شناسایی تغییرات مولکولی مسئول بی رنگی پوست در پسوریازیس

به گزارش سایت درمانی پسوریازیس به نقل از medicalxpress، مطالعه ای که اخیرا صورت گرفته ریشه های مولکولی بی رنگ شدن پوست در پسوریازیس را آشکار ساخته است و می تواند درمان های جدید و ممکن برای تغییرات پیگمنتاسیون را نه تنها در مورد پسوریازیس بلکه برای سایر بیماری های پوستی مانند آکنه و اگزما را پیشنهاد کند. خارش و بثورات دردناک مانند آن چه در پسوریازیس اتفاق می افتد بسیار عذاب آور هستند. غالبا، شواهد و اطلاعات در مورد نواحی تیره یا بی رنگ که از نشانه های بیماری هستند بسیار کم می باشند.

مقصر اصلی در پسوریازیس:

در پسوریازیس، مقصر اصلی را کلاسی از مولکول های سیستم ایمنی به نام سیتوکین ها می دانند. این سیتوکین ها نقشی کلیدی را در فرایندهای سیگنالینگی که موجب مبارزه سلول های ایمنی با عفونت می شوند، دارند. در پسوریازیس، دو سیتوکین اینترلوکین ۱۷ و TNF بیان بیش از حدی دارند و منجر به این می شوند که سیستم ایمنی فرد به سلول های پوست خود فرد حمله کنند. این دو مولکول نقش اصلی را در ایجاد بثورات دردناکی دارند که مشخصه این بیماری هستند.

اختلال سیتوکین های اینترلوکین ۱۷ و TNFدر بیماری پسوریازیس:

این محققین در پی این بودند که ببینند آیا این دو مولکول ممکن است تاثیری در ایجاد نقاط تیره پوستی که پسوریازیس به جا می گذارد داشته باشند یا خیر.

یکی از درمان ها پسوریازیس نور درمانی است و محققین تصور می کردند که این روش مسئول ایجاد تغییرات پیگمنتاسیونی است اما مطالعه حاضر نشان داد که این دلیل این مطلب نیست.

محققین دریافتند که سیتوکین های IL-17 و  TNF تولید رنگدانه در ملانوسیت ها را مختل می کنند. این محققین سلول های طبیعی را با این دو سیتوکین تیمار کردند و مشاهده کردند که آن ها همراه با هم منجر به مهار تولید ملانین می شوند.

هم چنین این محققین بیان ژن ها را در سلول های پوستی افراد مبتلا به پسوریازیس بررسی کردند و دریافتند که ژن های دخیل در سیگنالینگ کاهش بیان پیدا می کنند که این همراه با افزایش مقدار IL-17 و TNF است.

آیا تحریک یک پروتئین در سلول های پوستی پسوریازیس را بهبود میبخشد؟

به گزارش سایت درمانی پسوریازیس به نقل از sciencedaily، آلودگی های محیطی یا اختلالات اوتوایمن می تواند منجر به شروع پسوریازیس شوند و تصور می شود که پروتئینی به نام گیرنده آریل هیدروکربن (AhR) در این میان نقشی کلیدی را ایفا می کند و در حس کردن سموم محیطی نقش دارد.

پسوریازیس و تحریک آریل هیدروکربن:

پسوریازیس یک بیماری شایع و طولانی مدت است که موجب خارش یا زخم در در برخی نقاط پوست، قرمزی پوست و حالت فلس فلس مانند نقره ای روی پوست می شود. این مطالعه نشان داد که شدت التهاب همراه با پسوریازیس، به طور غیرقابل انتظاری به وسیله آریل هیدروکربن مهار می شود. نتایج نشان می دهد که تحریک آریل هیدروکربن می تواند علایم ناشی از پسوریازیس را بهبود ببخشد و ممکن است استراتژی جدیدی برای درمان اختلالات پوستی التهابی مزمن ارائه دهند.

اگرچه بسیاری از فاکتورهای ژنتیکی دخیل در پسوریازیس شناسایی شده اند، فاکتورهای محیطی مانند ترکیبات دود تنباکو نیز می تواند در ایجاد این بیماری نقش داشته باشد.

به دلیل این که آریل هیدروکربن در سلول های پوستی به وفور وجود دارند و به آلودگی های محیطی مانند دیوکسین پاسخ می دهند، محققین تصور می کنند که این گیرنده می تواند نقش مهمی در پسوریازیس ایفا کند.

