برچسب: درمان گیاهی

کاهش علائم پسوریازیس با مصرف گیاه خار مریم

گیاه خار مریم با نام علمی Silybum marianum یک آنتی‌ اکسیدان قوی با اثر ترمیمی و ضد التهابی موثر برای بدن بوده که برای درمان اختلال پوستی پسوریازیس بسیار موثر است. طب سنتی معتقد است تنظیم فعالیت کبد و کمک به سم‌ زدایی از بدن می‌تواند به درمان بیماری پسوریازیس کمک کند. گیاه خار مریم از بهترین گیاهانی است که به‌ واسطه تاثیرش به این امر می‌ تواند به کاهش علائم پسوریازیس کمک کند.

گیاهشناسی:

بدون شک همه شما در اواخر بهار و در کنار جاده ها و صحرا ها گیاه خاردار بسیار زیبایی را دیده اید که سرشاخه های گرد تیغ دار سبز آن مزین به گلی است که به صورت یک کلاه بنفش خوشرنگ و زیبا روی آن قرار گرفته است و کاملا در بین گیاهان دیگر صحرا جلوه گری می کند. گیاهی است دو ساله دارای برگهای منقسم و دندانه دار به رنگ سبز شفاف که در کناره های برگ و رگبرگ ها لکه های سفید وجود دارد. گل های خار مریم لوله ای شکل و درشت  به رنگ ارغوانی بوده و میوه ان سیاهرنگ و شفاف می باشد.

تاریخچه:

بیش از ۲۰۰۰ سال است که فواید درمانی گیاه «خارمریم» به عنوان گیاه بومی مناطق مدیترانه، اروپای مرکزی و آمریکای شمالی و جنوبی شناخته شده است. شاید مهم‌ترین استفاده سنتی این گیاه جهت ازدیاد شیر مادر مادران شیرده باشد. همچنین از قدیم در آلمان برای درمان یرقان و مشکلات صفراوی و کبدی استفاده می‌ شده است.

رویشگاه:

این گیاه بومی جنوب اروپا، جنوب روسیه، آسیای صغیر، شمال آفریقا، شمال وجنوب آمریکا وجنوب استرالیا است.در ایران این گیاه خود رو بوده و در صحراهای ایران و بیشتر در دره هراز، دشت مغان، مناطقی از خوزستان، کلاردشت، گرگان، مازندران، آذربایجان، لرستان، فارس، خراسان، همدان می روید.

ترکیبات شیمیایی:

دانه خار مریم، داری تقریباً ۴ تا ۶ درصد سلی مارین و عصاره این گیاه حاوی ۶۵-۸۰ درصد سلی مارین و ۲۰ تا ۳۵ درصد اسید چرب میباشند. سلی مارین این گیاه دارای هفت نوع فلاونولیگنان ( سیلیبین نوع A ، سیلیبین نوع B ، ایزوسلیبین نوع A ، ایزوسلیبین نوع B ، سیلیکریستین ، ایزوسلیکریستین و سیلیدیانین) و یک تاکسیفولین (زردینه یا رنگ ساز زرد) می باشد.

خار مریم با تحریک تولید سلول‌ های جدید کبد از طریق ساخت پروتئین در کبد به وسیله سلی مارین به حل سنگ‌ های صفراوی و کمک به درمان پسوریازیس موثر است. سلی مارین در تصحیح اعمال غیر عادی کبد در جهت درمان پسوریازیس مفید می‌باشد؛ به طوری که از سنتز لوکوترین‌ها جلوگیری می‌کند. ارتباط دیگر عمل کبد و پسوریازیس در فیلتراسیون کبدی خون است.

در گردش خون کبدی افراد مبتلا به پسوریازیس اندوتوکسین‌هایی مشاهده شده (مانند اندونوکسین‌های دیواره باکتری‌ها در روده ) که با کاهش یا خنثی شدن آن‌ها پسوریازیس بهبود می‌یابد.

مسئله دیگر در پسوریازیس، افزایش تولید لوکوترین‌هاست که سیلی مارین از طریق مهار لیپوکسی ژناز از تولید آن جلوگیری می‌کند. همچنین ماده ای به نام گلوتاتیون (Glutathione) موجود در این گیاه نقش عمده ای در سم زدایی کبد ایفا می کند.

خواص دیگر خار مریم:

-خار مریم، در مقابله با سرطان پروستات، رحم و سینه موثر است و رشد سلول های سرطانی را نیز کاهش می دهد.

-این گیاه اثربخشی داروهای مربوط به شیمی درمانی را نیز افزایش می دهد.

-مقاومت انسولین در بیمارانی که از دیابت نوع ۲ رنج می برند را کاهش می دهد.

-خار مریم، در کاهش میزان کلسترول خون موثر است و کلسترول مفید را نیز افزایش می دهد.

-این گیاه در درمان اختلالات فوق کلیوی و سندرم روده ملتهب کاربرد دارد

-در مورد دیگر فواید این گیاه می‌توان گفت که خار مریم به دلیل تأثیرات شبه استروژن می‌تواند حجم شیر در مادران شیرده را افزایش دهد.

طریقه مصرف:

دم کرده: ۳/۵ گرم دانه را در ۱۵۰ سی سی آب جوش در ۱۰ الی ۱۵ دقیقه دم کرده روزانه ۳ الی ۴ دفعه نیم ساعت قبل از غذا مصرف شود.

تنتور : ۱۵-۲۵ قطره را روزانه ۴ الی ۵ مرتبه مصرف کنند.

داروهای ساخته شده از گیاه خار مریم:

در پی تحقیقات در مورد این گیاه داروهایی با ترکیبات خاصی در سالهای اخیر ساخته و تولید شده اند. اکثر این داروها به شکل کپسول در وزنهای ۷۰ تا ۱۴۰ میلی گرمی ، عصاره مایع ، محلول، یا جدیدترین داروی تولید شده، ترکیب سیلیبین فسفاتیدل کولین است. تحقیقات انجام شده روی ترکیب سیلیبین فسفاتیدل کولین نشانگر این بوده که این نوع دارو دارای تاثیر بیشری نسبت به موارد طبیعی می باشد، چراکه فسفاتیدل کولین که یکی از اجزای کلیدی موجود در سلول بوده و باعث میشود، سیلیبین بهتر و آسانتر وارد محیط سلول شود.
داروی گیاهی لیورگل نیز یکی از بهترین داروهایی است که از گیاه خار مریم به دست می آید.

عوارض احتمالی:

خار مریم معمولاً برای مصرف مقدار کم دارای عوارض خاصی نیست. اما درصورت مصرف بیش از حد این گیاه ، عوارض جانبی همچون حساسیت پوستی، اگزما، سردرد و تهوع، ضعیف شدن قوه چشایی، عرق کردن و ضعف را به همراه دارد. همچنین خار مریم باعث پایین آمدن سطح قند خون خون میشود. به همین دلیل به افراد داری سطح قندخون پایین و یا دارای دیابت و کسانی که به هر دلیل برای آنها داروهای مرتبط با قند خون تجویز شده، هشدار برای مصرف کردن داده می شود.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی:

استفاده این گیاه برای زنان باردار و یا در دوران شیردهی باید با احتیاط همراه باشد. خار مریم همچنین در گذشته برای مقوی ساختن شیر مادر به مادران داده میشده اما مطالعاتی در مورد مصرف این گیاه برای زنان باردار نشان داده کمی عوارض جانبی برای آنان به همراه دارد.

