوریازیس شدید به کار می رود. این دارو، یک داروی تضعیف کننده سیستم ایمنی است و بر خلاف داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی و استروئیدی، متوترکسات فقط علائم بیماری را از بین نمی برند بلکه بر روی سیر بیماری نیز تاثیر می گذارد. منبع مصرف این دارو در خانم ها در دوران شیر دهی و بارداری و ۱۲ هفته قبل از بارداری می باشد و در مردان نیز از هفته قبل از اقدام به باروری همسرانشان از این دارو نباید استفاده کنند. مصرف این دارو در بارداری و شیردهی اکیدا ممنوع است و جزء داروهای گروه X بوده که ممکن است باعث مرگ یا نقص عضو جنین گردد.

اگر در دوران شیردهی شدت ضایعات به حدی باشد که با تشخیص دکتر مصرف متوترکسات لازم باشد باید شیردهی قطع شود. و در صورت شدت بیماری در دوران بارداری و یا قبل از آن از داروهای جایگزین متوترکسات جهت کنترل بیماری استفاده می شود.

پزشکان تا آنجا که می توانند برای درمان پسوریازیس در دوران بارداری از داروهای سیستماتیک نظیر متوترکسات پرهیز می کنند. در واقع تقریبا بی سابقه بوده و درمان پسوریازیس با داروهای خوراکی سیستماتیک در دوران بارداری متوقف می شود. زیرا این داروها منجر به ناهنجاری های شدید در رشد کودک خواهد گردید که می تواند در نهایت منجر به سقط جنین شود. بنابراین، اگر شما تحت درمان داروهای سیستماتیک پسوریازیس هستید و می خواهید باردار شوید مدتی صبر کنید و مصرف داروهای سیستماتیک را قطع کنید.

منع مصرف نئوتیکازون در دوران بارداری و شیردهی:

باردار شدن در حين درمان و تا ۳ سال پس از قطع مصرف دارو ممنوع می باشد. نئوتیکازون يك داروی تراتوژن بوده و نقايص جنينی شديدی با آن گزارش شده است، لذا در حين مصرف دارو و تا ۳ سال پس از قطع درمان، بايد از بارداری پرهيز شود. مصرف دارو در خانم‌ های سنين باروری منوط به اين است كه بيمار درك كافی از خطرات دارو در باروری را داشته و از روش مطمئن ضد بارداری استفاده نمايد. به علاوه از يك ماه قبل از شروع درمان و به شكل ماهيانه در حين درمان و تا ۳ سال پس از خاتمه درمان، هر ۳ ماه تست بارداری چك شود.

درمان و کنترل پسوریازیس در دوران بارداری:

پسوریازیس می تواند در هر مرحله از زندگی یک فرد تاثیر بگذارد با این حال بیمار پسوریازیس نیاز به درمانی متفاوت در دوران بارداری خواهد بود:

داروهای مرطوب کننده:

آنها موضعی بوده که در دوران بارداری مجاز هستند چرا که آنها بدون خطر هستند.

اسید سالیسیلیک:

در قسمت هایی محدود از پوست استفاده می شود.

استروئید موضعی:

هنگامی که پسوریازیس بسیار شدید باشد برای درمان پسوریازیس در دوران بارداری استفاده می شود. با این حال مصرف آن در مقادیر بسیار کوچک باید انجام شود. و باید آن را تنها در برخی از مناطق محدودی از بدن استفاده کرد.

مشتقات از ویتامین D:

در مقدار بسیار کم مورد استفاده قرار می گیرد.

مشتقات از ويتامين A:

مصرف مشتقات این ویتامین در کنترل پسوریازیس در دوران بارداری  منع مصرف دارند زیرا آنها موجب اختلال در رشد جنین داخل رحمی می شوند.

آيا آفتاب در بهبود بيماری پسوریازیس تاثير دارد يا نه؟

یکی از سوالات شایع مبتلایان به بیماری پوستی پسوریازیس این است که آیا آفتاب در بهبود بیماری آنها تاثیر دارد یا نه؟ در جواب باید گفت که بله، نور آفتاب در بهبود بیماری موثر است. اشعه ماورای بنفش در تنظیم سیستم ایمنی پوست دخیل است. البته حواستان باشد که در این بیماری، مدت زمان و نحوه قرار گرفتن در معرض نور خورشید باید حساب شده باشد تا منجر به آفتاب سوختگی و آسیب های پوستی نشود.

آفتاب و پسوریازیس:

پسوریازیس نیز نوعی بیماری ایمنی است و نور آفتاب در تنظیم آن نقش دارد اما استفاده ناشیانه از اشعه ماورای بنفش خورشید به شکلی که سبب سوختگی پوست و برنزگی شود، می‌تواند سبب بدتر شدن بیماری شود. درمان‌ های مختلفی برحسب شدت، وسعت، زمان، سن بیمار و محل ضایعات پوستی در این بیماری به کار می‌ رود که یکی از آنها فتوتراپی یا استفاده از آفتاب مصنوعی است.