درمان پسوریازیس با تحریک آریل هیدروکربن:

در حال حاضر، برای مداخله های درمانی در پسوریازیس، تمرکز روی تعدیل فعالیت سلول های ایمنی بدن است. این مطالعه پیشنهاد می کند که مولکول هایی که در پوست یافت می شوند نقش مهمی را در ایجاد بیماری پسوریازیس ایفا می کنند.

در این مطالعه، محققین دریافتند که تحریک کردن آریل هیدروکربن در سلول های پوستی با استفاده از نور UV موجب کاهش التهاب در نمونه های پوستی بیماران مبتلا به پسوریازیس می شود، درحالی که  مهار فعالیت پروتئین آریل هیدروکربن التهاب را افزایش می دهد.

فواید داروی Ustekinumab فراتر از پاک‌سازی پوست بیماران پسوریازیس

نوعی آنتی بادی که برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس استفاده می‌شود، در کاهش التهاب آئورت، که یک نشان کلیدی خطر برای حوادث عمده‌ی قلبی عروقی در آینده است، نیز مؤثر است. محققان دانشکده‌ی پزشکی Perelman دانشگاه پنسیلوانیا در همکاری با مؤسسه‌ی ملی قلب، ریه و خون در یک مطالعه، به طور تصادفی یافتند کسانی که از داروی Ustekinumab استفاده می‌کردند، بهبود ۱۹ درصدی در التهاب آئورتی، که توسط تصویر برداری اندازه‌گیری و تأیید شده، در مقایسه با گروه دارونما داشتند.

یافته های دکتر Jeol M. Gelfand:

Jeol M. Gelfand، استاد پوست و اپیدمیولوژی، در Penn و اولین نویسنده‌ی مقاله، یافته‌ها را در نشست سالانه‌ی American Academy of Dematology در سال ۲۰۱۸، ارائه کرد.

پسوریازیس یک بیماری التهابی مزمن است که در آن سلول‌های پوستی سریع‌تر از حالت عادی تکثیر می‌شوند و نتیجه‌ی آن پوشانده شدن قسمت‌های سرخ شده با پوسته‌ای نقره‌ای می‌باشد. این اتفاق بیشتر در پوست سر، زانوها و آرنج‌ها رخ می‌دهد اما در هر جایی دیگر از بدن مثل صورت، نواحی تناسلی، ناخن و دیگر قسمت‌ها نیز ظاهر می‌شود.

مطابق یافته‌ای توسط Gelfand در یک مقاله‌ی مهم در سال ۲۰۰۶، در موارد متوسط تا شدید، خطر ابتلا به حمله‌ی قلبی، سکته‌ی مغزی و مرگ زودرس را افزایش می‌دهد. یافته‌های بنیاد ملی پسوریازیس تخمین می‌زند که پسوریازیس حدد ۷.۵ میلیون آمریکایی را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

Ustekinumab، که تحت اسم Stelara فروخته می‌شود، توسط اداره‌ی غذا و داروی ایالات متحده برای درمان پسوریازیس، آرتروز پسوریاتیک و بیماری کرون، تأیید شده است. محققان می‌خواستند بدانند که آیا فواید دارو فراتر از پاک‌سازی پوست است یا خیر!

فواید داروی Ustekinumab فراتر از پاک‌سازی پوست:

Gelfand می‌گوید: نوع التهابی که در پسوریازیس دیده می‌شود شبیه آن‌چه که در آرترواسکلروز، نوعی بیماری قلبی که شامل ایجاد چربی، کلسترول و سلول‌های التهابی در دیواره‌های شریانی می‌شود، است.

از آن‌جاییکه ‌َUstekinumab مسیرهای خاصی را که در التهاب پوست و التهاب قلب و عروق دخیل‌اند متوقف می‌کند، ما می‌خواستیم تست کنیم که آیا می‌تواند التهاب عروقی آئورت را بهبود بخشد؟

بیماران پسوریازیس به طور تصادفی به دو گروه، با ۲۱ بیمار در گروه دارونما و ۲۲ بیمار دریافت کننده‌ی درمان، تقسیم شدند. نتیجه‌ی اولیه التهاب آئورت بود که توسط آزمایش‌های FDG-PET/CT-۱۸، یک روش تصویربرداری که التهاب را در آئورت نشان می‌دهد، اندازه‌گیری شد.