بهبود بیماری پسوریازیس با مصرف گیاه شبدر قرمز

گیاه شبدر قرمز با نام علمی Trifolium pratense به طور سنتی برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس به کار می رود. مواد فلاونی موجود در شبدر قرمز خاصیت ضد التهاب و ضد سرطانی دارد که ضماد و جوشانده آن برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس بسیار مفید است. گیاه شبدر قرمز خاصیت نرم کنندگی و مرطوب کنندگی برای پوست بدن داشته، پسوریازیس و خارش پوست را از بین برده و پوستی لطیف را به شما هدیه می کنند.

گیاهشناسی:

شبدر قرمز گیاهی است علفی و چندساله که در مناطق معتدله کره زمین می‌روید. در شرایط مساعد این گیاه هفت‌ساله است ولی در آب‌ و هوای گرم فقط دو سال عمر می‌کند. ارتفاع شبدر قرمز بسیار کم است و بیشتر از ۱۵ سانتیمتر نمی‌ شود. قرص گل بر روي ساقه گل دهنده به‌صورت منفرد می باشد که داراي تعداد زيادي گل به‌رنگ قرمز بوده و در اواخر بهار ظاهر مي‌ شوند.

رویشگاه:

شبدر قرمز از گیاهان بومی اروپا، غرب آسیا و شمال غرب آفریقا است ولی در بسیاری از نواحی دیگر از جمله آمریکا کشت شده و به عنوان گیاه طبیعی آن مناطق به شمار می آید. در ایران، این شبدر در کوه چهار خاتون ، تبریز، خوی و کرمان انتشار دارد. واریته گل درشت آن نیز در غرب و شمال ایران و در استان تهران می روید.

ترکیبات شیمیایی:

گل شبدر دارای مواد شیمیایی مانند تریفولین، ایزوتریفولین و اسانس روغنی می‌باشد. این گیاه دریای املاح معدنی مانند سلیس، آهن، فسفر، گوگرد، پتاسیم، منیزیم، منگنز، روی، مس، سرب، نیکل و کبالت می‌ باشد. همچنین شبدر قرمز حاوی مقدار قابل توجهی ماده شیمیایی ایزوفلاون است که ساختاری شبیه به هورمون زنانه استروژن دارد و مواد فلاونی موجود در شبدر قرمز خاصیت ضد التهاب و ضد سرطانی دارد.

خواص دیگر گیاه شبدر قرمز:

-مهم‌ترین خاصیت شبدر قرمز ضد سرطان بودن آن است و تمیزکننده خون و بدن است.

-سرفه و درد های عضلانی را برطرف می‌کند و تورم پوستی را از بین می‌برد.

-برای درمان آرترو و رماتیسم بسیار خوب عمل میکند.

-برای التیام زخم ها موثر است.

-شبدر قرمز همچنین در تسهیل روند ترک سیگار موثر است.

نحوه مصرف:

مصرف موضعی: مقدر ۵۰ گرم سرشاخه های گلدار شبدر قرمز را در مقداری شیر یا آب ریخته و بگذارید مدتی بجوشد و پس از سرد شدن به صورت ضماد بر روی ضایعات پوست خود ( هر هشت ساعت یکبار) بگذارید.

مصرف خوراکی: مقدار ۳۰ گرم گیاه خشك را در یك لیتر آبجوش ریخته و به مدت ۵ دقیقه دم کرده و مصرف (سه بار در روز) کنید.

عوارض احتمالی:

اثرات جانبی شبدر قرمز بسیار کم و ضعیف است؛ زودرنجی، تغییرات در قاعدگی زنان و افزایش وزن از آن جمله است.

مصرف عصاره ی شبدر قرمز با داروهای رقیق کننده ی خون مثل وارفارین و درمان های هورمونی تداخل می کند، اما این مسئله هنوز به وسیله نتایج تجربی ثابت نشده است.

گرچه مدرکی برای نگرانی وجود ندارد، اما سفارش شده که عصاره شبدر قرمز در زنانی که سابقه ی سرطان سینه دارند، به کار نرود.

مصرف در بارداری و شیردهی:

زنان باردار و شیرده نباید از شبدر قرمز استفاده کنند.

درمان پسوریازیس و آرتریت پسوریازیس با گیاه شیرین بیان

شیرین بیان با نام علمی Glycyrrhiza glabra که به فارسی مهَک گفته می شود دارای خواص ضدالتهابی و تسکین دهندگی است که می تواند به درمان پسوریازیس و آرتریت پسوریازیس کمک کند. تحقیقات در این زمینه، نتایج رضایت ‌بخشی را ارایه داده است و می ‌توان از مزایای طبیعی این گیاه پرفایده بهره برد. به علاوه عصاره شیرین‌ بیان از لحاظ تئوری به عنوان یک مشتق ضدالتهاب موضعی مطرح است که می ‌تواند در کاهش قرمزی پوست و تیرگی پس از التهاب ضایعات پسوریازیس کاربرد داشته باشد.

گیاهشناسی:

نوعي گياه با دوام است كه طول آن به ‌۳ نا ‌۷ پا مي‌رسد و سيستم ريشه‌اي پرشاخ و برگي دارد. ريشه‌هاي آن مشتمل بر بخش‌هاي مستقيم چوب چين و چروك دار و اليافي بلند و سيلندري شكل است و به طور افقي در زيرزمين رشد مي‌كند. زمان ظهور گلها اوایل تابستان بوده و میوهٔ این گیاه، غلافی و مستطیل شکل به طول ۲ تا ۳ سانتیمتر است و معمولاً هر میوه دارای ۳ تا ۶ عدد دانهٔ لوبیاشکل است. شیرین بیان به صورت خودرو در برخي از نقاط اروپا و آسيا مي‌رويد. “گلي سيريزين” (Glycyrrhizin) به عنوان ماده‌اي فعال در ريشه شيرين بيان پنجاه برابر از شكر شيرينتر است.

تاریخچه:

بابلیان در حدود ۴۰۰۰ سال پیش شیرین بیان را به عنوان تقویت کننده بدن می‌شناخته‌اند. همچنین مصریان عهد باستان از ریشه آن عصاره تهیه می‌کرده‌اند؛ چنانکه در سال ۱۹۲۳ میلادی از مقبره توتانخامون ریشهٔ این گیاه یافت شد. پزشکان مصر قدیم عصاره شیرین بیان را جهت کاستن از تلخی داروهای تلخ‌مزه و معالجه امراض کبد و دستگاه گوارش به کار می‌برده‌اند. امروزه نیز عصارهٔ شیرین بیان به عنوان عامل ضد التهاب موضعی برای زخم و التهاب، چشم، دهان و ….. به کار می رود.

رویشگاه:

شیرین بیان در اکثر مناطق جهان بخصوص میان دو عرض جغرافیایی ۳۰ و ۴۵ درجه در نیمکره شمالی زمین می روید. این گیاه در کشورمان نیز پراکنش بسیار وسیعی دارد و در استان هایی چون خراسان (شمالی و رضوی)، آذربایجان شرقی و غربی، زنجان، گلستان، کردستان، فارس، اصفهان، تهران و … مشاهده می شود. شیرین بیان بطور کلی گیاهی نورپسند است که در طول رویش به هوای گرم و رطوبت متوسط نیاز دارد.

ترکیبات شیمیایی:

گیاه شیرین‌بیان دارای تركیب‌هایی به نام گلیسریزین است كه برای كاهش التهاب‌های پوستی به كار می‌رود. همچنین عصاره ریشه شیرین بیان دارای مقادیری گلوکز، ساکارز، آسپاراژین، مواد آلبومیدی، رزین و اسانس است و در پزشکی، داروسازی و صنایع غذایی و بهداشتی مصارف متعدد دارد. ماده فعال شناخته شده در شیرین بیان، فلاونوئید است که می‌ تواند با پراکنده کردن ملانین، موجب روشن شدن پوست شود. ريشه‌هاي اين گياه حاوي كومارين، فلاون، روغنهاي فرار و استرول گياهي نيز می باشد.