آفتاب در اندازه مختصر و با شدت کم و در زمان معین اثر درمانی و مثبت در بهبودی پسوریازیس دارد ولی در تعداد شدید و زمان طولانی می‌ تواند از طریق پدیده کوبنر (Kobner) باعث تشدید ضایعات پوستی شود. پسوریازیس یکی از شایع‌ ترین بیماری‌ های پوستی در ایران است که با پوسته‌ ریزی روی زمینه قرمز پوست همراه بوده و با دوره‌ های عود و خاموشی همراه است. در هر سنی می‌تواند بروز و هر قسمتی را می‌ تواند درگیر کند. علتش ناشناخته است ولی عوامل ژنتیکی، ایمنی، دارویی و محیطی را در بروز آن موثر می‌ دانند. مهم‌ترین ناهنجاری‌ای که در پسوریازیس اتفاق می‌ افتد افزایش سرعت تکثیر سلول‌های اپیدرم است؛ به طوری که در پوست طبیعی، سرعت رشد از سلول‌ های زیرین تا سطح پوست ۲۷ روز است و در پسوریازیس، تنها ۴ روز.

معمولا افرادی که به پسوریازیس مبتلا هستند، از تماس نور خورشید با پوست شان هراس دارند. اما مشاهده شده است که علائم ۸۰ درصد بیماران با قرار گرفتن در معرض نور خورشید بهبود یافته است. محققان به این نتیجه رسیدند که بعد از یک هفته درمان پزشکی، ظاهر پوست این افراد بهتر شده است، اما این تاثیر طولانی مدت نبوده است. در حالیکه بعد از یک ماه درمان با نور خورشید اثرات مثبت آن بین ۶ تا ۱۲ ماه ماندگار بوده است.

نور آفتاب جایگزین فتوتراپی:

در فتوتراپی یا PUVA از یک عامل خوراکی حساس‌ کننده به نور خورشید مانند پسورالن و سپس قرار گرفتن بدن در برابر نور فرابنفش استفاده می‌ شود. از آنجا که نور آفتاب علاوه بر فرابنفش A و B حاوی اشعه‌ فرابنفش و مادون قرمز و نور مریی نیز هست بنابراین دستگاه‌ هایی ساخته شده‌اند که به طور اختصاصی فقط فرابنفش A یا B متصاعد می‌ کنند ولی در شهرهایی که این دستگاه‌ ها وجود ندارد می‌ توان طبق تدابیری که پزشک اتخاذ می‌ کند از نور آفتاب برای درمان بیماری استفاده کرد.

چگونه آفتاب بگیریم:

بهتر است با پزشک مشورت کنید و ابتدا حدود ۸ تا ۱۵ دقیقه (متناسب با پوست، ساعت روز و مکان زندگی) در معرض نور خورشید قرار بگیرید. سپس می توانید به مرور و با نظر پزشک متخصص این مدت زمان را افزایش دهید.

دیگر مزایای آفتاب:

اختلالات خلقی و نور خورشید:

نیازی نیست به نتایج پژوهش ها مراجعه کنید. حتما در خودتان نیز مشاهده کرده اید که با فرا رسیدن فصل بهار و افزایش مدت و میزان تابش نور خورشید (طولانی شدن روزها) خلق و خویتان بهتر می شود. این مسئله ناشی از تحریکات هورمونی است که اشعه ماورای بنفش نور خورشید باعث آن می شود.

اضطراب و نور خورشید:

استرس و اضطراب از جمله عواملی است که با اشعه های خورشید کاهش پیدا می کنند. استرس هایی که در شرایط سختی مانند امتحانات یا داشتن مشاغل سخت و غیره بر فرد تحمیل می شود، با شروع فصل گرما و افزایش نور خورشید به میزان زیادی کاهش پیدا می کند. در نتیجه اگر خودتان را تحت استرس و فشارهای روحی شدید می بینید، هر روز در نور خورشید قدم بزنید.

پوکی استخوان و نور خورشید:

ویتامین D نقش موثری در متابولیسم کلسیم و فسفر و سلامت استخوان ها بر عهده دارد. اما برای اینکه این ویتامین به خوبی به وظایف خود عمل کند، باید ویتامین د مصرفی و ویتامین د که در بدن تولید می شود، متناسب باشد. در این صورت است که نقش نور آفتاب که باعث تولید ویتامین D در بدن می شود، اهمیت بیشتری پیدا می کند. پزشکان توصیه می کنند که روزانه بین ده تا پانزده دقیقه در معرض نور مستقیم خورشید قرار بگیرید تا با پوستتان در تماس باشد. این کار به نفع اسکلت بدن تان خواهد بود و برای افرادی که دچار پوکی استخوان هستند، مفید است.