تصویربرداری قبل از درمان و در ۱۲ هفته انجام شد. گروه که تحت درمان بودند کاهش ۶.۶ درصدی را در التهاب آئورت تجربه کردند در حالی که گروه دارونما افزایش ۱۲ درصدی داشتند به این معنی که دارو باعث بهبود ۱۹ درصد نسبت به بیماران درمان نشده می‌شود. نتایج با آزمایشی کنترل نشده قبلی از Ustekinumab مطابقت داشت اما با دو آزمایش بزرگ‌ با استفاده از یک داروی متفاوت Adalimumab که با عنوان Humira فروخته می‌شود، در تضاد مستقیم هستند.

بهبود در التهاب آئورت، نشانی کلیدی برای بیماری قلبی عروقی:

Gelfand می‌گوید: این اولین آزمایش کنترل شده‌ی دارونما از یک داروی بیولوژیک برای نشان دادن بهبود در التهاب آئورت، نشانی کلیدی برای بیماری قلبی عروقی، است. این اثر مشابه با آنچه که در صورت قرار دادن بیمار در استاتین انتظار می‌رود، است.

Gelfand که این مطالعه را با همکاری Nehal N. Metha، رئیس بخش التهاب و بیماری‌های قلب و عروق در مؤسسه‌ی ملی قلب، ریه‌ و خون، انجام داد؛ نتایج ارزیابی‌های تصویری خود در یک آزمایشگاه جداگانه به طور مستقل تأیید می‌کند.

این مطالعه وعده‌ای در رابطه با اینکه درمان ممکن است خطر ابتلا به حمله‌ی قلبی و سکته‌ی مغزی را در آینده کاهش دهد، نشان می‌دهد. این تشویق کننده است! آزمایش در حال انجام است وطبق گفته‌های Gelfand، تیمش این بیماران را در پیگیری‌های بلند مدت‌تری ارزیابی خواهد کرد تا ببیند آیا اثرات پایدار هستند و بیماران همچنان بهبود می‌یابند؟

افزایش ریسک ابتلا به سلولیتیس با اختلالاتی مثل اگزما یا پسوریازیس

سلولیتیس (سلیولیتیس)، نوعی عفونت باکتریایی درمیس یا لایه زیرین پوست و همچنین بافت‌های زیر جلدی (لایه چربی و بافت نرم) پوست است. برخی انواع باکتری به طور طبیعی روی پوست وجود دارند و به صورت معمول باعث ایجاد مشکلی نمی ‎شوند. به هر جهت، اگر باکتری وارد عمق پوست شود، می‌ تواند باعث ایجاد عفونت گردد. باکتری می ‎تواند از میان بریدگی، خراش یا جای نیش حشرات وارد لایه زیرین پوست شود. مردم دچار اختلالاتی مثل اگزما یا پسوریازیس در ریسک بالاتری برای ابتلا به سلولیتیس قرار دارند.

علایم سلولیتیس:

اگرچه علایم سلولیتیس ممکن است در هر نقطه از بدن بروز یابد، احتمال آسیب دیدن پاها از همه نقاط دیگر بدن بیشتر است. نواحی آسیب دیده دچار موارد زیر می ‎شوند:

گرم

حالت افتادگی

التهاب

متورم

قرمز

دردناک

برخی از مردم ممکن است دچار تاول، رنگ پریدگی پوست یا نقاط برجسته شوند. آنها ممکن است به تب، لرز، تهوع یا حالت رعشه مبتلا گردند.

غدد لنفاوی ممکن است متورم شده و حالت افتاده پیدا کنند. اگر سلولیتیس به ناحیه پا آسیب رسانده باشد غدد لنفاوی ناحیه کشاله ران ممکن است متورم شده یا حالت افتادگی پیدا کنند.

علل سلولیتیس:

باکتری ‎های گروه استرپتوکوکی و استافیلوکوکی به شکل شایع در سطح پوست وجود دارند و به طور معمول ضرری به همراه ندارند، اما به هر جهت اگر آنها وارد پوست شوند می‎توانند سبب ایجاد عفونت گردند.

برای اینکه باکتری به لایه‌های عمیق‎تر پوست دسترسی پیدا کند، به مسیری برای ورود نیاز دارد که معمولاً از میان یک پارگی یا درز در پوست می‎گذرد. پارگی یا شکاف در پوست ممکن است بر اثر عوامل زیر ایجاد گردد:

بریدگی یا زخم برخی اختلالات پوست مثل اگزما، پای ورزشکار، یا پسوریازیس

اولسر

سوختگی

گزش حشرات

بریدگی هنگام اصلاح

برخی از مردم بدون وجود شکافی در پوست به سلولیتیس دچار می‎ شوند.