خواص دیگر گیاه شیرین بیان:

-مهم ترین خاصیت شیرین بیان که جدیدا کشف شده است و در اروپا و آمریکا استفاده می شود، درمان زخم معده و سرطان معده است.

-زخم ها و تاول های پوست را با دم کرده شیرین بیان شست وشو دهید تا زود خوب شوند.

-این گیاه ورم معده را برطرف می کند و تنگی نفس را تسکین می دهد.

-برای درمان موخوره، دم کرده شیرین بیان را به سر بمالید و برای رفع بوی بد زیر بغل و پا از برگ های شیرین بیان پماد درست کرده در این قسمت ها بگذارید.

-در طب سنتی از این گیاه برای درمان اسپاسم عضلات و تورم، برونشیت، روماتیسم و ورم مفاصل استفاده می شود.

-سرفه را برطرف می کند و امروزه نیز عصاره شیرین بیان یکی از اجزاء ترکیبی شربت سرفه است.

شیرین بیان ضد آرتریت پسوریازیس:

قدرت ضد التهابی شیرین بیان می تواند در از بین بردن حالتهایی نظیر خشکی، داغی و درد عضلات و مفاصل مؤثر باشد. شیرین بیان با روشی که زیاد با عملکرد سایر استروئیدها متفاوت نیست، به تعدیل التهاب مزمن و شرایطی مانند آرتریت سوریازیس و پلی میالژیا کمک می کند.

نحوه مصرف:

ریشه و ساقه زیرزمینی گیاه شیرین بیان مصرف دارویی دارد و باید قبل از مصرف خوراکی یا موضعی آن پوست ریشه گرفته شود.

مصرف موضعی: با جوشاندن ریشه گیاه شیرین بیان و تبخیر بخش عمده آب آن، ماده ای سیاه رنگ (مایل به قهوه ای) به دست می آید که همان عصاره است. ماده اصلی هیدرو فوبیک آن که در اثر گرفتن عصاره شیرین‌ بیان به دست می‌آید، گلابریدین است که روی پوست موثر خواهد بود. عصاره شیرین بیان را هر هشت ساعت یک بار در روز به مدت چهار هفته استفاده کنید.

مصرف خوراکی: ۱ تا ۴ گرم از پودر ریشه ها را بصورت دمکرده و یا جوشانده به تعداد سه مرتبه در طول روز استفاده می کنیم.

عوارض جانبی:

مصرف طولانی مدت ریشه شیرین بیان باعث ابتلا به فشار خون بالا، کاهش سطح پتاسیم در خون، آب مروارید و جمع شدن آب اضافی در بدن می شود. بنابراین، مصرف شیرین بیان برای کسانی که مشکلات قلبی دارند، توصیه نمی شود. کسانی که به بقولات حسایت دارند، ممکن است که به شیرین بیان نیز حساسیت داشته باشند زیرا این گیاه نیز از خانواده بقولات است.

مصرف بی رویهٔ شیرین بیان یا سایر فراورده‌های آن به سبب تحریک غدد فوق کلیوی و ترشح بیش از اندازهٔ هورمون آلدسترون ممنوع اعلام گردیده‌است. این حالت سبب عوارضی چون اختلال در فعالیتهای متابولیسمی و بالا رفتن فشار خون می‌گردد. در صورت مصرف بیش از ۲۰ گرم در روز، بروز عوارض نامطلوب بعید نیست. استفادهٔ زیاد از شیرین بیان برای طحال نیز مضر است. مصرف بسیار بالای شیرین بیان ممکن است به بروز حالاتی خطرناک نظیر فشارخون و حتی سکتهٔ قلبی منجر شود.

برخی از افراد با مصرف زیاد شیرین‌بیان دچار درد عضله و عده‌ای دیگر با کرخت شدن دست و پا مواجه می‌شوند.

مصرف زیاد این ماده سبب افزایش وزن نیز می‌شود.

در صورت بالا بودن فشار خون یا ناراحتی کلیه، قلب یا کبد باید از مصرف شیرین بیان پرهیز کرد.

البته با رعایت میزان معقول مصرف شیرین بیان می‌توان از بروز این مشکلات جلوگیری کرده، از خواص بسیار مفید آن بهره برد. در صورت لزوم مصرف طولانی‌مدت شیرین بیان، بهتر است آن را با کتیرا ترکیب کرد.

مصرف در دوران شیردهی و بارداری:

همان طور که گفتیم ریشه شیرین بیان دارای استروژن گیاهی است، به همین دلیل، خانم های باردار باید به شدت از آن اجتناب کنند. اگر تحت درمان هورمونی قرار دارید، قبل از مصرف شیرین بیان حتماً با پزشک خود مشورت کنید. مصرف این گیاه و فرآورده‌های آن برای زنانی که در دوران بارداری یا شیردهی‌ می باشند، ممنوع ‌است.

گیاه آلوئه ورا التیام بخش و تسکین دهنده ضایعات پسوریازیس

گیاه صبر زرد با نام علمی آلوئه ورا Aloe vera به عنوان یک گیاه طبی سابقه طولانی مدت دارد و واجد ویژگی‌ های مهم درمانی از جمله تعدیل سیستم ایمنی در بیماری‌ های التهابی پوستی مانند پسوریازیس است. صبر زرد سلول‌ های پوستی مرده را از بین می‌ برد و سلول‌ های جوان را جایگزین می کند بنابراین پوست را تازه و درخشان می‌سازد. تاثیر این گیاه به حدی است که حتی در پیشگیری از بروز بیماری‌ های پوستی نیز موثر است و دارای هورمونها و ترکیباتی است که بلافاصله ضایعه را ترمیم می کند و استعمال موضعی آن برای رفع ناراحتی‌ پوستی پسوریازیس پیشنهاد می‌شود.

تاریخچه:

سابقه آلوئه ورا بسیار طولانی و درخشان بوده و اولین گزارش مکتوب در مورد آن به ۶۰۰۰ سال پیش در غار نوشته ها و کنده کاری های روی ظروف در معابد باستانی مصر میرسد ،کلیوپاترا ملکه زیبای مصر، زیبایی خود را مدیون این گیاه بوده و روزانه به جهت در امان ماندن از شدت آفتاب، پوست صورتش را با ژل آلوئه ورا ماساژ می داده است، همچنین بر اساس منابع قدیمی ارسطو، معتقد خواص آلوئه ورا بوده و به عنوان معتمد الکساندر بدلیل وجود آلوئه ورا در جزیره سوکوترا در اقیانوس هند در سال ۳۳۳ قبل از میلاد جهت درمان زخم های سزبازان خود را متقاعد به تصرف آن جزیره نمود.

شایان ذکر است آلوئه ورا توسط بازرگانان به امریکا ، اسپانیا ، استرالیا ، آفریقا و آسیا حتی جنوب ایران جهت بسط و گسترش کشت آن در سال های قبل از میلاد انتقال داده شده است و به گیاه بومی آفریقا معروف می باشد. در حال حاضر آلوئه ورا در قرن حاضر به عنوان گیاه معجزه گر همچون دری می درخشد.