روش های درمان و کنترل خارش ضایعات پوستی پسوریازیس

خارش ضایعات پسوریازیس باعث تاثیر بیشتر این بیماری بر کیفیت زندگی بیماران پسوریازیس می شود. با این حال، درمان پسوریازیس نیز می‌ تواند به شدت این نشانه‌ ها و توانایی خود برای مقابله با پسوریازیس را روز به روز بهبود بخشد. لازم به ذکر بوده که اساسا کلمه پسوریازیس از کلمه یونانی ψωρίασις، به معنی «شرایط خارش» یا «خارش داشتن» از psora به معنی «خارش» و iasis به معنی «عمل، وضعیت» گرفته شده است. در ادامه مطلب به انواع روش های درمان و کنترل خارش ضایعات پوستی پسوریازیس اشاره می کنیم.

پسوریازیس و خارش پوست:

پسوریازیس شکلی از بیماری است و به صورت تکه‌ های برآمده و قرمز پوشش داده شده با یک لایهٔ سفید نقره‌ای از سلول‌ های پوست مرده به نظر می‌ رسد. این تکه و یا پلاک اغلب در پوست سر، زانو، آرنج و کمر ظاهر می‌ شود.

خارش پوست در بیماران پسوریازیس وضعیتی ناراحت کننده بوده و ممکن است، به همراه سایر مشکلات همچون خشکی پوست و التهاب ضایعات رخ دهد. خارش، یکی از شایع ترین شکایات پوستی است که گاهی آن قدر شدید می‌شود که خواب و آرامش را از فرد می‌گیرد. شدت خارش گاهی به حدی است که بیمار با خاراندن های مکرر، بدنش را زخم می‌ کند.

درمان و کنترل خارش ضایعات پسوریازیس:

پوست را آغشته نگه دارید. این اولین گام در کنترل خارش است به دلیل آن که قرمزی و خارش را کاهش می‌ دهد و کمک می‌ کند تا پوست التیام بخشد. متخصصین پوست توصیه به استفاده از کرم و پماد غلیظ برای نگهداشتن آب در پوست می‌ کنند. حتی روغن پخت و پز نیز می‌ تواند جایگزین مقرون به صرفه برای مرطوب کنندهٔ تجاری باشد.

به حداقل رساندن مقیاس پوسته پوسته‌ ها و استفاده از محصول نرم‌ کننده (کراتولیتیک) برای کاهش پوست اضافی و جلوگیری از پلاک پسوریازیس از ترک خوردگی و پوسته پوسته شدن نیز در کنترل خارش بیماری موثر است. دوش آب سرد و کمپرس سرد نیز می‌ تواند خارش را تسکین دهد. از حمام کردن در آب بسیار گرم خودداری کنید و سعی کنید به محدود کردن دوش گرفتن به ۱۰ دقیقه یا کمترعادت کنید. آب گرم می‌ تواند باعث تحریکات پوستی شود و خشکی را تشدید کند. استفاده از لوسیون پس از شستشو برای نگهداشتن رطوبت توصیه می‌ شود. قرار دادن لوسیون خنک‌ کننده در یخچال و فریزر قبل از استفاده می‌ تواند کمک به افزایش تسکین خارش کند

زمانیکه خارش پوست بوجود آمد، از بعضی از درمان های زیر بسته به شرایط بیمار استفاده می گردد:

درمان های دارویی خارش پوست

کرم های کورتیکواستروئیدی:

این کرم ها که بصورت موضعی استفاده می شوند، می توانند به کاهش خارش پوست و کنترل آن کمک نمایند. برای استفاده از این کرم ها شما می توانید آنرا برروی ناحیه های خارش دار گذاشته، و آنها را با باندهای پنبه ای بپوشانید. معمولا این باندها را در آب و یا سایر محلول ها مرطوب کرده تا به جذب بهتر کرم کمک نماید.

مهارکننده های کلسینورین:

داروهای خاص، از قبیل تاکرولیموس و پیمکرولیموس بعضی اوقات بجای کرم های کورتیکواستروئیدی بخصوص در مواقعی که سطح خارش دار کوچک است، استفاده شوند.

قرص های آنتی هیستامین:

ممکن است پزشک شما برای درمان خارش شما داروهای ضدآلرژی تجویز نماید. این داروها شامل سیتیرزین، لوراتادین و یا دیفن هیدرامین باشند. داروهای آنتی هیستامینی که خواب آور نیز هستند، برای افرادیکه شب ها خارش زیادی دارند، مفیدتر بوده چراکه به خواب راحت تر و بهتر نیز کمک می نماید.

درمان های خانگی و تغییرات سبک زندگی برای درمان خارش پوست:

برای بهبود موقتی خارش و قابل تحمل تر شدن آن، رعایت موارد زیر لازم می باشد:

از کرم های مرطوب کننده با کیفیت استفاده نمایید. این کرم ها را حداقل یک و یا دوبار در روز مصرف نمایید و تمرکزتان برروی ناحیه خارش دار باشد.

از کرم های ضدخارش و یا محلول های ضدخارش برروی ناحیه خارش دار استفاده نمایید. مصرف کوتاه مدت کرم های حاوی حداقل ۱ درصد هیدروکورتیزون می توانند بطور موقت باعث بهبود مشکل شما شود. بی حس کننده های موضعی همچون لیدوکائین و بنزوکائین می توانند کمک کننده باشند. از بنزوکائین در کودکان زیر دوسال بدون دستور پزشک استفاده ننمایید.