درمان سلولیتیس:

درمان‎ های زیر به طور معمول برای سلولیتیس توصیه می‎ شوند:

سلولیتیس تقریباً در همه موارد به سرعت به آنتی‎بیوتیک جواب می‎ دهد. انواع متفاوتی از آنتی‎بیوتیک ‎ها را می‎توان برای درمان سلولیتیس مورد استفاده قرار داد. نوع آنتی‎بیوتیک تجویز شده به نوع باکتری مسبب عفونت که دکتر ظن به وجود آن دارد، وابسته است. آنتی‎بیوتیک‎ها معمولاً برای مصرف در طول یک دوره ۵ تا ۱۰ روزه تجویز می ‎شوند، اما در عین حال ممکن است که در برخی موارد درمان تا ۱۴ روز ادامه پیدا کند.

برخی از مردم دچار سلولیتیس شدید نیازمند درمان در بیمارستان هستند، به ویژه اگر سلولیتیس حالت تخریب کننده داشته باشد، یا اگر بیمار دچار تب شدید گردد، یا استفراغ داشته باشد، یا اگر به دارو پاسخ ندهد، یا اگر با برگشت سلولیتیس مواجه شود. اغلب مردمی که درمان در مورد آنها در بیمارستان انجام می‌شود آنتی‎بیوتیک را به صورت تزریق داخل وریدی در ناحیه بازو دریافت می‎کنند.

تشخیص و پیامدهای سلولیتیس:

تشخیص سلولیتیس در اکثر مواقع به آسانی میسر است و به طور معمول نیازی به انجام تست‎های پیچیده ندارد. دکتر بیمار را معاینه کرده و علایم موجود در وی را مورد ارزیابی قرار می‎دهد. اگرچه اکثر موارد سلولیتیس بر اثر باکتری‎های استرپتوکوکی و استافیلوکوکی ایجاد می‎شود، دیگر مشکلات پزشکی مثل بیماری لایم ممکن است شبیه به سلولیتیس باشند، بنابراین پیگیری بالینی وضعیت پس از تشخیص سلولیتیس از سوی پزشک اهمیت دارد.

در صورت وجود زخم سر باز امکان نمونه‌گیری با سواب از سوی دکتر وجود دارد. این کار به تشخیص نوع باکتری مسبب سلولیتیس کمک می‌کند. به هر جهت، این نمونه‎ ها به آسانی و بر اثر وجود چند نوع مختلف باکتری که روی پوست زندگی می‎کنند، آلوده می‎شوند. پس از درمان، بیمار نیاز دارد تا برای پیگیری وضعیت خود به دکتر مراجعه کند تا بتوان کارآیی درمان را تأیید کرد.

درصد اندکی از بیماران ممکن است دچار پیامدهای جدی شوند که عبارتند از:

عفونت خون و سپسیس: اگر باکتری بتواند وارد جریان خون شود، بیمار در ریسک بالایی برای ابتلا به سپسیس قرار خواهد گرفت. فرد دچار سپسیس ممکن است تب، تپش قلب، تنفس سریع، افت فشار خون (هیپوتانسیون)، سرگیجه در هنگام ایستادن، کاهش جریان ادرار، و پوست سرد، رنگ پریده و عرق کرده داشته باشد.

انتقال عفونت به دیگر نواحی بدن: این مورد بسیار نامعمول است، اما باکتری مسبب سلولیتیس می‎تواند به دیگر نقاط بدن منتقل شود که این نقاط عضلات، استخوان‎ها یا دریچه‌های قلب را شامل می‎شود. اگر چنین اتفاقی رخ دهد، بیمار نیازمند درمان اورژانسی خواهد بود.

ورم مداوم: مردمی که برای مداوای سلولیتیس خود به طور کامل درمان نمی‎شوند، در ریسک بالایی برای ابتلا به ورم مداوم در ناحیه آسیب دیده قرار دارند.

در اکثریت موارد درمان سلولیتیس کارآمد و مؤثر است، و فرد با هیچ گونه عوارضی مواجه نخواهد شد.

پیشگیری از سلولیتیس:

اگرچه برخی از موارد سلولیتیس قابل پیشگیری نیست، کارهایی هست که مردم می‎توانند برای کاهش خطر ابتلا به آن انجام دهند.

درمان بریدگی‌ ها و خراشیدگی ‎ها: اگر پوست بر اثر بریدگی، نیش حشرات یا تیغ اصلاح دچار پارگی یا خراش شود، باید برای کاهش خطر عفونت محل زخم را تمیز و ضد عفونی کرد.