هم اکنون آلوئه ورا به صورت ژل، پودر، کپسول، عصاره و برگ تازه مورد استفاده قرار می گیرد و در صنایع آرایشی و ده ها موارد دیگر استفاده گردیده و در داروسازی جایگاه مناسبی دارد. يکي از فرآورده‌هاي آلوئه ورا کرم‌هاي ‌هيدرو فيليک تهيه شده از ۵/۰ درصد ژل آلوئه ورا مي‌ باشد که در درمان پسوريازيس بسيار خوب است.

گیاهشناسی:

آلوئه‌ورا بی‌ساقه‌ بوده و البته برخی از آنها دارای ساقه‌ای بسیار کوتاه هستند. این گیاه ۶۰ تا ۱۰۰ سانتیمتر رشد می‌کند و از طریق پاجوش تکثیر می‌شود. برگ‌های آن نیزه‌ای کلفت و گوشتی با لبه‌های دندانه‌دار است و رنگ آن سبز تا خاکستری می‌باشد. گل‌های آن بر روی سنبله‌ای می‌رویند که گاه تا ۹۰ سانتیمتر درازا دارد. هر کدام از گل‌های آن آویخته‌است و دارای جام لوله‌ای ۲–۳ سانتیمتری می‌باشد.

ترکیبات شیمیایی:

گیاه، حاوی مشتقات هیدروکسی آنتراسن از جمله آلوئین‌های A2 و B به میزان ۴۰–۲۵٪ کل ترکیبات و مشتقات کرومون از جمله آلوئه رزین A2،B و Cاست. ترکیبات مهم دیگر آلوئه شامل قندها از جمله: گلوکز، مانوز و سلولز، آنزیم‌ها از جمله: اکسیداز، آمیلاز و کاتالاز، هچنین ویتامین‌هایی نظیر: B1،B2،B6،C،E و اسیدفولیک و مواد معدنی مانند: کلسیم، سدیم، منیزیم، روی، مس و کروم می‌باشند. صبر زرد موادی نظیر آلوئین فامودین، آنتراکینون، ایزوباربالوئین و مقدار صمغ آن در حدود ۱۲٪ می‌باشد.

رویشگاه‌:

آلوئه ورا به صورت پراکنده در نقاط مختلف سیستان و بلوچستان کشت می شود و بیشترین تراکم آن در بخش مرکزی و در روستاهای مهبان، دشتاندر، رونگ، اورنگ، مته سنگ، کشیک، داروکان، کوچینگ، نسفوران، هیتان، جلایی کلگ، وانان و تیسروک است.

نحوه مصرف:

مصرف موضعی: ابتدا به اندازه‌ی مورد نیاز از نوک برگ بریده و پوست آن را جدا کرده و سپس ژل را به هر نقطه‌ای که ضایعه وجود دارد بمالید، این عمل را در روز ۳ تا ۴ بار مرتبه بعد از شستشوی کامل انجام دهید و نهایتاً در یک دوره ۲۸ روزه نتیجه مثبت و دلخواه حاصل خواهد شد.

مصرف خوراکی: آب آلوئه ورا خاصیت سم زدایی دارد و یك كمك مهم و طبیعی برای سم زدایی از بدن است. انعطاف پذیری مفاصل را بهبود می‌ بخشد و به تولید مجدد سلولهای بدن كمك می‌ كند. عضلات مفصلی را تقویت می‌ كند و در نتیجه درد و التهاب ناشی از ارتریت پسوریازیس را تسكین می‌ دهد. در صورت مصرف خوراکی ژل، روزانه می‌توانید فقط ۱ قاشق غذاخوری از ژل را همراه با عسل یا آب میوه‌ مصرف کنید.

موارد استفاده دیگر الوئه ورا:

حتما تاكنون مطالب زیادی درباره بسیاری از خواص مفید و فراوان آلوئه ورا برای سلامت و شادابی پوست شنیده‌اید، اما آیا از خواص منحصر به فرد این گیاه برای سلامت كل بد مطلع هستید؟ موارد دیگر استفاده درمانی از آلوئه ورا به شرح زیر می باشد:

-آلوئه ورا تقویت‌کننده بدن است.

-آلوئه ورا یبوست را برطرف می‌کند و روده‌ها راتمیز می‌کند.

-آلوئه ورا برای معالجه آسم مفید است و سوء‌هاضمه را برطرف می‌کند.

-آلوئه ورا در معالجه صرع مفید است و خون را تصفیه می‌کند.

-برای برطرف کردن خارش ناشی از گزیدگی حشراتشیرابه آلوئه ورا را روی پوست بمالید.

-اگزما را درمان می‌کند.

-آلوئه ورا برای معالجه اسهال خونی مفید است.

-برای رفع ریزش مو، شیرابه آلوئه ورا به سر مالیده و موها را با آن ماساژ دهید.

-بیماری کبدی را برطرف می‌کند.

احتياط:

براي مصرف بيش از چهار هفته آن، بايد با پزشک مشورت کرد.

در صورت تاثير نکردن تا ۲۴ ساعت پس از مصرف، ممکن است مشکلات جدي وجود داشته باشد که بايد به پزشک مراجعه کرد.

چون تأثير ترکيبات آلوئه در کودکان مشخص نيست، بنابراين در اين گونه موارد بايد با پزشک مشورت کرد.

بهتر است از فرآورده‌هاي صنعتي آلوئه ورا، براي سنين بالاي ده سال و حداکثر به مدت دو هفته استفاده شود. مقدار مصرف عصاره آلوئه در سنين مختلف ۱۷/۰- ۴ ۰/۰ گرم است که اين ميزان معادل ۳۰- ۱۰ ميلي‌گرم هيدروکسي آنتراکينون در روز است.

عوارض جانبي:

در استفاده از این گیاه باید مراقب بود زیرا مصرف بیش از حد آن به صورت خوراکی (مصرف روزانه بیش از یک گرم به مدت طولانی) ممکن است باعث به هم خوردن تعادل آب و الکترولیت‌ها و در نهایت كم‌آبی بدن، سقط جنین، زایمان زودرس، اسهال خونی و ضایعات کلیوی شود زیرا خاصیت مسهلی آلوئه‌ورا باعث دفع بیش از حد آب بدن و در نتیجه بروز ضایعات كلیوی و اسهال خونی می‌شود.

نکات قابل توجه:

بيش از ۳۰۰ گونه آلوئه وجود دارد که مهم‌ترين آنها از نظر استفاده دارويي، آرايشي و بهداشتي، الوئه ورا (Aloe Vera) مي‌ باشد.

منبع جغرافيايي دقيق آلوئه معلوم نيست، ولي به احتمال زياد مربوط به مصر يا خاورميانه مي‌باشد.

مصرف آلوئه‌ ورا به مقدار توصیه‌ شده در كنار میوه‌ های دیگر یا سالاد میوه منعی ندارد اما از مصرف مداوم و روزانه آن باید پرهیز شود. مصرف مداوم این گیاه با تمام خاصیت‌ها و فوایدی كه دارد به كلیه‌ها آسیب جدی می‌رساند.

باید محصولات گیاه آلوئه‌ورا را كه به صورت پماد، كرم، كمپوت و… برگ‌های آن كه به بسته‌بندی‌های فویل‌شده در سوپرماركت‌ها یا داروخانه‌ها موجود است، با توجه به تاریخ انقضای درج شده روی آن مصرف كرد.

آلوئه ورا حاوی ترکیبات شیمیایی است که برای شفای زخم‌ ها یا کاهش درد استفاده می ‌شود، چون خاصیت ضد التهابی دارد.