تا آنجا که می توانید از خارش پوست اجتناب نمایید. اگر قادر به جلوگیری از خارش نیستید ناحیه خارش دار را بپوشانید، ناخن هایتان را کوتاه نمایید و شب ها از دستکش استفاده کنید.

مپرس سرد و مرطوب استفاده نمایید. پوشاندن محیط تحت تاثیر با بانداپ به جلوگیری از خارش نیز کمک می نماید.

حمام آب ولرم نیز کمک می کند. مخلوط کردن آب وان با جوش شیرین نیز می تواند کمک نماید.

از لباس های گشاد و نخی (پنبه ای) استفاده نمایید.

از شوینده های ملایم که رنگ و عطر ندارند استفاده نمایید. بعد از شستن با صابون حتما همه صابون و یا شوینده روی پوست را با آب بطور کامل بشویید.

از شیونده های ملایم و بدون عطر برای شستن لباس ها و حوله ها استفاده نمایید. موقع شستن لباس ها میزان آب کشی را افزایش دهید.

از چیزهایی که باعث التهاب پوست شما شده و واکنش آلرژیکی بهمراه دارند، اجتناب نمایید. این مواد شامل گردنبدنها، جواهرات، عطرها و هزاران مواد دیگر می باشند.

قبل از خروج از خانه و قرار گرفتن در برابر نور آفتاب از کرم های ضدآفتاب استفاده نمایید.

نوردرمانی برای درمان خارش پوست:

نوردرمانی، شامل قرار دادن پوست جلوی اشعه های خاص فرابنفش می باشد. این درمان توسط پزشک و دستگاه های مخصوص آن اعمال می شود. معمولا برای نتیجه گیری نیاز به چندجلسه نوردرمانی می باشد.

کنترل خارش پسوریازیس پوست سر:

پسوریازیس پوست سر می‌ تواند به ویژه خارش‌دار و ناراحت‌ کننده باشد. درمان معمولا شامل پماد موضعی و شامپوهای خاص است. براي جلوگيری از پوسته شدن و خشك شدن پوست سر كه باعث خارش می شود، بايد شامپوی دارای PH متناسب مصرف كنيد. PH شامپو بايد بين ۵/۴ و ۵/۵ باشد، معمولا می توانيد PH شامپو را روی برچسبش بخوانيد.

همچنین:

درصورت خشك بودن پوست سر، كمی روغن ولرم از جمله روغن زيتون به پوست سر بماليد و بگذاريد يك شب كامل روی موها بماند.

يك سهم گياه هامامليس را با ۲ سهم آب معدنی مخلوط و مو و پوست سر را خوب خيس كنيد و ماساژ دهيد و پس از چند دقيقه بشوييد.

جوش شيرين را در آن حل كنيد و به‌طور مستقيم روی پوست سر بماليد و پس از چند دقيقه با آب بشوييد.

ژل گياه آلوورا را به كف سر بماليد و پس از ۱۵ دقيقه با شامپو بشوييد.

چاي بابونه نيز خارش سر را تسكين مي‌بخشد.

تفاوت‌ها و شباهت‌های دو بیماری پوستی اگزما و پسوریازیس

به رغم شباهت دو بیماری پسوریازیس و اگزما آنچه این دو را از هم متمایز می کند فرایندهای مولکولی زیر بنایی آنهاست که آزمون دو ژن این انفکاک را تأیید می کند. به گزارش وبسایت درمانی پسوریازیس، و به نقل از medical news today محققان آلمانی در آخرین مطالعات خود دریافته اند که چگونه ظاهر پیچیده ای که هر دو بیماری پسوریازیس و اگزما دارد در میان افراد مختلف تا این حد متفاوت است و ژن های درگیر در این بیماری ها چگونه می تواند بین بیماران متفاوت باشد. یافته ای که ناکامی تلاش های پیشین برای مقایسه مختصات مولکولی این دو بیماری را نشان می دهد.

دو بیماری پوستی مشابه: اگزما و پسوریازیس:

محققان با استفاده از نمونه های بافت پسوریازیس و اگزما از ۲۴ بیمار که به هر دو بیماری مبتلا بودند توانستند تأثیرات تصادفی ژنتیکی یا محیطی را کاهش داده و به تصویری مشروح از رشد این بیماری دست یابند. نتایج این تحقیق نشان می دهد که ژن های خاص پسوریازیس تنظیم گر مهم گلوکز و متابولیسم لیپید بوده اما ژن های خاص اگزما به مانع روپوستی و ایمنی کم ذاتی مربوط می شوند. آنها در تحقیق خود به دو ژن NOS2 و CCL27 دست یافتند که شاید بشود به عنوان طبقه بندی کننده قابل اعتماد بیماری در نظر گرفت.

