هلیکوباکتر یکی از ارگانیسم های شروع کننده پاسخ التهابی در پسوریازیس
هلیکوباکتر یکی از ارگانیسم های شروع کننده پاسخ التهابی در پسوریازیس

اخيراً، چندين مطالعه ذکر کرده اند که هليکو باکتر پيلوری می تواند به عنوان عامل شروع پسوريازيس مطرح باشد.

هلیکوباکتر ( Helicobacter pylori) یک باکتری پاتوژن انسانی است که در معده انسان کلونیزه می شود. هلیکوباکتر باکتری است که در معده یافت می شود و عامل اکثر موارد زخم های معده است و یکی از شایعترین ارگانیسم های بیماری زا برای بشر است. هليکوباکتر يک باکتری گرم منفی است که در معده افراد عفونی وجود دارد و عامل گاستريت حاد و مزمن است. اخيراً، چندين مطالعه ذکر کرده اند که هليکوباکتر پيلوری می تواند به عنوان عامل شروع پسوريازيس مطرح باشد.

پسوریازیس و باکتری هلیکوباکتر:

در یک مطالعه مورد شاهدی (Case/Control) Schneider و همکارانش ارتباط بین باکتری هلیکوباکتر و بیماری پسوریازیس (Psoriasis) را گزارش کرده اند. همچنین شیوع بالای عفونت H.pylori  در بیماران روزاســـه (Rosacea) نیز دیده شده ولی بهبودی علائم این بیماری بعد از درمان ضد باکتریایی مشخص نشده است. در مواردی بیماران با کهیر (Urticaria) مزمن ارتباط معنی داری را با عفونت H.pylori نشان می دهند. همچنین گزارشات موردی از پورپورای هنوخ شوئن لاین (Schonlein-Henoch)، طاسی (Alopecia)، درماتیت آتوپیک (Dermatitis atopic) و سندرم Sweet در زمان عفونت با این ارگانیسم گزارش شده است.

این باکتری انواع مختلفی از سموم را ایجاد می کند که گلبول های سفید را تحریک می کند تا پروتئین های کوچکی (سایتوکاین ها) را تولید کنند. این مواد به نوبه خود چرخه التهاب را بیشتر تشدید می کنند. سویه هایی از هلیکوباکتر که حاوی یک ژن خاص به نام cagA است، بیشتر از همه آسیب رسان هستند.

آرتریت روماتویید و هلیکوباکتر:

تحقیقات گسترده دیگری در حال انجام است تا ارتباط این عفونت با بیماری های مختلف از جمله آرتریت روماتویید (Rhrumatoid arthritis)، اسکلرودرما (Scleroderma) و سندرم شوگرن (Sjogren) را ثابت کند. همچنین به نظر می رسد که ارتباط بین عفونت H.pylori با بیماری های آتوپیک، آسم و آلرژی به صورت معکوس باشد.

بیماری های کبدی و صفراوی و هلیکوباکتر:

در بعضی حیوانات گونه های مختلفی از هلیکوباکتر از صفرا، کیسه صفرا و بافت کبد و همچنین در انسان از بیماران دچار بیماری های کبدی-صفراوی ایزوله شده است. وجود DNA گونه های مختلف هلیکوباکتر در کبد بیماران با سیروز ناشی ازهپاتیت C (همراه با کارسینومای هپاتوســلولار) نیز مشخص شده است. باکتری با تولید آمـــــونیوم (ناشی از فعالیت آنزیم اوره آز) به عنوان یک فاکتور خطر مستقل در ایجاد اسفالوپاتی کبدی (Hepatic encephalopathy) می باشد.

در این راستا مطالعات بیشتری نیاز بوده تا ارتباط بین عفونت H.pylori، H.hepaticus و H.bilis و تغییرات پاتولوژیکی کبد در انسان مشخص شود. وجود و میزان DNA، H.bilis در صفرای بیماران با سرطان کیسه صفرا یا سرطان مجاری صفراوی نسبت به بیماران با بیماری صفراوی بالاتر بوده است. شخصی به نام Sheta وجود DNA هلیکوباکترپیلوری و همراهی این باکتری با سنگ صفرا را نیز مشخص نموده است. نکته مورد توجه در این رابطه این است که بیشتر مطالب منتشر شده در مورد وجود گونه های هلیکوباکتر و بیماری های صفراوی بر پایه تکنیک های ملکولی است. در این تکنیک فقط DNA ارگانیسم مشخص شده و شواهدی از باکتری زنده در صفرا وجود ندارد.

تشخیص:

آسان ترین راه تشخیص «هلیکوباکتر پیلوری» انجام یک آزمایش خونی است که می تواند پادتن ها یا آنتی بادی هایی را شناسایی کند که در پاسخ به عفونت تشکیل می شوند.

درمان:

وقتی صحبت عفونت می شود، همه به یاد آنتی بیوتیک و علاج فوری می افتند. این شیوه برای بسیاری از باکتری ها موثر است، اما نه برای «هلیکوباکتر پیلوری» که توانایی غریبی برای مقاوم شدن به آنتی بیوتیک ها دارد. خوشبختانه پزشکان می توانند با استفاده از درمان ترکیبی آنتی بیوتیک بر این مشکل فائق آیند.بسیاری از برنامه های درمانی در دسترس هستند؛ در همه آنها ترکیبی از دست کم دو آنتی بیوتیک به علاوه یک یا چند داروی خنثی کننده اسید به کار می روند. برخی از داروهایی که معمولاً مورد استفاده هستند، اینها هستند؛

آموکسی سیلین؛

کلاریترومایسین؛

مترونیدازول؛

تتراسیکلین؛

اومپرازول؛

بیسموت ساب سالیسیلات؛

رانیتیدین بیسموت سیترات؛

رایج ترین رژیم درمانی تجویز آموکسی سیلین، کلاریترومایسین و اومپرازول برای ۷ تا ۱۴ روز است. در یک ترکیب رایج دیگر تنها مترونیدازول به جای آموکسی سیلین تجویز می شود. یک رویکرد دیگر تجویز تتراسیکلین، مترونیدازول، بیسموت و اومپرازول برای دو هفته است. البته رژیم های درمانی متعدد دیگری نیز به وسیله متخصصان پیشنهاد شده اند. شواهد نشان می دهند که «هلیکوباکتر پیلوری» برای هزاران سال همزیست انسان ها بوده است، اما پزشکان تازه به حضور آن پی برده اند.