مصرف در دوران باردادری و شیردهی:

هر گیاه یا ماده‌ای كه خاصیت ملینی قوی دارد، در صورتی كه بیش از اندازه مصرف شود، باعث تحریك شدید روده و در نتیجه فشار بر رحم و سقط جنین می‌شود. به همین دلیل مصرف خوراکی آلوئه‌ورا در زمان بارداری و شیردهی بدون دستور پزشك ممنوع و اما در مصرف موضعی آن منعی وجود ندارد.

گیاه بابونه بهترین کورتن طبیعی برای درمان پسوریازیس

گیاه بابونه با نام علمی Matricaria chamomilla بهترین کورتن طبیعی در بین گیاهان دارویی است که دارای اثرات جلدی و خوراکی برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس می ‌‌باشد. گیاه بابونه ضد التهاب پوستی است که همانند کورتون ها عمل می کند ولی عوارض آن ها را ندارد. بابونه منبع غنی از آنتی اکسیدان های مختلف است و به دکتر گیاهان معروف است. گیاه بابونه برای دفع ناراحتی های پوستی نظیر پسوریازیس، اگزما، کهیر و خارش مفید است. همچنین تازه ترین یافته ها خاصیت گیاه بابونه را در جلوگیری از رشد سلول های سرطانی نشان می دهد.

گیاهشناسی:

گیاهی است یک‌ساله، معطر و به ارتفاع ۲۰ تا ۴۰ سانتیمتر که بصورت خودرو در مزارع و کنار جاده‌ها می‌روید. ساقه آن دارای انشعاباتی است و برگ‌های آن بریدگی‌ های باریک و دراز با ظاهر برگچه مانند دارد. قسمت مورد استفاده این گیاه، کاپیتول‌های آن است که در فاصله ماه‌های اردیبهشت تا مهر ماه، آن را از ساقه جدا می‌کنند.

تاریخچه:

بابونه از قديمي ترين گياهان دارويي شناخته شده توسط انسان است. مردم مصر و يونان باستان از خواص دارويي آن مطلع بوده و براي درمان بعضي بيماريها از اين گياه استفاده مي كرده‌ اند مصريها، روميها و يونانيان باستان از گلهاي بابونه براي درمان آفتابزدگي، تب ها و قولنج استفاده مي كردند. آلماني ها براي توصيف بابونه از عبارتي به نام “alles zutraut” استفاده مي كنند كه مفهوم اين عبارت اين است: “بابونه هر دردي را درمان مي كند”. بابونه در تمام فارماكوپه‌هاي معتبر به عنوان يك گياه دارويي معرفي شده و خواص درماني گل هاي اين گياه مورد بررسي قرار گرفته است .

از مواد مؤثر گلهاي بابونه داروهاي ضد تورم، داروهايي براي معالجعه دل درد، نفخ شكم و زخمهاي پوستي تهيه مي شود. گیاه بابونه در صنايع بهداشتي و آرايشي از مواد مؤثر گل هاي بابونه كرم هاي مرطوب كننده و روشن كننده پوست توليد مي شود. از عصاره گل هاي اين گياه به عنوان افزودني به شامپو جهت تقويت موي سر استفاده مي شود.

ترکیبات شیمیایی:

کاپیتول‌ های این گیاه دارای اسانس هستند. این اسانس در حالت تازه دارای رنگ آبی تیره‌ است که مربوط به وجود ماده‌ای به نام آزولن می‌ باشد و تدریجاً با تأثیر هوا و نور رنگ آن سبز و قهوه‌ ای می‌ شود. این اسانس دارای سزکوئی ترپن‌های b و g و همچنین ماتریکارین (Matricarine) می‌ باشد. گل هاي بابونه داراي اسانس روغني آنته مين ( Anthemine) تانن، فيتوسترول و همچنين ماده اي تلخ بنام اسيد آنته ميك مي باشد.

دیگر خواص دارویی گیاه بابونه:

به دلیل دارا بودن خاصیت آرام بخش، جوشانده گیاه بابونه برای ناراحتی های معده نظیر سوزش سر دل، تهوع و استفراغ مورد استفاده قرار می گیرد.

-جوشانده گل بابونه را می توان به عنوان محلول شستشو دهان برای درمان سرطان های دهانی استفاده کرد.

-این گیاه برای تسکین درد و بهبود زخم ها مفید است.

-مصرف گیاه بابونه سیستم ایمنی بدن را تنظیم می برد و از بروز بسیاری از بیماری ها جلوگیری می کند.

-گیاه بابونه بر روی فعالتهای مغزی تاثیرات مثبت بسیاری، نظیر تقویت حافظه و درمان تشنج های عصبی و سرع دارد.

-دمنوش بابونه اعصاب را تقویت می ‌کند.

-برای تسکین دردهای عضلانی بابونه بسیار موثر است.

-شست وشوی سر با دمنوش بابونه باعث تقویت می ‌شود، رویش مو را تقویت می‌ کند و باعث جلوگیری از ریزش موی سر می ‌شود.

طرز تهيه و نحوه مصرف:

مصرف خوراکی: یک قاشق مرباخوری (حدود ۵ گرم) در یک فنجان آب جوش دم کرده (پس از ۳ دقیقه) ۲ تا ۳ بار در روز مصرف کنید.

مصرف موضعی : گل‌های بابونه را به مدت ۳ دقیقه در آب بجوشانید و در ظرف در دار بگذارید تا سرد شود و هر هشت ساعت یک بار بر روی ضایعات خود بمالید. مصرف جلدى گیاه بابونه، تأثیر بسزایى در برطرف کردن التهاب‌‌هاى پوستى دارد و ترمیم آسیب‌هاى سطحى پوستی پسوریازیس را تسریع مى ‌کند. صدها سال است که تأثیر ضد التهابی گیاه بابونه به اثبات رسیده و این گیاه موجب درمان و تمیزی پوست از ضایعات پوستی می‌ شود.

موارد منع مصرف:

-از مصرف بابونه و فرآورده های آن در اطراف چشم پرهیز باید کرد.

-بعلت موارد نادر حساسیت در استفاده بصورت موضعی با مقدار کم درمان شروع گردد.

-اسانس آن جهت مصارف داخلي نبايد استفاده شود مگر با نظر پزشك.

-اسانس آن جهت مصارف خارجي در زمان آبستني نبايد مصرف شود.

تداخلات دارویی:

اثر داروهای ضد انعقادی را افزایش میدهد.

مصرف در بارداری:

بعلت اثرات سقط آوری که البته به خاطر اجزاء دیگر گیاه می باشد مصرف مقادیر زیاد آن در ماههای اول بارداری ممنوع است.

مصرف در شیردهی:

 از مصرف زیاد بابونه در دوران بارداری یا شیردهی اجتناب ورزید.

عوارض:

مصرف این گیاه در دوز زیاد می تواند باعث خواب آلودگی شدید با استفراغ شود.

بابونه در بعضی از افراد می تواند باعث بروز اگزما یا حساسیت چشمی شود.

افرادی که باید مورد عمل جراحی قرار گیرند به دلیل احتمال تداخل این گیاه با داروهای بیهوشی، باید دو هفته قبل از عمل جراحی مصرف این گیاه را متوقف کنند.

به دلیل اینکه بابونه با داروهایی مثل آرامبخش ها، آنتی پلاکت ها، اسپرین ها و دارو هایی از خانواده ایبوپروفن تداخل دارد، در صورت مصرف منظم هر گونه دارو قبل از مصرف این گیاه با پزشک خود مشورت کنید.

استفاده بیش از حد از بابونه موجب تعریق زیاد، ورم چشم، سقط جنین، سردرد و سنگینی سر، پیدایش زخم در دهان، کاهش شیر مادران و ورم پروستات می شود.