کاهش احتمال خراش و عفونت پوست: خطر بروز خراشیدگی در پوست با کوتاه نگه داشتن ناخن‎ها به میزان قابل توجهی کاهش پیدا می‎کند.

مراقبت مناسب پوست: اگر پوست خشک باشد، استفاده از مرطوب کننده‎ها مانع از ترک برداشتن پوست می‎شود. افراد دارای پوست چرب نیازی به استفاده از مرطوب کننده ندارند. مرطوب کننده‎ها به پوستی که هم‎اکنون دچار عفونت است کمکی نمی‎کنند.

محافظت از پوست: پوشیدن دستکش و پیراهن آستین بلند در هنگام باغبانی، و عدم استفاده از لباس‎های آستین کوتاه در صورت وجود خطر خراشیدگی یا بریدگی کمک کننده است.

وزن در صورت چاقی: چاقی احتمال ابتلا به سلولیتیس را افزایش می‎دهد.

Source
Cellulitis: Symptoms, causes, and treatments
Last updated Wed 19 April 2017
By Christian Nordqvist
Reviewed by William Morrison, MD

مصرف موضعی کانابینوئیدها برای طیفی از بیماری‌ ها منجمله پسوریازیس

کانابینوئیدها (یک کلاس مواد شیمیایی که در حشیش وجود دارد) می‌تواند به عنوان یک داروی موضعی برای طیفی از بیماری‌ های پوستی شامل پسوریازیس، خارش شدید، درماتیت اتوپیک و درماتیت تماسی مفید باشد. این جمع‌بندی یک مرور تازه از سوی پژوهشگران دانشگاه کُلورادو است. تیم مزبور همچنین وجود ارتباطی میان تزریق تتراهیدروکانابینول (THC) – ترکیب مادة روان‌گردان موجود در حشیش – و کاهش رشد تومور در موش‌های مبتلا به ملانوم (کُشنده‌ترین شکل سرطان پوست) را ثبت کرده ‌است.

مطالعه دکتر روبرت دلاواله استادیار درماتولوژی در دانشکدة پزشکی دانشگاه کلورادو:

نویسندة ارشد مطالعه دکتر روبرت دلاواله استادیار درماتولوژی در دانشکدة پزشکی دانشگاه کلورادو اخیراً یافته‌های مطالعه را در نشریة آکادمی درماتولوژی آمریکا” منتشر کرده است.

در ایالات متحد آمریکا حشیش به شکل روزافزون برای استفاده در موارد پزشکی شامل درمان تهوع، درد، و التهاب، قانونی‌ می‌ شود. تعدادی از مطالعات نیز در این مورد تحقیق کرده‌اند که ترکیبات فعال حشیش – که به نام کانابینوئیدها شناخته می‌شوند – ممکن است در زمینة درمان اختلالات پوستی نویدبخش باشند. برای تحقیق خود دکتر دلاواله و همکارانش شواهد موجود در پیوند با این موضوع را مرور کردند.

ویژگی‌های ضد التهابی کانابینوئیدها می‌تواند فواید آنها برای پوست را توضیح دهد. بر مبنای نظر محققان، متون فعلی عنوان می‌ کنند که کانابینوئید می‌تواند درمان مؤثری برای طیفی از اختلالات پوستی، مشخصاً خارش شدید، اختلالی که با خارش شدید مشخص می‌شود، باشد.

برای مثال تیم تحقیق به مطالعه‌ای اشاره می‌کند که در آن ۲۱ فرد بزرگسال دچار خارش شدید به مدت ۳ هفته روزانه دو بار از کرم کانابینوئید استفاده کردند. هشت نفر از این افراد در نتیجة این روش درمانی شاهد محو کامل خارش شدید در خود بودند.

مطالعات دیگری عنوان کرده‌اند که کانابینوئیدها می‌توانند در درمان ملانوم نیز مؤثر باشند. تیم تحقیق به مطالعاتی که کاهش رشد تومور در ملانوم را با تزریق THC در مدل‌های موشی شناسایی کرده‌اند، استناد می‌کند.

ترکیبات ضد التهابی کانابینوئیدها:

محققان همچنین به مطالعاتی اشاره می‌کنند که نشان داده‌اند THC التهاب را در موش‌ها کاهش داده است، که این نکته را خاطرنشان می‌کند که فواید سلامت پوست کانابینوئیدها می‌تواند به ترکیبات ضد التهابی آنها مرتبط باشد.

دکتر دلاواله هشدار می‌دهد که اکثر مطالعات مورد مراجعه در این مرور از نوع مدل‌های حیوانی بوده‌اند، و آزمون‌های بالینی در مقیاس بزرگ برای ارزیابی ایمنی و قابلیت کانابینوئیدهای موضعی برای بیماری‌های پوستی در انسان هنوز باید انجام شود.