به گفته محققان با کاربست آزمونی با استفاده از دو ژن بر روی گروهی جدید از بیماران می توان به درستی همه ۲۸ مورد اگزما و ۲۵ مورد پسوریازیس را تشخیص داد. این آزمون در وهله اول بیمارانی را که در موردشان تشخیص اشتباه داده شده بود یا به لحاظ بالینی تفاوتشان نادیده گرفته بود شناسایی کرد.

به گفته محققان این کشف گام اولیه در راستای یک طب شخصی برای بیماری های پوستی التهابی مزمن است مشابه با آنچه پیش از این در سرطان شناسی اتفاق افتاد یعنی جایی که تحلیل های موتاسیون معمول تر می شوند و مبنای درمان سرطان به صورت اختصاصی برای هر فرد را شکل می دهند.

اگزما چیست؟

حساسیت‌های پوستی و شایعترین آن اگزما از بیماری‌ های التهابی شایع پوست هستند که علت آن‌ ها ترکیبی از زمینه‌ ژنتیکی و شرایط محیطی است. اگزما معمولاً با بیماری‌ های آلرژیک دیگر نظیر آسم همراهی دارد و آغاز آن از سنین نوزادی است. تظاهرات پوستی اگزما در حالت حاد به شکل ضایعات قرمز، شدیداً خارش‌دار و همراه با پوسته‌ریزی است که در اثر دستکاری، تحریک و گاهی عفونی می شوند.

اگزما یک نوع بیماری پوستی است که به دو صورت مرطوب و خشک ظاهر می شود. در نوع مرطوب، دانه های ریز مانند تاول روی پوست ایجاد می شود که در صورت پاره شدن ترشحات زرد رنگی از آن خارج می شود. در نوع اگزمای خشک ترشحات زرد رنگ وجود ندارد. اگزما پس از خشکی بیش از حد پوست، تغییر رنگ، خارش و سوزش، پوسته پوسته شدن و قرمزی و حتی گاهی بعد از ترک خوردن پوست ایجاد می شود. در اگزمای حاد، ورم و غفونت نیز دامنگیر می شود.

پسوریازیس چیست؟

پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن پوستی است که دو تا سه درصد افراد را تحت تاثیر قرار می دهد. نتایج مطالعات نشان می دهد این بیماری خود ایمنی از نظر ژنتیکی با چاقی، دیابت و دیگر حالت های سندرم متابولیک مرتبط است. مهمترین علایم پسوریازیس شامل ایجاد تکه های ضخیم قرمز رنگ پوستی و فلس های نقره ای رنگ است که می تواند دردناک بوده و سبب خارش شود. این عارضه معمولا زانو، آرنج، پوست سر، کف دست و پا و کمر را تحت تاثیر قرار می دهد؛ همچنین در اطراف ناخن، ناخن پا و داخل دهان نیز دیده شده است.

تفاوت های پسوریازیس و اگزما:

همانطور که گفته شد پسوریازیس یک اختلال خود ایمنی است که سبب می شود سلول ها عملکردی غیر طبیعی داشته باشند. این عارضه بیشتر در بزرگسالان دیده می شود. اگزما یک التهاب پوستی است که بیشتر در نوزادان و کودکان دیده می شود و عوامل محیطی در شدت آن اثر گذار هستند.

علایم اگزما و پسوریازیس در پوست سر تقریبا مشابه هستند و تشخیص آن معمولا به سختی امکان پذیر است. ولی اغلب پزشکان با تجربه با مطالعه سابقه بیمار و مدت زمان التهاب قادر هستند بیماری را تشخیص دهند. معمولا برای درمان هر دو بیماری داروهای حاوی هیدروکورتیزون تجویز می شود.

روغن نارگیل، بلغور جوی دو سر و جوش شیرین نیز از جمله درمان های طبیعی هر دو عارضه هستند. اگزما معمولا التهابات دوره ای است؛ در حالیکه پسوریازیس معمولا همراه همیشگی بیمار است.

یکی دیگر از تفاوت های این دو بیماری، عوامل تحریک کننده آن است؛ مواد شوینده و بهداشتی، گرد و غبار و حیوانات خانگی، پشم و انواع ویروس ها از جمله مواردی هستند که بیشتر می تواندد اگزما را تشدید کنند. استرس، داروهای های مسدودکننده بتا، الکل، آفتاب سوختگی، شکر و گوشت قرمز نیز بیشتر پسوریازیس را تشدید می کنند.

بیماری پسوریازیس و اگزما در اکثریت قریب به اتفاق موارد خطر جانی در پی ندارد و بجز در موارد اندکی قابل کنترل است. گزارشاتی وجود دارد که این بیماری تا بیش از پنجاه سال نیز در دوره ی بهبود باقی مانده و هیچ علامتی از آن ظاهر نشده است، با این حال باید گفت “پسوریازیس” مانند بسیاری بیماری های مزمن دیگر از قبیل دیابت یا فشارخون بالا قابل کنترل است ولی نمی توان در مورد بهبودی کامل و عدم بازگشت آن به طور قاطع صحبت کرد.