گیاه باباآدم لایه‌ برداری طبیعی برای درمان ضایعات پسوریازیس

گیاه باباآدم با نام علمی Burdock لایه‌برداری طبیعی و سالم برای درمان ضایعات پوستی پسوریازیس و اگزما می باشد. این گیاه همانند داروی ضد التهاب ساختگی هیدروکورتیزون، دارای اثرات بهبود دهندگی و تسریع‌کنندگی روند التیام ضایعه باشد. ترکیبات موثر موجود در این گیاه به علت اینکه روند پوست‌ اندازی را تسریع می‌کند، سموم سطحی بر روی لایه اپیدرم پوست را می‌ زداید و ضایعه زدایی می‌کند.

در حقیقت نوعی لایه‌برداری طبیعی و سالم و نیز آب‌رسانی به لایه‌های سطحی پوست را انجام می‌دهد؛ در نتیجه شادابی را برای پوست بیماران پسوریازیس به ارمغان می‌آورد.

گیاهشناسی:

گياه باباآدم ابتدا در اروپا و شمال آسيا روييد. عضوي از اين گياه كه تيره “تاتاري” است بعنوان يك گياه دو ساله امروزه در سرتاسر ايالات متحده مي رويد. اين گياه داراي شاخه هاي پهن است و ارتفاع آن به سه يا چهار پا مي رسد. گلهاي ارغواني آن بين ماههاي ژوئن و اكتبر غنچه باز مي كنند. شكل ديگري از گياه باباآدم، داراي برگهاي پيچ خورده و قلبي شكل است كه قسمتهاي بالاي آنها سبز اما قسمت پائين مايل به سفيد است. ريشه هاي عميق اين گياه داراي رنگ سبز متمايل به قهوه اي با قسمتهاي بيروني تقريباً سياه است. ريشه هاي آن مهمترين بخش گياه است كه براي اهداف درماني مورد استفاده قرار مي گيرد.

اين گياه بصورت وحشي بخوبي رشد مي كند اما در معرض نور و خاك، خشك و پژمرده ميشود. كارشناسان طب گياهي برگهاي اين گياه را در طول اولين سال رشد آن جمع آوري مي كنند و ريشه هاي آنرا در پائيز اولين سال پس از كاشت گياه (يا در طول بهار آتي قبل از اينكه گلها غنچه باز كنند) برداشت مي كنند.

گیاه بابا آدم گیاهی علفی است که در برخی مناطق مرطوب و معتدل ایران به صورت وحشی می‌روید. ساقه‌ای شبیه به پوست مار دارد که پوشیده از کرک‌های خشن و زبر می‌باشد. برگ‌های بسیار بزرگ و پهن آن به حالت افتاده بر ساقه قرار دارند.

تاریخچه:

كارشناسان طب گياهي انگليس در طول قرون وسطي ريشه اراقيطون (باباآدم) را در درمان كوركها، اسكوربوت و روماتيسم به “سارساپاريلا” ترجيح مي دادند. درمانگران بومي آمريكا علاقمند به باباآدم بعنوان يك گياه دارويي بودند. كارشناسان طب گياهي آمريكا از ريشه ها و تخم اين گياه به عنوان ماده تصفيه كننده خون و مسكن درد به مدت بيش از دو قرن استفاده كرده اند.

ريشه و برگهاي اين گياه در درمان با گياهان دارويي مورد استفاده قرار مي گيرد، اما اغلب مصرف ريشه آنرا ترجيح مي دهند. گياه باباآدم عمدتاً در درمان آرتريت، نقرس و ساير حالات التهابي پوستی مانند پسوریازیس مورد توجه است. ترکیبات شیمیایی موجود در این گیاه مانند پلی‌استیلن خاصیت آنتی‌باکتریال و ضد قارچی دارد. این گیاه همچنین به کبد کمک می‌کند تا مواد زائد موجود در خون را تصفیه کند و به کمک کلیه‌ها آن را از بدن دفع نماید.

تركيبات گياه:

گياه باباآدم حاوي عناصر و تركيبات فعالي بنام “لاكتون سيسكوئيترپين” است. اين گياه داراي درصد بالايي هيدرات كربن بنام اينولين يا (فراكتوسان) است. همچنين حاوي روغن مايع، استرول هاي گياهي، تانين و روغن چربي دار است. كارشناسان طب گياهي از قديم الايام از ريشه و برگهاي اين گياه در درمان آرتريت، روماتيسم، نقرس، بيماريهاي پوستي، اسكوربوت، بيماريهاي آميزشي، پسوريازيس و ساير اختلالات پوستي استفاده مي كردند. اما آنها مطمئن نيستند كه كدام تركيب و عنصر فعال موجود در ريشه اين گياه عامل خواص درماني است.

دیگر خواص دارویی گیاه باباآدم:

-از نظر طب قديم ايران ريشه بابا آدم سرد و خشك است

-بهترين تصفيه كننده خون است و خون را تميز كرده و سموم را از بدن خارج مي كند

-جوشهاي صورت و كورك را برطرف مي كند

-برطرف كننده سوزش و درد گزيدگي زنبور با حشرات

-معالجه زخم ها و التيام جراحات

-تنظيم قند خون و معالجه بيماري قند

اشكال موجود:

فرآورده هاي اين گياه از ريشه ها يا برگهاي تازه و خشك آن تهيه ميشوند. معمولاً ميتوانيد آنرا بصورت پودر ريشه خشك شده، عصاره (مايعي كه از طريق جوشاندن گياه در آب تهيه ميشود)، تنتور (محلولي از گياه در الكل يا آب و الكل) يا عصاره مايع تهيه كنيد.

نحوه مصرف:

در بیماری‌ پسوریازیس به دو صورت خوردنی و مالیدن بر پوست مصرف می‌شود:

مصرف خوراکی: گياه باباآدم را مي توانيد به صورتهاي زير روزانه سه بار مصرف كنيد:

جوشانده بابا آدم: ۵۰ گرم از ریشه این گیاه را در یک لیتر آب به مدت ۲۰ دقیقه می‌جوشانید.

دم کرده بابا آدم: ۸۰ گرم از ریشه بابا آدم را در یک لیتر آب برای مدت ۱۰ دقیقه دم می‌کنید.

دم کرده شیرین‌بیان و بابا آدم: ۳۰ گرم باباآدم و ۳۰ گرم شیرین‌بیان را در یک لیتر آب به مدت نیم ساعت بریزید و بگذارید تا دم بکشد. از این معجون به منظور تصفیه خون می‌توانید سه فنجان در روز مصرف نمایید.

مصرف موضعی: برای درمان بیماری پوستی پسوریازیس و ریزش مو جوشانده غلیظی از برگ، ریشه یا تخم گیاه تهیه کرده روزی چند مرتبه (هر هشت ساعت یک بار) بر محل بمالند.

نكات احتياطي:

خطر شناخته شده اي كه مرتبط به استفاده از باباآدم باشد، وجود ندارد، اما هنگام تماس با آن مراقب باشيد چون شانس كمتري وجود دارد كه آدم بتواند از تحريك پوستي ناشي از استعمال آن گريزي داشته باشد. اگر باردار يا شيرده هستيد، به اين گياه دست نزنيد. چون ممكن است سبب تحريك رحم گردد كه نهايتاً به سقط جنين منتهي خواهد شد.

در هر صورت، در اين مرحله بهتر است از مصرف زياده از حد آن (به ويژه ريشه آن) اجتناب ورزيد چون كارشناسان هنوز اثرات سمي بودن اين گياه را به طور عميق تحقيق نكرده اند.