در هر حال دکتر دلاواله می‌نویسد، شواهد فعلی نشان می‌دهند که بیماران دچار بیماری‌های پوستی که به درمان‌های مرسوم جواب نمی‌دهند ممکن است از درمان‌ با کانابینوئید موضعی سود ببرند.

دکتر دلاواله می‌گوید: “این بیماری‌ها مشکلات زیادی برای مردم ایجاد می‌کنند و تأثیر مستقیمی بر کیفیت زندگی آنها دارند. این داروها هم‌اکنون در بازار اینترنتی در دسترس هستند و ما نیاز داریم که متخصصان پوست و بیماران را در مورد کاربردهای بالقوة آنها آموزش دهیم.”

هانر وایتمن
ترجمة محمدقاسم رافعی

Source:
medicalnewstoday.com
Topical cannabinoids may help to treat skin diseases
Written by Honor Whiteman
Published: 18 April 2017

اگزما و پسوریازیس را با کرم جنتامایسین کنترل کنید

کرم جنتامایسین با نام علمی (Gentamicin Cream) برای درمان بیماری‌ های پوستی مانند اگزما و پسوریازیس مورد استفاده قرار می‌ گیرد؛ همچنین کرم جنتامایسین با جلوگیری از رشد باکتری عامل عفونت، عفونت احتمالی پوستی ناشی از پسوریازیس را از بین می‌برد. در نظر داشته باشی که این دارو برای درمان عفونت‌های باکتریایی مؤثر است و برای عفونت‌های ویروسی و قارچی قابل استفاده نیست.

مقدار و روش مصرف کرم جنتامایسین:

قبل از شروع درمان با این دارو، بروشور دارویی داخل بسته را به دقت مطالعه کنید. این بروشور به شما کمک می‌کند تا اطلاعات جامعی را راجع به دارو به دست آورده و از عوارض جانبی احتمالی آن مطلع شوید. مقدار مصرف کرم جنتامایسین، ممکن است از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد؛ دارو را دقیقاً همانطور که پزشک به شما تجویز کرده است، استفاده نمایید.

کرم جنتامایسین را به طور منظم و سر یک ساعت مشخص استفاده نمایید تا بیشترین اثربخشی را برای شما و درمان پوستتان داشته باشد. قبل از استفاده از کرم جنتامایسین ناحیه آسیب دیده را کاملاً بشویید و خشک کنید و سپس کرم را روی محل آسیب دیده بمالید.

این کرم تنها برای استفاده روی پوست است و نباید آن را روی پوست دور چشم، داخل چشم، بینی، واژن و دهان بمالید. برای جلوگیری از گسترش عفونت، قبل و بعد از استفاده از کرم جنتامایسین دستتان را بشویید و خشک کنید.

اشکال دارویی جنتامایسین:

پماد، کرم، قطره گوش، قطره چشم، آمپول

موارد منع مصرف کرم جنتامایسین:

به تاریخ انقضای کرم جنتامایسین توجه کنید و اگر دارویی که در دستتان است تاریخ انقضای آن تمام‌ شده است، از آن مصرف نکنید.

هرگز کرم جنتامایسین را به فرد دیگری حتی با علائم مشابه خودتان تجویز نکنید.

تداخل دارویی کرم جنتامایسین را چک کنید و اگر در حال استفاده از دارویی هستید که با این دارو تداخل دارد، با پزشک خود راجع به استفاده از داروهایتان مشورت نمایید.

مصرف کرم جنتامایسین در دوران بارداری و شیردهی:

در دوران بارداری و شیردهی، نباید دارویی را خودسرانه و بدون مشورت با پزشک استفاده کنید. داروها می‌توانند آثار مخربی روی جنین و یا خودتان داشته باشند.

تداخلات دارویی کرم جنتامایسین:

تداخل دارویی ممکن است عملکرد داروها را تغییر و خطر ابتلا به عوارض جانبی جدی را افزایش دهد. یک لیست از تمام داروها (ازجمله داروهای با نسخه / بدون نسخه و داروهای گیاهی) که استفاده می‌کنید تهیه کرده و آن را با دکتر و داروساز خود به اشتراک بگذارید. دوز دارو مصرفی خود را بدون مشورت با دکتر خود تغییر نداده و یا مصرف دارو را ترک نکنید.