درمان های رایج در اگزما و پسوریازیس:

لازم به تذکر است که درمان‌ های سیستمیک بیماری‌ های اگزما و پسوریازیس بیشتر ترکیبی از کورتون‌ های خوراکی و سرکوب‌کننده‌ های ایمنی است که با مشورت پزشک متخصص تجویز می‌ شود. آنچه در اینجا تحت عنوان درمان آمده است محدود به ضایعات پوستی این بیماری‌ ها و تسکین التهاب و خارش آن‌ ها می باشند و

عبارتند از:

در مراحل اولیه، استفاده از مرطوب کننده‌های موضعی فاقد مواد حساسیت‌زا اولین قدم در درمان تمامی ضایعات التهابی پوست است.

استفاده از داروهای موضعی که ۲ تا ۳ بار در روز تجویز می‌ شوند تسکین دهنده‌ی التهاب و خارش ضایعات هستند.

از آنتی هیستامین‌های موضعی و خوراکی نیز برای کنترل خارش ضایعات حساسیتی، اگزما و پسوریازیس استفاده می‌شود.

عوارض روش های درمانی رایج:

کورتون‌ های موضعی با خشک و نازک کردن پوست و تضعیف سیستم ایمنی گاهی باعث تشدید التهاب می‌ شوند و در صورتی که عفونت ثانویه باکتریایی یا قارچی به التهاب اضافه شده باشد باعث انتشار وسیع عفونت می‌ شود.

مصرف طولانی‌ مدت آنتی هیستامین‌ ها نیز از نظر ایجاد عوارضی مانند خواب آلودگی برای بیمار دشوار است و علاوه بر این غالباً ضایعات در مدت کوتاهی نسبت به یک نوع دارو مقاوم می‌ شوند و نیاز به افزایش دوز یا تعویض دارو به وجود می‌آید.

تشدید علایم اگزما:

علایم اگزما در صورت مواجه شدن با موارد زیر بیشتر شدیدتر می شوند:

آلرژن ها از جمله گرده، موی حیوانات خانگی، تخم مرخ، آجیل و فرآورده های لبنی

مواد محرک پوست از جمله عطر، صابون های عطری، مواد شیمیایی، محصولات پوستی حاوی الکل

آب داغ

استرس

اخوردگی و آنفلوآنزا

شرایط آب و هوایی مانند گرما یا خشکی هوا

سندرم متابولیک مشکلی رایج در مبتلایان به پسوریازیس

مطالعه‌ای که اخیرا در ژورنال Arch Dermatol, چاپ شده، به بررسی ارتباط بین سندرم متابولیک و بیماری پسوریازیس پرداخته است. بر اساس این تحقیقات بیماران مبتلا به پسوریازیس در معرض عوارض جدی سندرم متابولیک قرار دارند بنابراین درحین پروسه درمان بیماری پسوریازیس، باید این عوارض نیز مدنظر قرار گیرد و در صورت تشخیص درمان زودرس انجام شود.

پسوریازیس نوعی بیماری نادر:

پسوریازیس نوعی بیماری مزمن و خودایمنی پوستی است که به دلیل ارسال سیگنال های اشتباه توسط سیستم ایمنی موجب تسریع رشد سلول‌ های پوستی می گردد. تحقیقات اخیر نشان داده است پسوریازیس با فاکتورهای مؤثر در سندرم متابولیکی مانند چاقی، فشار خون بالا، دیابت، کلسترول و تری‌ گلیسرید مرتبط است.

مطالعات قبلی نشان داده اند که بیماران مبتلا به پسوریازیس در مقایسه با جامعه عادی، شانس بیشتری برای بروز سندرم متابولیک و بیماری های قلبی عروقی دارند. طبیعت التهابی مزمن پسوریازیس را عامل و ریسک فاکتور مستقلی برای بیماری های قلبی عروقی می دانند. فهمیدن رابطه ی بین این ها برای درمان و مدیریت پسوریازیس و ناخوشی های همراهش مهم است. در این مطالعه هدف ما مقایسه ی اجزای سندرم متابولیک در بیماران پسوریازیس با گروه کنترل سالم است.

سندرم متابولیک چیست؟

سندرم متابولیک (Metabolic syndrome) به مجموعه‌ای از شرایط گفته می‌ شود که بنا به گفته محققان عبارتند از  گروهی از عوامل خطر شامل چربی دور کمر، چاقی شکمی، فشارخون بالا، دیابت، تری گلیسیرید بالا و HDL (چربی خوب) پایین است که با هم رخ می‌ دهند و خطر ابتلا به بیماری‌ های قلبی، سکته و دیابت را افزایش می‌ دهند.

راهکارهای پیشگیری از بروز سندروم متابولیک:

کم کردن وزن:

حتی کاهش وزنی حدود ۵ تا ۱۰ درصد وزن بدن نیز تا حدی زیادی شانس ابتلا به سندورم متابولیک را کاهش می‌ دهد یا از جدی تر شدن بیماری جلوگیری می‌ کند.