تداخل هاي احتمالي:

اگر تحت درمان بيماري ديابت هستيد، از مصرف زياده از حد اين گياه اجتناب ورزيد زيرا مي تواند اثر ساير داروها را خنثي كند. اگر مبتلا به ديابت هستيد، با پزشك خود قبل از مصرف اين گياه يا هر تقويت كننده ديگري مشورت كنيد.
به افرادی که از داروهای دیورتیک مصرف می‌کنند این گیاه توصیه نمی‌ شود؛ زیرا باعث کاهش میزان زیاد پتاسیم بدن شده و به دلیل خاصیت ادرارآور بودن آن، بدن میزان زیادی از آب مورد نیاز خود را از دست می‌دهد.

عوارض احتمالی:

از عوارض جانبی مانند خشکی دهان، سردرد، تهوع، اسهال، بی‌قراری و آلرژی با مصرف بیش از اندازه گیاه بابا آدم به صورت خوراکی دیده شده است. در صورت تماس برگ‌های این گیاه با ملتحمه و یا قرنیه، عوارض شدید چشمی ممکن است ایجاد شود.

مصرف در دوران بارداری و شیردهی:

بهتر است خانم‌ها در زمان بارداری و شیردهی از این گیاه استفاده نکنند.

گیاه شاتره با سموم زدایی از کبد پسوریازیس را کنترل می کند

گیاه شاتره با نام علمی Fumaria officinalis  طبع سردی دارد و در طب سنتی برای درمان بیماری‌ های پوستی از آن استفاده زیادی می‌ شود. اسید فوماریک آن برای التیام اگزما و پسوریازیس موثر است و آلکالوییدهای آن در بهبود بیماری‌های کبدی و صفراوی نافع است و به کبد در نقش سم‌ زدایی کمک کرده و خون را تصفیه می‌کند. اسید فوماریک ماده ای است که به میزان قابل توجهی در گیاه شاتره وجود دارد و در سال های اخیر آن را به طریقه مصنوعی نیز تهیه می کنند که در بعضی از داروها نظیر داروهای پسوریازیس مصرف می شود. از آنجا که اغلب مشکلات پوستی در افراد به دلیل مشکلات کبدی است این عرق گیاهی می‌تواند بسیاری از مشکلات پوستی را برطرف نموده و ظاهری شاداب و با طراوت برای فرد ایجاد نماید.

گیاهشناسی:

شاتره یا شاهتره با نام عمومی Common fumitory و Earth smoke گیاهی است علفی به ارتفاع تا ۸۰ سانتی متر که در مزارع، باغ ها و زمین های کشاورزی به حالت خودرو می روید.

شاخه های ظریف فراوان و برگ هایی با تقسیمات بسیار زیاد، باریک و کوچک دارد. گل های شاتره کوچک به رنگ سفید یا سفید مایل به گلی است که به صورت مجتمع و گل آذین خوشه قرار گرفته اند. میوه ها کوچک و کروی هستند. قسمت مورد استفاده ی شاتره تمام قسمت های هوایی آن می باشد.

گونه ی Officinalis این گیاه در ایران رویش ندارد و آن چه به نام شاتره در بازار ایران وجود دارد، مربوط به دو گونه ی Parvifelora fumaria و Fumaria villantii است.

تاریخچه:

شاتره از زمان عهد عتیق شناخته شده و در کتاب های “خواص گیاهان” مربوط به قرون وسطی توصیف شده است. این گیاه در طب سنتی، برای درمان اگزما و بیماری های دیگر پوستی به کار می رفته است، هم چنین به عنوان ملین و مدر مصرف می شده است. در دهه ی گذشته، این گیاه دوباره مورد توجه قرار گرفت، زیرا بنا به گزارشاتی، به احتمال زیاد عصاره ی آن در بهبودی بیماری های قلبی- عروقی و دستگاه کبدی- صفراوی و پوستی موثر است.

منبع جغرافیایی:

این گیاه بومی اروپا و آسیاست. در کنار جاده ها به عنوان علف هرز مزارع می روید و بیشتر توسط کشورهای شرقی اروپا صادر می گردد.

ترکیبات مهم:

قسمت هوایی گیاه حاوی حدود یک درصد آلکالوئید است. بیش از ۳۰ عدد آن ها تعیین فرمول شده اند. اکثر این الکالوئیدها از مشتقات بنزیل ایزوکنیولین هستند.
مهم ترین این آلکالوئیدها شامل فومارین(پروتوپین)، فوماری لین و سیناکتین هستند. از دیگر ترکیبات شاتره می توان فلاوونوئیدها، اسیدهای گیاهی به ویژه اسید فوماریک و موسیلاژ را نام برد.

چند توصیه در مصرف شاتره:

ترکیب شدن عرق شاتره با عرق کاسنی مضاعف شدن خواص این گیاه دارویی را در پی دارد.

عرق شاتره در مقایسه با دم کرده آن خواص درمانی کمتری دارد، اما به دلیل دسترسی آسانتر از سوی کارشناسان مصرف آن توصیه می‌‌ شود.

توصیه می شود دم کرده شاتره را گرم مصرف کنید. چون ممکن است با سرد شدن، مواد موثر آن رسوب کنند.

برای مشکلات کبدی، صفراوی و پوستی باید از دم کرده ی آن استفاده کرد و در این موارد عرق شاتره بی تاثیر است.

طریقه و میزان مصرف:

گیاه شاتره به دلیل خواص بی‌ نظیری که در پاکسازی پوست و درمان ضایعات پسوریازیس دارد، همواره توسط درمانگران طب سنتی به صورت خوراکی یا موضعی برای درمان ضایعات پسوریازیس و اگزما یا پیشگیری از بروز آنها در بدن توصیه می شده است.

به همراه ۴-۲ گرم از خشک شده این گیاه (مخلوط برگ، ساقه و گل) یک لیوان آب جوش افزوده و ۱۵ دقیقه بگذارید بماند، سپس آن را صاف نموده و گرما گرم قبل از غذا میل کنید.

می توان روزانه تا سه نوبت این مقدار را (صبح، ظهر، شب) تکرار کرد.(جمعاً می توان روزانه ۱۲-۶ گرم گیاه که معادل حدود سه لیوان محصول صاف شده است را مصرف کرد.)

شاه تره گیاهی است که نمونه خشک آن در بازار موجود است و به شکل طبیعی خرد شده و ریز است، لذا می توان مستقیماً آب جوش را روی آن ریخت و نوشیدنی تهیه کرد.

مصرف در بارداری و شیردهی:

تا کنون این موضوع مطالعه نشده است. بنابراین بهتر است در این دوران مصرف نشود.

عوارض جانبی:

مصرف مقدار عادی و دارویی شاتره دارای عوارض جانبی نیست. ولی مصرف مقادیر بسیار زیاد به دلیل وجود آلکالوئیدهای ذکر شده ممکن است باعث لرز، تشنج و مرگ گردد.

تنظیم سیستم ایمنی بدن بیماران پسوریازیس با گیاه سرخارگل

گیاه سرخارگل با نام علمی Echinacea angustifolia یک گیاه داروی می باشد که در تنظیم سیستم ایمنی بدن نقش فراوانی دارد و مصرف آن به درمان بیماری های پوستی پسوریازیس و اگزما کمک می کند. گیاه سرخارگل به دلیل وجود الکیلامید ها و پلی ساکاریدها اثر ضد التهابی موضعی دارد و تسکین دهنده زخم هاست. گیاه سرخارگل در بسیاری از کشورها به صورت وسیعی کشت شده و محصولات دارویی آن به صورت قرص ، آمپول ، کرمهای موضعی و … عرضه گردیده.