جنتامایسین ممکن است با داروهای زیر تداخل دارویی داشته باشد، این داروها را همراه با کرم جنتامایسین استفاده نکنید: آنتی بیوتیک‌های آمینوگلیکوزید تزریقی (مانند آمیکاسین، آمپول جنتامایسین و توبرامایسین).

موارد هشدار و احتیاطات ویژه حین مصرف کرم جنتامایسین:

بعضی دارو‌ها را نمی‌توان در بعضی از شرایط تجویز نمود و بعضی دارو‌ها نیز در صورتی که نیاز به درمان تکمیلی باشد تجویز می‌گردد؛ بنابراین بهتر است که قبل از مصرف کرم جنتامایسین، پزشکتان از موارد زیر مطلع باشد:

در صورتی‌ که باردار هستید و یا درصورتی‌که به نوزاد خود شیر می‌دهید.

اگر در حال مصرف داروی خاصی هستید. این داروها شامل تمامی داروهای در دسترس است، چه برایتان تجویز شده است و چه بدون تجویز پزشک آن را مصرف می‌کنید نظیر داروهای گیاهی و داروهای مکمل.

در صورتی که قبلاً به هر نوع دارو از جمله آنتی بیوتیک ها (آمیکاسین، توبرامایسین) حساسیت داشته‌اید.

عوارض جانبی کرم جنتامایسین:

همه داروها ممکن است عوارض جانبی ایجاد کنند. اما بسیاری از مصرف‌ کنندگان نیز هیچ نوع عارضه‌ای بروز نمی‌دهند. یکسری از عوارض بعد از گذشت مدت کوتاهی از مصرف دارو، از بین می‌روند. در‌ صورت بروز مستمر هریک از عوارض می‌بایست به پزشک اطلاع داده شود:

سوزش پوست

خشکی پوست

ورم و قرمزی پوست

نکته مهم: اگرچه حساسیت به این کرم بسیار نادر است، اما اگر متوجه چنین علائمی شدید، به پزشک مراجعه نمایید:

علائم آلرژیک شدید مانند راش؛ خارش پوست، قرمزی، تورم، خستگی، تنگی نفس؛ مشکل تنفس یا صحبت کردن، خشونت غیر معمول، تورم دهان، صورت، لب‎ها، زبان یا گلو

اگر شما هر علائم دیگری دارید که احساس می‌کنید به خاطر استفاده از کرم جنتامایسین می‌باشد، با پزشک خود مشورت کنید.

مصرف بیش از حد کرم جنتامایسین (مسمومیت دارویی)

این کرم را بیش از دوز تجویز شده توسط پزشک، مصرف نکنید.

اگر احساس کردید که فردی دچار مسمومیت دارویی شده است و علائمی مانند تنگی نفس یا غش و ضعف (از حال رفتن) در او دیدید، سریعاً با اورژانس تماس بگیرید.

شرایط نگهداری کرم جنتامایسین:

دارو را از دسترس کودکان دور نگه دارید.

دارو را در جایی خشک و خنک و به دور از گرما و تابش نور مستقیم نگه‌ دارید.

منع مصرف پیلینگ با وجود ویتیلیگو، پسوریازیس، اگزما و روزاسه

پیلینگ (Peeling) لایه برداری شیمیایی در قیاس با سایر روش های جوانسازی و بازسازی سطح پوست، تاریخچه مستند و طولانی تری دارد و از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بکار رفته است. با وجود بیماری های ویتیلیگو، پسوریازیس، اگزما و روزاسه پیلینگ منع مصرف خواهد داشت.

پیلینگ (Peeling) چیست؟

در طی دهه های گذشته با توجه به ارزان بودن این روش، آسان بودن و در عین حال اثربخشی خوب، مورد اقبال متخصصین پوست و نیز عموم جامعه بوده است. ترکیبات اسیدی و بازی مختلفی در پیلینگ شیمیایی بکار میرود. رایج ترین آنها ترکیبات اسید میوه یا آلفا هیدروکسی اسیدها (AHA)، بتا هیدروکسی اسیدها (BHA)، فنل و تری کلرو استیک اسید (TCA) می باشد.

پیلینگ می تواند سطحی یا عمقی باشد که بر حسب: نوع ماده پیلینگ، غلظت آن، PH و اسیدیته آن و مدت زمان ماندگاری پیلینگ روی پوست متفاوت می باشد.