ورزش کردن:

فعالیت بدنیتان را افزایش دهید؛ حتی ۳۰ دقیقه پیاده‌ روی سریع روزانه می‌تواند سطح انسولین خون، فشار خون و سطح کلسترول خون را بهبود بخشد و خطر ابتلا یا پیشرفت دیابت‌ ها را کاهش دهد.

تغیر رژیم غذایی:

سعی کنید فقط حدود نیمی از کالری مورد نیازتان را از کربوهیدرات‌ ها تأمین کنید. از کربوهیدرات‌ های پیچیده (نان سبوس‌دار، برنج قهوه‌ای و شکر تصفیه نشده) استفاده کنید. علاوه بر این مصرف فیبرها (به ویژه سبزیجات تازه) را افزایش دهید و گوشت کمتری بخورید. از روغن‌ های سالم مانند روغن کانولا، زیتون و کنجد و دانه‌های گیاهی استفاده کنید.

محدود کردن مصرف الکل:

بسیاری از پزشکان توصیه می‌ کنند که مصرف الکل را محدود کنید.

کاهش فشارهای روحی و عصبی:

به این منظور ساعتی از روز را به تمرین آرامش و مدیتیشین بگذرانید. کاهش استرس سبب کاهش قند خون نیز می‌شود.

چگونه سندروم متابولیک تشخیص داده می ‌شود؟

معیارهای ثابتی برای تشخیص سندروم متابولیک وجود ندارد. انجمن قلب آمریکا (AHA) و انستیتوی قلب، ریه و خون آمریکا می گویند زمانی به یک اختلال، سندروم متابولیک اطلاق شود که دست کم سه تا از شرایط زیر وجود داشته باشند:

بالا بودن دور کمر:

در مردان ۱۰۲ سانتی ‌متر یا بیشتر و در زنان ۸۸ سانتی‌ متر یا بیشتر.

بالابودن میزان تری ‌گلیسریدها:

۱۵۰ میلی ‌‌گرم در دسی ‌لیتر یا بیشتر.

کاهش میزان کلسترول خوب (HDL):

در مردان کمتر از ۴۰ میلی ‌گرم در دسی‌ لیتر و در زنان کمتر از ۵۰ میلی‌ گرم در دسی‌ لیتر.

بالا بودن فشار خون:

۱۳۰ روی ۸۵ میلی ‌متر جیوه یا بیشتر.

بالا بودن میزان قند خون ناشتا:

۱۰۰ میلی ‌گرم در دسی‌ لیتر یا بیشتر.

ارتباط بین سندرم متابولیک و بیماری پسوریازیس:

مطالعه‌ای که اخیرا در ژورنال Arch Dermatol, چاپ شده، به بررسی ارتباط بین سندرم متابولیک و بیماری پسوریازیس پرداخته است. در این مطالعه، بیش از ۶۵۰۰ بیمار مبتلا به پسوریازیس با میانگین سنی ۳۹ سال و شاخص توده بدنی (BMI) حدود ۲۸، تحت بررسی قرار گرفتند.

نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که ۴۰ درصد بیماران مبتلا به پسوریازیس فاکتورهای سندرم متابولیکی را دارا بودند. بیشترین نشانه های سندرم متابولیک در میان افراد مبتلا به بیماری پسوریازیس،

شامل:

۶۳% چاقی شکمی

افزایش سطح تری گلیسرید تا ۴۴%

کاهش سطح کلسترول خوب (HDL)، تا ۳۴%

لازم بذکر است که سطح بالای تری‌ گلیسرید میزان بیشتر از ۱۵۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر تعریف می‌ شود. همچنین سطح پائین HDL نیز کمتر از ۴۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر در مردان و کمتر از ۵۰ میلی‌گرم در هر دسی لیتر در زنان می باشد.

از طرف دیگر فاکتورهای سندرم متابولیکی، تنها در میان ۱۳% افراد مبتلا به پسوریازیس مشاهده نشد، در حالی که این آمار در بین افراد سالم ۲۸% اندازه‌گیری گردید. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که دو برابر شدن سندرم متابولیک در میان مبتلایان به پسوریازیس مستقل از فاکتورهایی مانند سن، جنس، نژاد و سطح پروتئین C-reactive می باشد.

منع استفاده از دستگاه کویتیشن در بیماران پسوریازیس

کویتیشن یک روش جدید و بدون نیاز به جراحی برای حذف چربی های اضافی بدن است. این روش بسیار جدید و نوپا است، اکثر مراکزی که این دستگاه‌ ها را به منظور لاغری موضعی معرفی می‌ نمایند، برای تبلیغ این دستگاه‌ ها آن را روشی امن و بی‌خطر معرفی می‌ کنند؛ در حالی‌ که کسی نمی‌ داند این امواج قوی که سلول‌ های چربی بدن را در هم می‌ شکنند، چه تأثیراتی می‌تواند بر اعضای داخلی بدن داشته باشد. لازم به ذکر است استفاده از دستگاه کویتیشن به ویژه در بیماران پوستی مبتلا به کهیر، اگزما، عفونت پوستی و پسوریازیس ممنوع است.