گیاه شناسی:

سرخارگل گونه ای گیاه گلدار بیشتر با مصرف دارویی است که از جنس Echinacea در خانواده کاسنی یا Asteraceae است و بومی شرق آمریکای شمالی است و در حال حاضر به صورت وحشی در بسیاری از نقاط شرق ، جنوب شرقی و میانه ایالات متحده دیده میشود

منشأ تمامی گونه های سرخارگل، آمریکای شمالی است و این گیاه نزد بومیان این مناطق از اهمیت فراوانی برخوردار است.

این گیاه برای اولین بار در سال ۱۳۷۲ توسط دکتر رضا امیدبیگی به ایران آورده شد و توسط آقای دکتر سید محمد فخر طباطبایی به نام سرخارگل نامگذاری گردید.

سرخارگل امروزه در اکثر نقاط اروپا و آسیا و حتی برخی نقاط ایران هم به طور انبوه کشت می شود. سرخارگل بصورت خودرو در جلگه های شمال شرقی تگزاس، میسوری و میشیگان یافت می گردد.

سرخارگل گیاهی علفی و چند ساله است که ارتفاع آن حداکثر به ۱ تا ۱٫۵ متر می رسد. برگ های پایین ساقه تخم مرغی تا نیزه ای شکل هستند که حداکثر ۳۰ سانتی متر طول و ۲۰ سانتی متر عرض دارند. ساقه از انشعابات فراوانی برخوردار بوده و دارای پرزهای زبر و خشن است.

ترکیبات مهم:

ترکیبات بسیار متنوعی در این گیاه وجود دارد که مهم ترین آن‌ها شامل حداقل هفت دسته مواد شامل پلی ساکارید‌ها، فلاونوئیدها، کافئیک اسید، اسانس، پلی استیلن‌ها، آلکامیدها و ترکیبات متفرقه هستند.

پلی ساکارید‌ها- تعدادی از محرک‌های ایمنی و ضد التهاب‌های متوسط پلی ساکاریدی در گیاه گزارش شده است، از جمله مهم‌ترین آنها اینولین به میزان ۹/۵% در ریشه و یا قسمت‌های هوایی وجود دارد.

فلاونوئیدها- میزان ۵/۰-۳/۰ درصد فلاونوئیدها در گیاه وجود دارد که از همه مهمتر روتوزید در آن است.

مشتقات اسید کافئیک از جمله اسید شیکوریک، اسید کلروژنیک و سینارین نیز در گیاه وجود دارد.

اسانس- میزان اسانس در برگ، گل و ریشه گونه‌ها کاملا متفاوت است و در فصول سال تغییر می‌کند. مهم‌ترین مواد موجود در اسانس‌ها شامل بورنئول و آلفاپی نن است. از ترکیبات دیگر می‌توان رزین‌ها، گلیکوپروتئین‌ها، استرول‌ها، اسیدهای چرب و مواد معدنی را نام برد.

اکیناسه گیاهی است که از برگ، گل و ریشه چندین گونه از این گیاه، برای ساخت دارو استفاده می شود.گاهی مواقع مردم از اکیناسه برای پوست خود جهت درمان جوش، آبسه، زخم ها و جراحت های پوستی، سوختگی ها، اگزما، پسوریازیس، صدمه های ناشی از اشعه ماوراء بنفش، تبخال، نیش زنبور و بواسیر استفاده می کنند. محصولات اکیناسه به صورت تجاری در اشکال مختلف از جمله قرص، شربت و چای موجود است.

از دیگر مواد مفید در این گیاه فنلها هستند که از خود گیاه در برابر آلودگی ها و اشعه UV محافظت می کند و علاوه بر این، خاصیت آنتی اکسیدانتی بالایی بر روی انسان دارند.

طریقه و میزان مصرف خوراکی:

به مدت یک هفته هر روز چهار فنجان دمنوش سرخارگل مصرف کنید. همچنین می‌توانید ۳۰ قطره از تنتور این گیاه را در یک لیوان آب بچکانید و هر روز ۳ مرتبه میل کنید. برای تهیه‌ی دمنوش نیز نصف قاشق چای‌خوری ریشه‌ی گیاه سرخارگل را با ۱۵۰ میلی‌لیتر آب به مدت ۱۵ دقیقه دم کنید.
فراورده‌های صنعتی این گیاه بر حسب میزان مواد موثر باید طبق راهنمای همراه دارو مصرف شوند. مدت مصرف برحسب احتیاج متفاوت است. ولی مصرف طولانی آن به طور معمول ۸ هفته پشت سر هم با یک هفته قطع دارو مناسب است و نتایج خوبی به بار می‌آورد.

مصرف موضعی:

مصرف موضعی فرآورده های نیمه جامد حاوی حداقل ۱۵% عصاره تغلیظ شده حداکثر برای ۸ هفته متوالی می باشد.

مصارف موضعی این گیاه شامل تسریع بهبود زخم و درمان موارد التهابی پوست است. اخیراً ۲۶ آزمایش بالینی کنترل شده (۱۸ تا به صورت تصادفی، ۱۱ تا به صورت ۲ سو کور) به طور سیستماتیک در آلمان بررسی در مورد این گیاه انجام شده اند. در ۱۹ آزمایش پروفیلاکسی یا درمان معالجه ای عفونت ها بررسی شد. ۴ آزمایش به بررسی کاهش اثرات جانبی پرتو درمانی پرداختند و ۳ تا از آن ها تعدیل پارامتر های اختصاصی ایمنی را بررسی کردند. بازبینی نتایج نشان می داد که فرآورده های حاوی اکیناسه تنظیم کننده های ایمنی موثری هستند.

در یک آزمون درازمدت با مقیاس وسیع اثر پمادی حاوی عصاره تغلیظ شده و لیوفیلیزه گیاه اکیناسه بر روی ۴۵۹۸ بیمار برای درمان موارد التهابی پوست، زخم ها، اگزما و پسوریازیس، سوختگی، عفونت هرپسی و واریس پا مورد مطالعه قرار گرفت. اثرات درمانی مفید پماد در ۸۵/۵ % موارد مشاهده شد. طول درمان افراد بین ۷-۱ تا ۱۵-۵ روز ادامه داشت.

مصرف موضعی فرآورده های نیمه جامد حاوی حداقل ۱۵% عصاره تغلیظ شده حداکثر برای ۸ هفته متوالی می باشد.

نکات قابل توجه:

۱- قبلا فقط از ریشه گیاه به عنوان دارویی استفاده می‌شده است ولی جدید از قسمت‌های هوایی گیاه نیز استفاده می‌شود.
۲- گیاه بومی نواحی آمریکاست، اما در سالهای اخیر کشت گونه اصلی آن در سطوح محدود در ایران انجام شده است.
۳- بهترین زمان جمع‌آوری ریشه گیاه پس از دوره گلدهی آن است. ریشه‌ها را از درون زمین خارج نموده، شسته، خرد نموده و خشک می‌کنند. سپس ریشه را پودر نموده، از پودر یا فرآورده‌های دیگر آن نظیر دم کرده، تنطور یا عصاره آن استفاده می‌کنند.

مصرف در دوران بارداری:

با توجه به عدم وجود مطالعات کافی با احتیاط مصرف گردد.

مصرف در دوران شیردهی:

با توجه به عدم وجود مطالعات کافی با احتیاط مصرف گردد.