روش انجام پیلینگ:

در انجام عمل پیلینگ شیمیایی پوست ابتدا باید پوست به طور کامل پاکسازی شود و هیچ نوع مواد آرایشی و مرطوب کننده بر روی پوست موجود نباشد. سپس با زدن مواد مخصوص شیمیایی لایه ای از پوست شروع به تخریب شدن می کند، بعد از گذشتن زمان مناسب طبق نظر متخصص پوست، مواد از روی پوست برداشته می شود، سپس با زدن کرم آنتی بیوتیک و قرار دادن یک پوشش مناسب بر روی پوست، کمک می شود تا ترمیم پوست انجام گیرد.

میزان درد در پیلینگ پوست چه میزان است؟

میزان درد در پیلینگ پوستی، به عمق لایه برداری در روش درمانی بستگی دارد، هرچه میزان عمق در لایه برداری بیشتر باشد احساس سوزش و قرمزی پوست بیشتر می شود. در موارد عمیق لایه برداری بعد از انجام پیلینگ شیمیایی، طبق تجویز متخصص پوست، بیمار از داروهای مناسب استفاده می کند.

موارد منع مصرف انجام پیلینگ:

وجود عفونت فعال مانند تبخال

مصرف آکوتان در ۶ ماه گذشته

لایه برداری عمیق شیمیایی یا مکانیکی در ۱۲ ماه گذشته

وجود بیماری پوستی مانند ویتیلیگو، پسوریازیس، اگزما و روزاسه

عوارض پیلینگ:

تشدید آکنه

عفونت ثانویه باکتریایی، قارچی و ویروسی

اسکار پوستی

تغییرات رنگدانه ای موقت یا دائمی هیپوپیگمانته (روشن تر شدن) و هیپرپیگمانته (تیره تر شدن)

نکته مهم در انجام پیلینگ انتخاب صحیح بیمار و ماده موثر جهت پیلینگ می باشد و در صورت انتخاب ناصحیح، احتمال ایجاد عوارض بسیار بالا خواهد بود.

بیماری های التهابی روده و ریسک بالاتر برای ابتلا به پسوریازیس

بیماران دچار بیماری های التهابی روده در ریسک بالاتری برای ایجاد بیماری های التهابی پوست می باشند. بیمارهای التهابی روده (IBD) که شامل دو بیماری کرون و کولیت اولسرو می باشند، پاسخ نابجا در سیستم ایمنی بدن خود دارند.

بیماری های التهابی روده و ریسک بالاتر برای بیماری های التهابی پوست:

در یک مطالعه تحقیقاتی که در سئول کره جنوبی انجام گردید و ۴۰۸۴۳ بیمار دچار IBD را در طی سالهای ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۳ مورد بررسی قرار دادند مشخص شد که شیوع بیماری های آکنه روزاسه، پسوریازیس و اگزمای سرشتی (آتوپیک) در بیماران دچار IBD بالاتر از افراد عادی می باشد.

بیماری‌های التهابی روده (Inflammatory bowel disease) یا (IBD) به گروهی از بیماری‌ ها گفته می‌ شود که سبب التهاب جدار روده بزرگ و روده باریک می‌گردند. شایع‌ترین این بیماری‌ ها عبارت‌اند از: بیماری کولیت زخمی و بیماری کرون. این دو بیماری از جهاتی دارای شباهت هایی هستند. هر دو بیماری موجب التهاب جدار روده‌ ها می‌ شوند. البته تفاوتهای زیادی در مورد مناطق درگیر و عمق التهاب بین این دو بیماری وجود دارد. در برنامه درمانی دو بیماری مشابهت‌ های فراوانی وجود دارد.

یک نکته مهم که باید به آن توجه داشت این است که: بیماری کرون علاوه بر آنکه روده بزرگ و روده باریک را تحت تأثیر قرار می‌دهد، همچنین می‌تواند بر دهان، مری، معده و مقعد نیز اثر بگذارد. در حالی که کولیت زخمی در درجه اول روده بزرگ و راست روده را تحت تأثیر خود قرار می‌ دهد.

همه‌گیرشناسی:

بیماری‌ های التهابی روده در سال ۲۰۱۳ در سطح جهانی منجر به ۵۱ هزار مورد مرگ و میر و در سال ۱۹۹۰ منجر به ۵۵ هزار مورد مرگ و میر شده است. افزایش میزان ابتلا به بیماری‌های التهابی روده از زمان جنگ جهانی دوم، مرتبط با افزایش مصرف گوشت در سراسر جهان شناخته شده است که حمایت کننده این ادعاست که مصرف پروتئین‌های حیوانی با بیماری‌ های التهابی روده در ارتباط است.

بیماری‌های التهابی روده در اروپا افزایش یافته است.