دستگاه کویتشین:

دستگاه کویتشین با امواج اولتراسوند کار می کند. کویتیشن یک روش جدید و بدون نیاز به جراحی برای حذف چربی های اضافی بدن است. در این روش نیاز به بیهوشی و عمل جراحی نیست. دراثر ضربه امواج اولتراسوند با فرکانس زیاد با مولکول های آب میان بافتی حباب های کوچکی درحاشیه سلول های چربی ایجاد می کنند. این حباب ها به شدت تحت تاثیر امواج اولتراسوند بوده و دارای لرزش وفوران بوده و دراثر ضربه این حباب ها با دیواره های سلول های چربی و شکستن آن ها سبب پارگی دیواره ی سلول های چربی و بیرون ریختن تری گلیسیریدو خروج آب درون سلولی می گردد.

اسیدهای بوسیله سیستم گردش لنفاوی به کبد فرستاده می شوند و در آنجا به مولکول های دیگری تبدیل می شوند. در جلسات کویتیشن مقداری از سلول های چربی ازبین می رود وچون این سلول ها منشعب نشده و زیاد نمی شوند به همین دلیل درمان با کویتیشن ثابت است. بدون جراحی و با روش کویتیشن سلول های چربی از بین می رود.

در حقیقت کویتیشن با شکستن سلول چربی و انحلال چربی ها باعث ازبین رفتن این سلول ها می شود. آب درون سلولی بوسیله سیستم لنفاوی تخلیه و بوسیله کلیه ها به شکل ادرار دفع می شود.

تقریبا یکی دو روز بعد از انجام کویتیشن دفعات ادرار افزایش می یابد. نوشیدن آب فراوان در همان جلسه و روز بعد از جلسه توصیه می گردد. چربی درون سلولی با کویتیشن آزاد شده بوسیله آنزیم ها به گلیسرول و اسیدهای چرب آزاد تجزیه می شود.

مشکلات استفاده از دستگاه کویتیشن:

کما اینکه مطالعات نشان می‌ دهد که این امواج علاوه بر بافت چربی؛ بافت عروقی، ماهیچه‌ای و عصبی را نیز تحت تأثیر قرار می‌ دهند. از طرفی دیگر، ذرات چربی که از بافت چربی آزاد می‌ شوند، در بدن به گردش در می‌ آیند و می‌ توانند وارد جریان خون شوند و سطح چربی‌ های خون را بالا برند و اگر آزمایش خونی بعد از استفاده از این دستگاه‌ ها انجام دهید خواهید دید که پروفایل چربی خون شما شامل تری‌ گلیسرید و کلسترول افزایش نشان می‌ دهد؛ و همان طور که مطلع هستید افزایش چربی خون، فرد را مستعد ابتلا به بیماری‌ های قلبی عروقی، سکته‌ های قلبی و مغزی، گرفتگی عروق، فشارخون بالا، چربی خون بالا، دیابت و … می‌نماید.

همچنین چربی اضافه‌ای که وارد جریان خون شده است، باید به نحوی از بدن خارج شود و مکانیسم خروج این چربی از راه تصفیه توأم کبدی و کلیوی می‌ باشد. افزایش چربی خون که با استفاده از این دستگاه‌ها ایجاد می‌ شود، بار اضافی زیادی را بر کبد و کلیه‌ ها وارد می‌آورد و ریسک ابتلا به کبد چرب و سیروز کبدی، نارسایی کلیوی، دفع خون از ادرار و … را افزایش می‌ دهد.

از عوارض دیگر استفاده از این دستگاه‌ ها مشکلات پوستی ناشی از ثابت بودن پروب کویتیشن و بی‌ توجهی تیم درمانی می‌ باشد که منجر به سوختگی پوستی، التهاب و اسکار در ناحیه تحت امواج می‌ شود.

در کلینیک‌های زیبایی، استفاده از دستگاه کویتیشن که برای کاهش چربی‌ های موضعی در نواحی خاصی از بدن استفاده می‌ شود، به افراد دارای اضافه‌ وزن و چاقی که هیچ‌ گونه بیماری زمینه‌ای ندارند، توصیه می‌ شود؛ اما در همین افراد هم استفاده از این روش کاملا ایمن و بی‌خطر نمی‌ باشد و بهتر است با احتیاط بیشتری به این دستگاه‌ ها نزدیک شد.

موارد منع استفاده از دستگاه کویتیشن:

بارداری

شیردهی

بیماری پوستی به عنوان مثال پسوریازیس

افرادی که مبتلا به بیماری کلیوی یا دیابت

افراد مبتلا به سنگ کیسه صفرا

افراد مبتلا به بیماری قلبی عروقی

افراد مبتلا به سرطان

افراد مبتلا به افسردگی

افراد مبتلا به ایدز ، هپاتیت، صرع، آسم، انعقاد خون

افراد زیر ۲۰ سال و بالای ۵۰ سال