شا‌توت یا همان شاه توت با نام علمی (Morus nigra) خواص بسیار مفیدی برای بیماری های پوستی از جمله پسوریازیس دارد. این نوع توت حاوی منبع خوبی از ویتامین C و آنتی‌ اکسیدان است. مصرف مداوم شاتوت التهاب را از بین برده و با رادیکال‌ های آزاد مضر برای بدن مبارزه می‌ کند. وجود انواع آنتی ‌اکسیدان ‌های گوناگون در شاتوت، درجه ظرفیت جذب رادیکال‌ های آزاد را که یک شاخص مهم در کنترل پسوریازیس می باشد تنظیم کرده و به فروکش بیماری پوستی پسوریازیس کمک می کند.

شاتوت:

شا‌توت گونه‌ ای از توت است که اصل آن از ایران است. بین خانواده توت، درخت شاتوت از همه کوچک‌ تر است. این درخت طول عمر طولانی ‌ای دارد و می ‌تواند برای چند صد سال زنده بماند. میوه شاتوت بزرگ تر از توت سفید و گوشت میوه ها از دیواره گل ها به وجود می آیند که رنگ آنها قرمز تیره یا آبی سیاه می شود. تنها کمی قبل از افتادن از درخت قابل خوردن می شوند. چون تا کمی پیش از رسیدن مزه ترشی دارند که برای خوردن جالب نیستند. زمان گلدهی آن معمولاً اردیبهشت ماه است.

ارتباط شاتوت و پسوریازیس:

مصرف متناوب شاتوت می‌ تواند به کنترل و بهبود بیماری پوستی پسوریازیس کمک بسزایی کند. محققان انجمن تغذیه آمریکا، شاتوت را در مقایسه با ۴۰ نوع میوه تازه دیگر، به عنوان اولین میوه از نظر فعالیت آنتی‌ اکسیدانی قرار داده‌اند که می تواند در کنترل پسوریازیس موثر باشد. خاصیت ضدالتهابی از دیگر فواید این میوه است که می‌ تواند برای درمان بیماری آرتریت پسوریاتیک (درد مفاصل)‌ که بیشتر بیماران پسوریازیس را گرفتار کرده مفید باشد.

شاتوت به دلیل برخورداری از فسفر بالا خاصیت ضد استرس آن اثبات شده و برای پوست مفید است. این میوه منبع غنی ویتامین سی به شمار رفته و سیستم ایمنی بدن را تنظیم می کند.

ترکیبات شاتوت:

شاتوت دارای فیتوکمیکال‌ های قوی مانند آنتوسیانین است. آنتوسیانین رنگدانه ‌ای است که رنگ سیاه شا‌توت از آن ناشی می ‌شود. سایر آنتی ‌اکسیدان‌ ها و فنول‌ های موجود در شاتوت شامل موارد زیر هستند: الاژیک اسید، روتین، گالیک اسید، هیدروکافئیک اسید، پی کوماریک اسید، سینامیک و آنتی‌ اکسیدان‌ های مشهور یعنی ویتامین ‌های ای و سی.

شاتوت‌ حاوی مقدار مناسبی از ویتامین A بوده و به همین دلیل در شادابی و ترمیم پوست نقش بسزایی دارد. آنتی اكسیدان ها عاملی قوی و ممانعت كننده در برابر گسترش بیماری پوستی پسوریازیس می باشند.

نحوه مصرف:

مصرف متناوب شاتوت می‌ تواند در کنترل و بهبود بیماری پسوریازیس نقش فراوانی داشته باشد. در این‌ باره توصیه می‌ شود بیمار باید روزانه تقریبا ۱۰۰ تا ۱۵۰  گرم شاتوت، را (ترجیحا ناشتا) میل کرده و تا ۳۰ دقیقه بعد از آن هیچ غذایی نخورد.

چند توصیه:

در مصرف شاتوت همواره نکات زیر را در نظر بگیرید:

• شاتوت در معرض آ‌لودگی‌ های مختلفی قرار دارد. این میوه در صورت تماس با فضله پرندگان بر روی درخت ممکن است با میکروب ‌های سالمونلا، ایکولای و انواع ویروس ‌ها و قارچ‌ ها آلوده شود.
• نکته دیگر سموم دفع آفات است که ممکن است در این محصول استفاده شود. این میوه به دلیل آن که بدون پوست است و از آنجا که سم مستقیما وارد گوشت این میوه می ‌شود، اگر فاصله زمانی استفاده از سم تا مصرف میوه رعایت نشود فرد با توجه به نوع سم مصرفی در معرض انواع بیماری ‌های کبدی و سرطان ‌زا قرار می ‌گیرد.
• از سوی دیگر شاتوت به دلیل آن که در گروه میوه‌ های نرم قرار دارد، شستشوی آن سخت و گاهی ناممکن است. بر این اساس بهتر است این میوه زمانی که از درخت چیده می‌ شود و تا حدودی قابلیت شستشو داشته و به دور از آلودگی‌ های محیطی است تهیه، شستشو و میل کنید.
• در صورتی که شاتوت تازه به سرعت فریز شود، می ‌تواند مواد مغذی خود را به خوبی حفظ کند.
• اگر شاتوت را با شکم پر بخورید، تولید گاز و نفخ می‌کند.
• اگر شاه توت را روی غذایی مانند ماست بخورید تولید اسهال می‌ کند.
• بعد از خوردن شاتوت، غذا و خوراکی‌ های ترش میل نکنید.
• شاتوت از نظر طبیعت، سرد و خشک است و قابض.